Liefde en relaties op het web: de quiz
, door
[WpProQuiz 1]
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Jöshua Barnett (cc)
Ik ben Jonathan op Parship
, door
COLUMN - De milde chantage van datingsites als Parship.
Gisteren kreeg ik een berichtje van Parship, die grote dating website, die me aantrekkelijk aanbod deden omdat het Valentijn was en ze tien jaar bestonden. Parship! Uit nostalgie ben ik weer eens naar hun website gegaan. Ik was er vijf jaar niet geweest, maar mijn ‘succesverhaal’ met de vrouw die ik nu al vier jaar niet meer gezien, heb blijkt er nog altijd op te staan.
We waren gelukkig slim genoeg om pseudoniemen te gebruiken. We noemden ons Jonathan en Nicole. Verder klopt het allemaal wel zo’n beetje, wat we schreven. Behalve dat ik geen schrijver of journalist ben – dat was ons tribuut aan het schrijversechtpaar Jonathan Safran Foer en Nicole Kraus dat we allebei bewonderden. Parship heeft dat nooit ontdekt, ik denk niet dat de redactie van Parship ons stukje erg precies gelezen heeft.
We schreven het indertijd na milde chantage van diezelfde redactie. Een van de manieren waarop zij hun geld verdienden was: je een goedkoop abonnement aanbieden voor een maand of twee, en dat dan stilzwijgend ineens verlengen voor een jaar wanneer je je niet expliciet afmeldde. Dat was Nicole overkomen: ze moest ineens 150 euro abonnement voor nog meer dating betalen terwijl ze zo gelukkig was met mij. Daarover belde ze met Parship en die boden haar toen aan: wanneer jullie zo gelukkig zijn, schrijf daar dan een stukje over, dan zien wij het door de vingers.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 25-09-2022
Liefde in de scanner: een wedstrijd
, door
Weet je nog hoe het voelde toen je voor het eerst verliefd was? En al die keren erna? Vroeger, toen ik een jaar of acht was, was ik hevig verliefd op Renate. Officieel hadden we alleen met elkaar omdat alle jongens en meisjes van de klas op dat moment met elkaar hadden. Toen een meerderheid besloot dat een vrijgezellenleven toch verkiesbaar was, bleven Renate en ik elkaar nog wel zien. Maar niet veel natuurlijk en niet lang. De mores van de schoolplein hielden ons in het gelid.
Later ben ik nog wel een paar keer verliefd geweest. Ze zeggen wel dat als je ouder wordt, je ook die heftige verliefde gevoelens kwijtraakt. In mijn geval geldt dat niet. Ik kan nog steeds overstromen van liefde, niet alleen voor mijn vrouw, op wie ik op slag verliefd was. Maar ook voor mijn zoon, gek genoeg. De liefde die ik voor hem voel, voelt vaak als verliefdheid, een sterk verlangen om bij hem te zijn.
Waarom vertel ik u dit? Is het niet een beetje laat? Valentijnsdag is al voorbij.
Ik stuitte vandaag op het onderstaande filmpje. Een onderzoeksgroep van Stanford University heeft een aardige wedstrijd gehouden, waarbij ze keken in hoeverre verliefdheid en houden van meetbaar is met behulp van een fMRI-scanner.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Hoe een vrouwelijke nerd een man vond
, door
Met behulp van data en scrapen vindt een nerdette de man van haar dromen
Foto:
copyright ok. Gecheckt 06-11-2022
Trouw met mij
, door
Vanaf heden nemen we geregeld artikelen over van Republiek Allochtonië. Vandaag een bijdrage van redactrice Dilan Yesilgöz.
Verhaal 1
Hij: “Ik wil best met je trouwen, we hebben immers twee keer thee gedronken en onze moeders kunnen het goed vinden, maar dan moet je wel naar Duitsland verhuizen”.
Zij: “Maar ik moet bij mijn moeder blijven, ik kan Turkije niet verlaten, kom jij maar hier naar toe. Je kan werken in mijn ooms winkel”.
Hij: “Ik verdien in Duitsland wel 1500 euro netto. En ik heb een auto, dus..”
Zij: “Mam? Wat vind jij?”
Esra abla, de presentatrice, danst richting de mama die in het publiek zit. “Wat zeg jij er van, tantetje? Jij wilt toch ook dat je dochter gelukkig wordt?”
De moeder barst in huilen uit en de band zet een lied van Tarkan in.
De kijker weet het al, dit wordt een deal. Het meisje is immers 31, ook niet meer de jongste, veel eisen zal ze niet stellen. De details zullen achter de schermen door de families afgetikt worden en de bruiloft komt er.
Het drie uur durende programma ‘Evlen benimle’ (Trouw met mij) wordt dagelijks live uitgezonden op een populaire Turks Europese zender. Zowel vanuit Turkije als uit andere Europese landen, veelal Duitsland, schrijven singles zich in, als een soort laatste poging om aan een partner te komen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Maand dertig
, door
Lieve Jules,
Je bent tweeënhalf en niet langer onzichtbaar. Terwijl we door de winkelstraat lopen, stoppen oude mensen hun rollators, stoten tienermeisjes elkaar vertederd aan en glimlachen de in stilte rokende vakkenvullers. Het zijn je blonde krullen. In het gebied boven je oren lijken diverse natuurwetten tijdelijk te zijn opgeschort.
