Anders Fogh Rasmussen, voormalig secretaris-generaal van de NAVO wordt aan een spervuur pittige vragen onderworpen over de rol die de NAVO heeft gespeeld in de verslechterende relatie tussen Rusland en het Westen, in het uiteenvallen van de Libische staat en in Afghanistan. Helaas is Rasmussen teveel een politicus, die zelden met een heldere analyse komt, maar vooral bezig lijkt zijn blazoen schoon te houden door de harde vragen te ontduiken. Keer op keer herhaalt hij dat deze of gene missie een succes was, ook al is voor iedereen die het nieuws een beetje volgt duidelijk dat de uitkomst van de missies niet het gewenste resultaat hebben bewerkstelligt, of regelrecht zijn uitgelopen op een ramp. Je zou hopen op wat meer zelfreflectie bij een wereldleider die aan de knoppen heeft gezeten van 's wereld voornaamste militaire bondgenootschap. Kennelijk worden ze daar niet op geselecteerd.
VICE News maakt een driedelige reportagereeks over migranten die de Middellandse Zee hopen over te steken op zoek naar een leven in Europa.
In dit eerste deel beelden van de Libische kustwacht, die o.a. met de taak belast is lichamen uit de zee te vissen.
Waarschuwing voor verontrustende beelden …
(h/t Pineaux)
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Wie de carrière van Bernard Kouchner beschouwt, zou denken dat hij iets zinnigs te melden had over humanitaire militaire interventies. De voormalig arts is mede-oprichter van Artsen zonder Grenzen, was driemaal minister van gezondheid en eenmaal minister van Buitenlandse Zaken in Frankrijk, Europarlementariër en VN-vertegenwoordiger en hoofd van de de facto VN-interim-regering (UNMIK) in Kosovo.
Kouchner is tevens warm pleitbezorger van humanitaire interventies, militair of anderszins. Zo was hij voor de interventie in Libië (2011) en eerder zelfs voor de verwijdering van Saddam (2003).
Maar wanneer hij stevig aan de tand gevoeld wordt door Mehdi Hassan en een aantal critici in het programma Head to Head, komt hij niet veel verder dan een hoop pathos, veel grappenmakerij en de mantra dat er ook een hoop mensen sterven wanneer je niets doet.
Zijn critici werpen hem voor de voeten dat humanitaire oorlogen meestal weinig meer zijn dan een schaamlapje voor de Westerse mogendheden om militair te interveniëren wanneer hen dat uitkomt, en regeringen te installeren die hen horig zijn. Ze escaleren conflicten ook nogal eens, zoals in de Kosovo-oorlog. Er kleeft bovendien een neokoloniaal luchtje aan: derdewereldlanden interveniëren niet bij een ramp in de VS (zoals bij Katrina), altijd andersom.
OPINIE - De afgelopen maanden horen we veel berichten over terreuraanslagen in Afrikaanse landen. In Nigeria pleegt de terreurgroep Boko Haram aanslagen. In Kenia viel de islamitische terreurbeweging Al Shabab een winkelcentrum aan. Ook in Libië en Mali plegen moslimextremisten aanslagen. Tot dusver proberen de lokale regeringen de terroristen aan te pakken, maar hoelang zal het nog duren voordat er buitenlandse militaire hulp ingeroepen wordt?
De afgelopen jaren heeft het Amerikaanse leger al in veel Afrikaanse landen voet aan de grond gekregen. In 2008 werd door het Pentagon AFRICOM opgezet, een nieuwe tak van het Amerikaanse leger dat de Amerikaanse belangen in Afrikaanse landen zal gaan verdedigen, als dat nodig is. Op de website van AFRICOM kun je lezen wat de doelstellingen van dit legeronderdeel zijn.
Op internet zijn al een paar kritische beschouwingen geschreven over de Amerikaanse (neokoloniale) inmenging in Afrika.
Nick Turse gaf op TomDispatch.com een overzicht van de snel groeiende activiteit van AFRICOM. Op het kaartje na de streep kun je zien dat Amerikaanse militairen actief zijn in 49 van de 54 Afrikaanse landen.
