Het jaarverslag van de Energieraad is uit en de conclusies liegen er niet om. Volgens de Raad heeft de praktijk heeft uitgewezen dat ‘zachte’ instrumenten (gedragsbeïnvloeding, voorlichting, bewustwording) onvoldoende werken. Het kabinet moet daarom nu welbewust ‘harde’ instrumenten inzetten (normen, verplichtingen, belastingen). Dat wordt bye bye zwaai zwaai voor de SUV... De Raad sluit niet uit dat er binnen vijf tot tien jaar een nieuwe oliecrisis komt en vindt dat het kabinet daarmee in zijn beleid feitelijk rekening moet houden. Verder is de Raad van mening dat we zuiniger moeten omgaan met ons gas in Groningen en dat we een vriendschappelijke relatie moeten aangaan met gasland Rusland. Guus Hiddink heeft vorige week de voorzet al gegeven, zo lijkt me? Ook niet onbelangrijk is dat de Raad een lans breekt voor meer steenkool en kernenergie, de CO2 uit de kolencentrales moet dan wel worden afgevangen en opgeslagen. Het volgende rapport voor in de stoffige lade, of komt er eindelijk actie? Meer weten, klik hier
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Wat we zien is geen natuurramp zoals een tsunami of een orkaan. Het is een door mensen gemaakte catastrofe en zal dan ook door mensen moeten worden verholpen” (Volkskrant)
Robert Zoellick, president van de Wereldbank roept de wereldleiders van de G8 op de stijging van voedsel- en olieprijzen en de gevolgen ervan snel het hoofd te bieden. “We komen in de gevarenzone”, aldus Zoellick. De G8 landen komen volgende week bijeen in Japan. Zoellick noemt een bedrag van 6,3 miljard euro steun aan arme landen die door de hoge voedsel- en olieprijzen dubbel geraakt worden. In de afgelopen maanden hebben zich in meer dan dertig landen al voedselrellen voorgedaan en ook de onrust over hoge olieprijzen verspreidt zich (als een olievlek).
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
