Met Sarah Palin als vice-president van de Verenigde Staten loopt de natuur van Alaska groot gevaar. De Britse krant Independent zette gouverneur Palin's bedenkelijke track record op het gebied van natuur- en milieubeleid op een rij en daarbij slaat zelfs George Bush nog groen uit. Palin: the real scandal (Independent). Kort samengevat is Toxic Sarah totaal toegewijd aan de olieindustrie, een rabiate 'climate change ontkenner' en houdt ze er wat betreft wildbeheer negentiende eeuwse Normen en Waarden op na.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Optimistisch van nature als ik ben *kuch* dacht ik dat het nog wel meeviel met het Frankensteinvoedsel in ons verstandige Europa.
Tot ik deze vandaagkaart tegenkwam.
Sluipend gif wat in onze biodiversiteit onomkeerbare schade zal aanrichten, of moeten we nog blij zijn met de groengekleurde stukjes? Ik blijf het merkwaardig vinden dat niemand vrijwillig onder een schoorsteen gaat wonen, maar veel schouderophalender is wanneer het om voedsel of de grotere schaal (die buiten het eigen tuintje) gaat.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer is dat Verbal Jam, die het onderstaande stuk aanbood via de mail.
Eigenlijk zit ik me behoorlijk te ergeren aan de huidige hetze van rechts tegen de milieubeweging. Eerst werd Wijnand Duyvendak gretig aangepakt op zijn actieverleden en afgeschilderd als ’terrorist’, nu springt de NRC minister Cramer weer in de nek omdat ze zogenaamd een advertentie zou hebben ondertekend ter bescherming van het actieblad ‘Bluf’.
Wat in de jaren zeventig en tachtig doorging voor ludieke actie of op z’n ergst voor ‘harde actie’, wordt in het huidige tijdsgewricht al snel in de hoek gezet van ’terrorisme’. De huichelachtigheid bloeit weer als nooit tevoren.
Vergeten wordt dat veel van die acties een reactie waren op eveneens niet al te frisse praktijken vanaf de rechter flank van het politieke spectrum. Bijna alle acties vanuit de milieubeweging waren ingegeven door idealisme, door zorg over de natuur en de volksgezondheid, die achteloos werden opgeofferd aan het economisch gewin.
Dankzij de actievoerders van weleer is de politiek beter gaan nadenken
De inbraak destijds op het ministerie van Economische Zaken waar Wijnand Duyvendak bij betrokken zou zijn, was natuurlijk volgens de wet een misdrijf en daarom in strikt juridische zin niet goed te praten.
Maar in moreel opzicht was die inbraak misschien toch wel verdedigbaar. Want op dat ministerie lagen geheime plannen voor het bouwen van een kerncentrale bij de Moerdijk, terwijl het grootste deel van de Nederlandse bevolking tegen kernenergie was. Dries van Agt (CDA), destijds commissaris van de koningin in Brabant, voerde stiekem overleg met het ministerie over de vestiging van die kerncentrale. Provinciale Staten wisten van niets. Minister Gijs van Ardenne en Dries van Agt kregen politieke problemen toen dit allemaal uitkwam, maar kwamen er uiteindelijk mee weg.
Zonder de inbraak was die Moerdijkcentrale er dus misschien wel gekomen, doorgedrukt door een paar regenten en tegen de wil van de bevolking in. Maar zóiets is natuurlijk géén misdrijf, hooguit een ‘politieke doodzonde’ die vervolgens met de mantel der liefde wordt bedekt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het ‘succesvol wippen’ van GroenLinks Kamerlid Duyvendak smaakte kennelijk naar meer, met het schuim nog op de lippen zetten de rechtse media deze week hun mars voort tegen alles wat maar met milieu te maken heeft. Gisteren verscheen er een tendentieus, kwetsend en ongefundeerd stuk ‘onderzoeksjournalistiek’ in de Telegraaf [.pdf] naar de SMOM subsidie van het ministerie van VROM. Minister Cramer, ook al onder vuur vanwege vermeende steun het actieblad Bluf! in de jaren tachtig, wordt neergezet als “nóg guller dan Sinterklaas” en over de gesubsidieerde projecten wordt beweerd dat het ministerie er geen controle over heeft en dat ze misschien wel helemaal nooit worden uitgevoerd? De minister zou niet eens weten waar het totaalbedrag van 10 miljoen euro door de 48 verschillende organisaties aan wordt besteed?
Al in de eerste alinea van het beruchte artikel wordt er geschamperd over een project van stichting WISE dat gedurende twee jaar voor 64.060 euro een maatschappelijke discussie over energievoorziening heeft opgezet. Het feit allleen al dat WISE tegen kernenergie is zou een discussie onmogelijk maken aldus de krant van Wakker Nederland. Laat ik allereerst vertellen dat ik persoonlijk bij de slotbijeenkomst van dit project als gast aanwezig was. Deze discussiebijeenkomst vond plaats op 26 november 2007 van 18.00 tot 21.00 in het Haagse Café Dudok. Er waren zowel voor- als tegenstanders van kernenergie aanwezig, maar de discussie was breder dan alleen kernenergie. Onder de aanwezigen waren o.a. Henk Dragons’ Den Keilman: venture capitalist en investeerder, maar ook minister Jaqueline Cramer zelf.
De Groninger gedeputeerde Douwe Hollenga (CDA) vindt dat Greenpeace onmiddelijk moet stoppen met het activistisch dumpen van granieten blokken op de bodem van de Noordzee. Tevens dienen de rotsblokken die ten noordoosten van Groningen bij het Duitse eiland Sylt van actieschepen zijn geworpen weer worden verwijderd, aldus de CDA-er namens het Bestuurlijk Platform Visserij in een open brief aan Greenpeace (DvhN).
Greenpeace gooit deze rotsblokken in zee om het vissen met destructieve sleepnetten te verhinderen. Destructief? Oordeel zelf. Volgens Greenpeace moet het Sylt Buiten Rif ten noordoosten van Groningen vanwege haar grote biodiversiteit een beschermde status krijgen. De milieuorganisatie roept op tot het aanleggen van zeereservaten, net als het Wereldnatuurfonds dat een rapport [.pdf] uitbracht over noodzakelijke beschermde gebieden in de Noordzee en het IUCN dat al langer pleit voor een mondiaal netwerk van marine protected areas. Ja zelfs de Europese Unie stelt in haar Habitatrichtlijn dat zeegebieden ten behoeve van de Ecologische Hoofdstructuur beschermd moeten worden. Alleen de vissers zelf denken daar (tot nu toe) anders over.
In zeereservaten kunnen vispopulaties zich herstellen en de overloop uit het reservaat kan duurzaam bevist worden. De aanleg van een mondiaal netwerk van zeereservaten kost tussen de 5 en 19 miljard dollar en schept ongeveer 1 miljoen nieuwe banen. Dat is een stuk meer dan er nu werkzaam zijn in de huidige overgesubsidieerde Westerse visserijsector, die zichzelf ten gronde richt met destructieve vismethoden.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
