Oliebollenhiernamaals

Ruim een week na oud & nieuw is er nergens nog een verse oliebol te vinden. Maar die overgebleven oliebollen van oudjaarsavond verdienen een tweede kans. En? De oliebollen die van oudjaar waren overgebleven bewaard? Lekker in een open schaal zodat ze fijn konden uitdrogen? Dan is nu het blijde moment aangebroken dat uw gelijk wordt bevestigd. Want ja: ook voor oliebollen is er leven na de dood. Het schijnt dat je ze ook kunt invriezen, oliebollen. Ik heb het nooit geprobeerd. Ten eerste omdat het lekkere knapperige randje er daarna natuurlijk wel vanaf is (had u sowieso zompige bollen, dan is dat natuurlijk minder een probleem). Maar vooral: wie heeft er nu een week of twee weken na oudejaarsavond nog trek in oliebollen? Nee, oliebollen moeten na nieuwjaarsdag sterven. Sterven om vervolgens als een glorieuze Phoenix uit hun as te verrijzen. Niet geconserveerd, maar geheel nieuw, fris en jeugdig. Sommigen suggereerden mij er wentelteefjes van te bakken, wat ik overigens al doe met krentenbollen. Dat doe ik dus niet. Ik maak er een variant van broodpudding van. Oliebollenpudding. Enfin, dat doe ik sinds gisteren. En omdat het resultaat verbluffend lekker was, doop ik het "Oliebollenhiernamaals". En mag u het van mij ook maken. Hoe? Zo:

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.