De gele markers geven activiteiten aan gestart in 2012, de groene merktekens wijzen op activiteit die in 2013 werd opgestart. Vooral in de laatste twee jaar groeit de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afrika sterk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Since 2011, Libya has rapidly unraveled in much the way Iraq did following that invasion: swamped by militia rule, factional warfare, economic devastation, and complete lawlessness. And to their eternal shame, most self-proclaimed “humanitarians” who advocated the Libya intervention completely ignored the country once the fun parts — the war victory dances and mocking of war opponents — were over. The feel-good “humanitarianism” of war advocates, as usual, extended only to the cheering from a safe distance as bombs dropped. (…)
Far from serving as a model, this Libya intervention should severely discredit the core selling point of so-called “humanitarian wars.” Some non-governmental advocates of “humanitarian war” may be motivated by the noble aims they invoke, but humanitarianism is simply not why governments fight wars; that is just the pretty wrapping used to sell them. (Glenn Greenwald)
ACHTERGROND - Slechts een paar maanden nadat de NAVO zich begon te mengen in de Libische burgeroorlog, luiden overheden uit noordwest Afrika de noodklok over de gevaren van de verspreiding van Libische wapens. Alle leden van het Permanent Interstate Committee for Drought Control in the Sahel (Burkina Faso, Kaapverdië, Gambia, Guinee-Bissau, Mali, Mauritanië, Niger, Senegal en Tsjaad) waren ‘in verhoogde staat van paraatheid vanwege de dreigende komst van vrijgekomen wapens naar hun grenzen.’
In Mali liep de situatie volledig uit de hand. Maar ook verder naar het zuiden, in Nigeria, is het flink misgegaan. Enkele recente voorbeelden illustreren hoe chaotisch en gevaarlijk het is in het noordoostelijke deel van het land. Regeringstroepen, burgerwachten en de Islamitische terreurgroep Boko Haram bestrijden elkaar op leven en dood. Op 8 september braken in het noordoosten van Nigeria gevechten uit tussen Boko Haram-militanten en de door de overheid gesteunde burgerwachten. Dertien leden van de burgerwacht en vijf Boko Haram-leden stierven tijdens het gevecht. Zes dagen later, bij een ander incident, werd een burgerwacht doodgeschoten door de politie. Volgens collega’s van het slachtoffer werd hun auto door de politie aangehouden wegens verkeerd rijden in een straat met eenrichtingsverkeer. Ze legden de politie uit dat ze net een Boko Haram-verdachte hadden gearresteerd en dat ze het niet aandurfden de juiste weg te gebruiken. Als reactie ‘opende de politieagent het vuur en doodde een van onze leden,’ aldus de burgerwacht. Boze jongeren reageerden vervolgens gewelddadig. Ze doden een politieagent en dreigden het politiebureau plat te branden.Het leger zegt dat het de burgerwachten op wil heffen. Een woordvoerder van de 7e Divisie van de Nigeriaanse krijgsmacht meldde dat zijn divisie, wanneer volledig gevormd, de burgerwachten zal vervangen in de strijd tegen Boko Haram.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
The exhaustive study of the papers from the Libyan government archives shows the links between MI5, MI6 and Gaddafi’s security agencies were far more extensive than previously thought and involved a number of joint operations in which Libyan dissidents were unlawfully detained and allegedly tortured.
At one point, Libyan intelligence agents were invited to operate on British soil, where they worked alongside MI5 and allegedly intimidated a number of Gaddafi opponents who had been granted asylum in the UK.
Foreign Policy geeft een beknopt maar helder overzicht hoe het ervoor staat met de Libische burgeroorlog.
For three years, Libya has been without a functioning government, police force, or army. The country has been ripped apart by warring fiefdoms of ex-rebels who helped oust Qaddafi but have since directed politics with AK-47s and anti-aircraft guns. This summer, as the battle lines began to harden, two rival factions emerged to vie for control of Libya: On one side is the newly elected parliament that has been banished to the eastern city of Tobruk — supported by the fractured remains of Qaddafi soldiers who defected during the uprising, as well as regional powers like Egypt, Saudi Arabia, and the United Arab Emirates. On the other side is Libya Dawn, a self-described revolutionary coalition of militiamen and Islamist-leaning politicians that originated in the western city of Misrata, allegedly backed by Turkey and Qatar.
Libya was sold as a glorious, liberating war. (…) Current events prove this sentiment was badly misplaced, if not naïve. Libya is now divided by civil war, armed groups roam the streets and violence is ubiquitous. The United Nations and American ambassador have fled.
Volgens journalist en activist Antony Loewenstein is Libië hard op weg te vervallen in chaos. Tijd om het Westerse militaire interventionisme eens te evalueren.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
