Perceptie is iets verwerpelijks, het staat immers objectief oordelen aan de hand van feiten in de weg. Toch maken we ons er allemaal schuldig aan, we kunnen vaak niet beter. Een gevolg van perceptie is het fenomeen 'shifting baselines' dat vrij veel invloed heeft op natuurbescherming. De baseline van wat ongerepte natuur danwel een normaal aantal planten- en diersoorten is verschuift met de generaties en soms zelfs binnen één generatie. In het engels is daar een mooie term voor: Generational and personal amnesia. Wat u als gezonde natuur beschouwt zal uw (over)grootvader wellicht zien als een zwaar aangetast landschap met significant minder soorten. Terwijl later uw kleinkinderen het normaal zullen vinden dat de blauwvintonijn allang is uitgestorven. Maar onderzoek wijst nu uit dat ook mensen binnen dezelfde generatie hun perceptie (lees baseline) aanpassen van wat (ongerepte) natuur is, we vergeten gemakkelijk hoe het was. Vrijwel iedereen denkt dat het normaal is dat de Noordzee eruit ziet als een troebele bruine soep. Terwijl nog geen tweehonderd jaar geleden uitgestrekte mossel- en oesterbanken het water filterde en de Noordzee veel helderder was? Toen de Pilgrim Fathers met de Mayflower bij Cape Cod aankwamen werden ze omringd door walvissen, in die tijd moest men met een schip laveren tussen de tientallen dieren. Nu zijn er nog steeds walvissen bij Cape Cod maar moet je ze zoeken en toch vinden we dat normaal?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Welkom in de nieuwe economie, waar het voorheen gratis gebruik van ecosysteemdiensten een prijskaartje heeft gekregen. Welkom in een economie waar CO2 handelswaar is en waar bosbescherming een lucratieve investeringsmogelijkheid is geworden. Op het Amerikaanse Bloomberg staat een aardig artikel dat laat zien hoe nu al grote investeerders en bedrijven anticiperen op nieuwe klimaatregels die CO2-credits ten bate van bosbescherming tot een economische activiteit maken. Investeringsbank Merrill Lynch en hotelgigant Marriott steken miljoenen in bosbescherming in ruil voor de CO2-credits uit die bossen.
In 2012 moet er een nieuw internationaal klimaatverdrag liggen, in dit post-Kyoto verdrag zal het voorkomen van ontbossing een belangrijke rol vervullen. Ontbossing veroorzaakt pakweg 20% van de mondiale CO2-uitstoot, breng ontbossing terug en reduceer gelijk de (groei in) CO2-uitstoot. Economisch gezien worden tropische bossen een berg CO2-credits die geïndustrialiseerde landen en bedrijven kunnen kopen om hun eigen uitstoot mee te compenseren. Er moet echter wel een ontbossingsdreiging zijn, anders is er natuurlijk niet sprake van ‘het voorkomen van ontbossing (=uitstoot)’. De wetenschappers Ebeling en Mai Yasue van de University of British Columbia in Vancouver publiceerde recent een artikel [.pdf] waarin de jaarlijkse inkomsten uit het terugbrengen van ontbossing met 10% geschat wordt op 13,5 miljard dollar. Dat is dus geld voor natuurbescherming én lokale ontwikkeling (in het geval van good governance dan).
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