Je trok altijd al aandacht, maar sinds kort merk jij het ook. Tot je eigen schrik.
Zodra je je bekeken weet, maak je abrupt een haakse bocht, weg van de toeschouwer, je blik beschaamd naar de grond gericht.
De haakse bocht bracht je vanochtend in aanraking met een vogelhuisje dat voor de dierenwinkel stond. Je tolde een keer om je as, hervond je evenwicht en vond toen een veilig onderkomen aan mijn been. Je mompelde: ‘Isse hogel-uisje.’
Een stukje verderop leidde je manoeuvre dwars door de fiets waarmee ik naast je liep. Je botste, kon niet verder en besloot toen maar je gezicht in mijn kruis te begraven.
Zo stonden we een ogenblik intiem verenigd in de winkelstraat. Het was fijn. Intimiteit is schaars. Je moet je niet laten afschrikken door een paar toeschouwers meer of minder.
Ik aaide over je blonde krullen en glimlachte naar de Oost-Europese verkoopster van het Straatnieuws. Elke week passeren we haar en nog nooit heb je haar avances beantwoord. Ik voel me verplicht dat te compenseren. Vermoedelijk speelt daarin een zekere ongemak mee over het contrast tussen jouw Arische welvarendheid en haar leerachtige huid en verteerde gebit.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Op zoek naar geluk
, door
Gelukzoekers. Als je erover nadenkt is het raar dat dat woord in het Nederlands zo’n negatieve klank heeft gekregen. Een gelukzoeker is iemand die iets zoekt dat we uiteindelijk op een bepaalde manier allemaal hopen te vinden: geluk. Niet ‘geluk’ als in ‘een mazzeltje’, een lot uit de loterij, een kortstondig vlammetje dat meteen weer dooft, maar ‘geluk’ als in ‘een aangename toestand waarin men zijn wensen bevredigd ziet’, zoals meneer Van Dale het omschrijft. Het zal dat verdoemde poldercalvinisme wel weer zijn dat de Nederlander in de weg zit bij het herkennen van de eigen permanente queeste en het waarderen van andermans zoektocht. Want gelukzoekers, dat zijn in ons huidige vocabulaire lieden die iets proberen te krijgen waar ze eigenlijk geen recht op hebben. Gelukzoekers snuffelen volgens de Nederlander aan het plafond van het betamelijke, speuren naar gaatjes en zwakke plekken en proberen door de grenzen van wat het lot hen heeft toebedeeld heen te breken, op weg naar plaatsen waar ze niet horen. Dat moeten we niet willen met z’n allen. Een beetje geluk, prima. Maar je moet het vinden of erdoor gevonden worden, en het vooral niet zelf zoeken.
En dat dus in een land waar men vierhonderd jaar na dato nog steeds liederen zingt over de zilvervloot van Piet Heyn en waar men nog immer spreekt van die roemruchte VOC-mentaliteit. Zonder alle gelukzoekers uit de Gouden Eeuw was Holland nog immer wat het in de late middeleeuwen was: een rottend en stinkend moeras. Maar ja. ‘Onze’ gelukzoekers heten dan weer géén gelukzoekers. Die noemen we helden, als ze dood zijn en bij leven en welzijn genoeg Spanjaarden of Britten de dieperd in hebben gezonden (meer recentelijk: Duitsers). Die noemen we ijzervreters, hakken we uit steen en gieten we in brons en zetten we op een voetstuk. Of we noemen ze, indien het gaat om mensen zoals u en ik, globetrotters en bewonderen de verhalen en foto’s uit de verre landen waar men verblijft of woont. Of we noemen ze backpackers. Desnoods expats. Maar géén gelukzoekers. De onzen hebben het geluk namelijk niet zelf gezocht, maar hebben het op miraculeuze wijze gevonden. U begrijpt: dat vliegticket werd geheel toevallig en per ongeluk gekocht op een nietsvermoedende maandagmorgen – sterker: het viel spontaan op de deurmat, en die sollicitatiebrief, die schreef zichzelf – en opeens was daar een aanbod.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote van de Dag: Geen liefde, maar noodzaak
, door
[qvdd]
“Deze coalitie is er omdat geen andere goed te vormen was en al helemaal niet eentje waarmee je het kernprobleem van Nederland kon oplossen, namelijk het huishoudboekje op orde krijgen. Wat mij betreft is deze coalitie met CDA en PVV pure noodzaak. Geen liefde, maar noodzaak.”
Vertrekkend kamerlid Atzo Nicolai is van mening dat de huidige coalitie noodzakelijk is, want andere partijen zouden het huishoudboekje niet op orde kunnen krijgen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.