De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wereldbrommer
Uw nederige hoofdredacteur Carlito redt de wereld vanuit een airconditioned kantoor. Zijn Chinese evenknie Jiang moet het met een stuk minder luxe stellen. Een mondige milieuactivist in Metropolis, of Don Quichot in Shanghai:
Op of in zijn krakkemikkige wereldbolbrommer tuft Jiang van fabriek naar fabriek om tussen de poepende arbeiders zijn omineuze boodschap te verspreiden: het milieu gaat er aan, als we er niet heel snel iets aan doen.
Jammer genoeg zijn de mensen die rond zijn brommer drommen vooral geinteresseerd in de praktische kanten van zijn onderneming: hoe slaap je eigenlijk in zo’n wereldbolbrommer? En wat bezielt hem eigenlijk?
Weg uit de crisis, kansen voor wereldleiderschap
Dit is een gastbijdrage van Worldconnectors Jos van Gennip (voorzitter Society for International Development), Johan van de Gronden (directeur WNF), Hans Eenhoorn (voormalig topman Unilever en associate professor aan Wageningen Universiteit), Leontien Peeters (Business in Development Network), Tineke Lambooy (Universiteit Utrecht, Nyenrode Business Universiteit), Herman Mulder (voormalig topman ABNAmro).
Het is crisis. Maar in Londen schijnt donderdag de lentezon. Zal het de uitkomsten van de G20-top aldaar positief beïnvloeden? Zal het de grootheden wat warmer – en harder – doen lopen voor een geïntegreerde, en gedurfde, lange-termijn visie op de aanpak van deze crisis, die zovele gezichten kent? Er lijkt geen andere keuze dan in te zetten op een omslag naar mondiale duurzame ontwikkeling.
Vorige maand formuleerde een keur aan geëngageerde leiders uit het politieke, maatschappelijke, religieuze en bedrijfsleven (met Desmond Tutu als beschermheer en aangemoedigd door de Britse premier Gordon Brown) samen de ‘Ubuntu Declaration for a Just and Sustainable World Economy’. Worldconnector en oud ABN Amro topman Herman Mulder droeg bij aan deze Verklaring, die een oproep doet aan de G20 om de crisis vooral als kans te zien. Een kans om expliciet te kiezen voor een duurzamer en rechtvaardiger wereld. En dan niet alleen voor de eigen burgers.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Yes, we can’t…
In Bonn, ten huize van het UNFCCC, proberen de delegaties die later dit jaar een klus te klaren hebben in Kopenhagen vast vrienden te worden. Het leverde een quote op die, lucky Obama, nog niet is opgepikt door de wereldmedia:
‘We can’t.’ Nauwelijks uit zijn context getrokken en een letterlijke uitspraak van Todd Stern, de klimaatgezant van Obama, bij de opening van de conferentie. Om uit te leggen waarom dit misschien wel het meest schokkende stukje wereldnieuws van 2009-tot-nog-toe is, moeten we even bij het begin beginnen:
Het is 2004, de wereld weet al ruim een eeuw, dankzij opper-Zweed Svante Arrhenius, dat klimaatverandering naakt. Amerika, onder Kyoto-abstinent Bush, heeft weinig meegekregen van de extreme hitte die het jaar ervoor 50.000 (bejaarde) Europeanen omlegde. Katrina zou pas een jaar later landfall maken – heel convenient voor de film van Gore.
In datzelfde jaar was het IPCC (lees de diplomatieke afvaardiging van de voltalige klimaatwetenschappelijke wereld) zo ver dat de huidige klimaatverandering is begonnen, alleen maar erger zal worden en van antropogene maak is. Het ijs van de Noordpool zou uiteindelijk zelfs volledig smelten, rond het jaar 2100.
Drie jaar later wees het gecombineerde werk van alle KNMI’s van de wereld een aanzienlijk grotere urgentie aan. Het nieuwe, Nobelprijswinnende IPCC-rapport werd gepubliceerd en de Noordpool zou al één grote binnenzee zijn, in september 2030, 70 jaar sneller dan kort te voren gedacht.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.