Krant zet nieuws over meisje met acht ledematen in rubriek Entertainment
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Pardon, kost dat zo duur?
, door
Op Sargasso is ook plaats voor gastbijdragen. Hier een korte, actuele gastbijdrage van vaste reaguurder De Kaasploeg.
Dat nieuws subjectief is wisten we al. Dat u wordt bedonderd met de berichtgeving uit het Midden-Oosten en andere dictaturen is ons fijntjes uitgelegd door Joris Luyendijk. Maar dat het bij binnenlandse berichtgeving niet anders is, viel mij vanmiddag ineens op in de berichtgeving omtrent de kosten van de pardonregeling.
Nebahat Albayrak, staatsecretaris van Justitie presenteert een rapport met daarin wat cijfermateriaal omtrent het generaal pardon. Haar conclusie: het kost minimaal 329 miljoen euro, maar levert ook een besparing op van enkele honderden miljoenen.
Kopt het ANP: Pardonregeling kost 329 miljoen. Binnen de kortst mogelijke tijd roepen de Wildersen en de Verdonks van deze wereld dat het bedrag schandalig hoog is, dat het ten koste gaat van de lelieblanke überhollanders. Dat geld kunnen ze ook in de zorg pompen, dat werk. Over de besparingen hoor je niemand en dat een heleboel van die mensen gewoon een baan gaan hebben, belasting betalen en zodoende een
bijdrage aan zowel economie als staatsfinanciering wordt kennelijk niet doorberekend. Wie kopt er “Pardonregeling levert honderden miljoenen op“?
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Recht Door Zee versus Compromissen Sluiten
, door
Vorige week vielen twee zeer verschillende zienswijzen op het politieke spel in de media op. De eerste was de door Rita Verdonk aangehangen “Recht door zee” benadering. Niet gekleurd door partijpolitiek een standpunt bepalen op basis van door burgers aangedragen zaken en daar dan keihard op sturen. De tweede was de door Wouter Bos beschreven Compromissen aanpak. Een beschrijving van de noodzaak om tot elkaar te komen middels compromissen om zo een deel van de doelen waar een partij voor staat te kunnen bereiken.
Deze laatste benadering schijnt niet meer bij deze tijd te horen.
Maar beide aanpakken worden momenteel nog wel gehanteerd in de politieke arena. Hoe kunnen we nou bepalen welke aanpak het beste is?
Soms helpt het een beetje als je de wereld wat simpeler weergeeft dan hij in werkelijkheid is. Daartoe aangezet door een artikel waarin de game-theorie achter Mutual Assured Destruction (MAD) wordt toegepast op de huidige economische schuldenproblematiek, heb ik een poging gedaan deze twee opties tegen elkaar af te zetten.
In het plaatje hierboven zie je het resultaat. Laat ik dat wat nader toelichten.
We verengen het speelveld tot twee politieke partij, partij A en partij B.
Beide partijen hebben de keuze om voor ene aanpak (Recht door zee, bij je standpunt blijven) of de andere aanpak (compromissen sluiten) te kiezen. Maar beide partijen weten niet van te voren wat de ander kiest en beide partijen wisselen niet van keuze.
Dan krijg je dus vier mogelijke spelvarianten. Rechtsboven zie je bijvoorbeeld de optie dat partij A gaat voor compromissen sluiten terwijl partij B gaat voor de recht door zee benadering. In dat vlak zie je dan de consequenties voor beide partijen weergegeven. Een recht door zee benadering levert in het huidige tijdsgewricht meer zetels op (groene pijl omhoog) bij de volgende verkiezingen, versus een compromissen benadering. Bovendien levert het ook een beter resultaat in lijn met de idealen (of standpunten). De grote verliezer in dat geval is dus partij A die zowel zetels verliest (rode pijl omlaag) bij de volgende verkiezingen als verder van haar doel is afgekomen.
In sommige gevallen is het resultaat neutraal (een vierkant grijs blokje). Speciale aandacht verdient het kwadrant linksboven waarin beide partijen voor de recht door zee benadering kiezen. Hierbij gaan we er vanuit dat beide wel een ander standpunt hebben (anders had je geen twee verschillende partijen gehad). Door de benadering komt het niet tot een besluit. Qua zetels maakt het niet veel uit, beide partijen komen even stoer over. Maar het resultaat voor het land is wel slecht. Geen besluit nemen betekent de zaak aan de entropie overlaten. De aanname is dat dit uiteindelijk voor iedereen minder goed uitpakt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Dus toch; Gorbatsjov
, door
Het gerucht hing al even in de lucht, maar bij het New York Magazine hebben ze simpelweg een vergrootglas uit de redactiela getrokken. Wat blijkt – ondersteboven en heel erg goed verborgen– in die mooie tas van Gorbatsjov steekt een glossy met als cryptische kop: ‘De moord op Litvinenko – een verdachte voor 7000 dollar’ . Zou het Kremlin nog ergens een vergrootglas hebben liggen? [via]
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De nieuwe marketing
, door
“Behind the shift is a fundamental change in Nike’s view of the role of advertising. No longer are ads primarily meant to grab a person’s attention while they’re trying to do something else — like reading an article. Nike executives say that much of the company’s future advertising spending will take the form of services for consumers, like workout advice, online communities and local sports competitions.
“We want to find a way to enhance the experience and services, rather than looking for a way to interrupt people from getting to where they want to go,” said Stefan Olander, global director for brand connections at Nike. “How can we provide a service that the consumer goes, ‘Wow, you really made this easier for me’?”
De nieuwe, sociale, marketing is er. Niet langer massamediaal en geen direct marketing meer, maar gericht op doelgroepen met dezelfde drijfveren, behoeften of gedrag. Nike’s reclamebudget in de VS wordt radicaal anders besteed dan 10 jaar terug, en het gaat ten koste van de grote mediaconcerns.
“We’re not in the business of keeping the media companies alive,” Mr. Edwards says he tells many media executives. “We’re in the business of connecting with consumers.”
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.