Hoewel de meeste liedjes gaan over de liefde, wordt ook vaak gezongen over dorpen, steden, landen, rivieren en bergen. Michiel Maas gaat op zoek naar de plaats achter deze muzikale beschrijvingen. One evening as the sun went down and the jungle fire was burning Down the track came a hobo hikin' and he said boys I'm not turning I'm headin' for a land that's far away beside the crystal fountains So come with me we'll go and see the Big Rock Candy Mountain Haywire Mac - Big Rock Candy Mountain (1928) Er zijn momenten dat het lijkt dat je eigen hersenen een loopje met je nemen. Iedereen heeft wel eens een deja vu gehad, of een moment van toevalligheid dat je in opperste verwarring brengt. Ik had dat een paar jaar geleden in de Greyhoundbus van Denver naar Las Vegas. We reden 's nachts door het uitgestrekte Utah, en op mijn mp3-speler luisterde ik naar de bluegrass-tonen op de soundtrack van “O Brother, where art thou?”. Slaperig staarde ik uit het raam de donkere nacht in. Tot plots langs de kant van de weg een verlicht bord verscheen: “Big Rock Candy Mountain – next exit”. Mijn kreet van verbazing wekte een aantal medepassagiers. “Big Rock Candy Mountain” was de titel van het stokoude liedje dat ik zojuist, nog geen tien minuten geleden, had beluisterd. Wat een toeval!
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Onze Sargasso-lijstjes tonen regelmatig aan dat onze lezers bestaan uit echte liefhebbers van muziek. Mensen die wars zijn van het goedkope sentiment, de oppervlakkige hitparade-krakers en de pathetische tranentrekkers, en kiezen voor kwaliteitsmuziek. Van muzikanten waarvan we concerten bezoeken, platen kopen en die we aanraden aan onze vrienden en bekenden.
Maar soms is ie daar ineens: de grijsgedraaide massa-plaat die regelmatig op de radio te horen is, van een artiest die je nooit live zouden willen zien, en met wiens platen je nog niet dood gevonden wilt worden. En toch…. toch raakt het lied je in het hart. De tekst is prachtig in zijn eenvoud, de achtergrondzingzang is ontroerend en van het intro wordt je mond een beetje droog. Je realiseert je: ik hou van dit liedje…
Sargasso gaat op zoek naar deze ultieme schaamplaat. We vragen jullie om diep in je ziel te kijken en op te biechten, ons te bekennen wat je aan je partner of beste vrienden nog niet toe durft te geven. Geef ons jullie heimelijke genoegens!
We zijn op zoek naar oprechte emoties, niet naar camp of feestnummers. Om een redactielid te citeren: “Iedereen heeft wel eens met een zatte harses staan dansen op Ich bin wie du of Yes Sir, I Can Boogie.”
Om een voorzet te geven hebben een aantal redactieleden al een bekentenis gedaan. En wilt u voortaan niet bekend staan als Marco Borsato, Whitney Houston of John Denver-liefhebber? U kunt gewoon anoniem reageren. Reageren op andermans bekentenissen is uiteraard toegestaan, maar respecteer de biechter! (een beetje).
Thomas van Aalten: Chris Rea Josephine:
“Nog nooit klonk een melkwitte Fender Stratocaster zo synthetisch. Of het moet de witte funk van Duran Duran zijn, ook fraai trouwens.”
Danny Jouwe: Tom Jones The Green Green Grass of Home: “Goeie stem, hij meent ’t als hij het zingt, en ik droom weg dat ik een vrachtwagenchauffeur ben. Geen hippe tatoeages, maar op de ene onderarm een groot hart met ‘moeder’ en op de andere een anker of zo. Mannelijk zwijmelen!”
MMaas: Dolly Parton Jolene: “Feminisme levert nimmer mooie liedjes op. Wat doe je als je kerel vreemdgaat? Je smeekt je beeldschone concurrente om hem met rust te laten! “You can have your choice of men, but i can never love again. He’s the only one for me, Jolene“. En dat alles met een heel goed gitaarriffje eronder…Schi-tte-rend!”
Steeph: John Denver Rocky Mountain High:
“Het is er uit. Volgens mij heb ik nog ergens 12 stuks vinyl van die vent staan. Heus. (Maar aan de andere kant zegt dat ook weer niet zo heel veel als je bijna 3000 stuks vinyl hebt (bij de deur gestaan toen iedereen het weg deed bij de intro van de CD)). Bij het horen betrap ik mezelf op het luidkeels meezingen.”
Minder goed gemotiveerd kwamen nog langs: Roxette Listen to Your Heart (Hoite), George Michael’s A Different Corner (ElEl) en Rod Stewarts Tonight I’m Yours (Carlos).
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.