Het werd weer eens tijd voor een goede bak herrie. En dat viel mooi samen met de eerste albumrelease van Subbacultcha, Taste my snow van het Fries/Groningse Bonne Aparte. De ondergrondse concertorganistor die al jarenlang garant staat voor gevarieerde avonden in de iets kleinere zaaltjes in Amsterdam, Haarlem en Utrecht, heeft namelijk haar vleugels uitgeslagen en in mei haar eigen label opgericht. En dan niet een in de traditionele zin des woords maar puur om het beste uit de alternatieve muziekscene in Nederland naar voren te halen. Want het hart van Subbacultcha ligt bij de muziek en niet bij de commercie. Daarnaast verschijnt er nu een gratis maandelijks mini-magazine met aandacht voor alternatieve muziek, kunst, design, lifestyle en fotografie. En werd er ook nog eens een verzamel-cd uitgebracht met nummers van Health, Pfaff, Intelligence en Scram C Baby. Maar dat deed Subbacultcha al vaker. En dan nu dus de eerste albumrelease van Bonne Aparte dat is uitgebracht door een samenwerking tussen Subbacultcha, Wham!Wham! records, Rocknroll Highschool en Konkurrent. De eerste twee zorgen voor de promotie, de tweede voor de optredens en de laatste voor de distributie. En dat legt Bonne Aparte geen windeieren gezien de uitgebreide tourlijst van de band. In Nederland wordt zo'n beetje op elk podium gespeeld en in september volgt nog een tour door Polen en Rusland.
Langzame, dreunende, industrial noise / metal van Skin Chamber. Is weer eens heel wat anders, dit deuntje ‘sucked inside’. Kwam ik ooit, heeeeeeeel lang geleden, tegen op het verzamelaartje At Death’s Door II, van Roadrunner Records, en is om de één of andere reden blijven hangen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Tegh (de artiestennaam van Shahin Entezami) werkte voor het album Ima samen met violist Adel Poursamadi om experimentele noise en soundscapes te mixen met traditionele Iraanse muziek. De muziek klinkt zo indringend en onheilspellend als de voorkant van het album doet vermoeden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Ach, het tragische lot, en ook wel het leven, van Karen Carpenter. En wat een verrassende, en respectvolle coverkeuze is dat van Sonic Youth. Immers, The Carpenters werden toch gezien als music for the millions, beetje gladjes, en Sonic Youth, dat waren toch die ongewassen, ongeschoren, ruige noise/grunge muzikanten? Hoe kunnen die nou ooit terecht komen bij die schoongeboende all American Karen Carpenter? Zou het dan toch de pijn zijn, dat wat je niet ziet maar wel voelt?
Deng deng deng deng deng deng, dat repeterende, hypnotiserende gitaargeluidje (bijna) de hele song door, (wat me wel een beetje doet denken aan enkele Velvet Underground songs) wat rommelige, niet traditionele, percussie (drilboor, hamer) wat naargeestige dystopische teksten. Industrial, noise: Einstürzende Neubauten begin jaren tachtig. Het klinkt allemaal erg experimenteel, direct, primitief haast. Het was niet de bedoeling van de energieke sombermannen om een mooi liedje met een catchy melodie te maken, het was niet de bedoeling om erg muzikaal te zijn. Dat was het concept niet. Wel om rauw te zijn, om de woede, de bitterheid uit te schreeuwen vanaf de rafelranden van de Westerse wereld (zie en hoor ik daar een kettingzaag?) die ten onderging, snel, er is niet veel tijd meer, zoiets.
Het combineren van noise en ambient kan uiteraard best boeiende muziek opleveren, maar ik dacht niet dat het goed of mooi zou kunnen klinken, tot ik de EP In Summer van Jefre Cantu-Ledesma hoorde. Klinkt als: idyllische chaos, of een chaotische idylle.
Fuck Buttons is een Brits duo dat bekend is geworden om hun relatief toegankelijke noise-muziek. Met het nummer ‘Sweet Love for Planet Earth’ hebben ze ook nog iets te zeggen.
Nou vooruit, nog een keer electronische muziek, maar dan weer heel anders. Het Kammerflimmer Kollektief is een Duits muziekgezelschap dat opereert op de scheidslijnen tussen jazz, noise, electronische muziek en experiment. Sinds 1999 hebben ze een stuk of tien albums uitgebracht.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.