WW: GC’s sinterklaaskado advies: de OLPC XO-1

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. Beter laat dan nooit, moet voorzitter Nicholas Negroponte van de One Laptop Per Child (OLPC) project gedacht hebben toen hij deze week aankondigde dat het geweldige get-one-give-one (G1G1) programma nu ook voor ons in Europa beschikbaar komt. Het OLPC project ontstond in 1997 als één van de resultaten van een serie conferenties die antwoord probeerden te geven op de vraag hoe die hippe mediatechnologie nou toch kon helpen bij het opheffen van ongelijkheden die er in de wereld heersen. Gesterkt door de constructivistische theorie van leren kwam men tot de conclusie dat het beschikbaar maken van technologie aan kinderen in derde wereldlanden ze de mogelijkheid zou bieden zich zélf aan de broekriem uit het moeras te trekken. Een laptop voor elk kind in de wereld is een mooi idee en ééntje die het verdient om serieus uitgeprobeerd te worden, ondanks alle tegenwerpingen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.