Nederland gaat een trainingsmissie naar Kunduz sturen. Dat weet je inmiddels wel. Het is nu tijd om even complimenten maak aan de Nederlandse politiek hoe dit is gegaan. Er is fel gedebatteerd, er zijn experts gehoord, er zijn compromissen gesloten, er is overleg geweest met de achterban en er is nagedacht. Dit allemaal over een onderwerp dat er toe doet, niet over een mediahypeje op basis van één krantenbericht. Zo moet een parlementaire democratie werken. Goed, er is één partij die zichzelf hier buiten heeft geplaatst en er een klucht van maakte, maar dat dat ze zouden doen wisten we ook al.
GroenLinks is om: er komt een missie
Maar tegen welke electorale kosten? De partij heeft zichzelf wel een beetje belachelijk gemaakt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Laatste nieuws: ook een topambtenaar van premier Jan-Peter Balkenende (CDA) heeft geprobeerd de Amerikanen aan te zetten om druk uit te oefenen op Wouter Bos (PvdA) inzake Afghanistan. Eerder had WikiLeaks al een vergelijkbare actie onthuld van een topambtenaar van Maxime Verhagen (CDA). Hun bazen slaagden er niet in de vice-premier van gedachten te doen veranderen.
Bos zal in die tijd nog wel eens teruggedacht hebben aan zijn confrontatie met Balkenende tijdens de verkiezingscampagne van 2006, toen de laatste scoorde met de beschuldiging “u draait en u bent niet eerlijk“. Deze keer zou hij zich niet nogmaals in de luren laten leggen. Hij draaide niet en hij zei eerlijk wat hij ervan vond. De rechte rug van Wouter Bos krijgt nog meer glans nu blijkt hoe wanhopig de CDA-ers waren in hun poging hem om te krijgen.
Job Cohen heeft weinig keus: zijn PvdA kan het niet maken om toch te draaien over Afghanistan, al heeft de Kunduz-missie een andere verpakking dan die in Uruzgan. En dus richt de huidige premier Mark Rutte zich met dezelfde Verhagen op coalitiegenoot Geert Wilders. Benieuwd hoeveel topambtenaren en Amerikaanse ambassadeurs daaraan te pas komen. En Wilders zal ook nooit gedacht hebben dat hij nog eens een voorbeeld ging nemen aan Wouter Bos.
Je kan het debat binnen GroenLinks over Afghanistan niet begrijpen zonder een verkenning van het politieke landschap. Want het zou toch eigenlijk heel simpel moeten zijn: de VVD en het CDA hebben zich zelf in een ongelofelijk dom parket gewerkt door in een kabinet te stappen met de PVV. Die partij vindt wel dat we in oorlog zijn met de Islam, maar die nadat we Afghanistan plat gebombardeerd hebben om de Taliban te verjagen, geen politietrainers wil sturen om de vrede, veiligheid en recht terug te laten keren.
In een tijd van sterke polarisatie tussen links en rechts, waarbij de VVD en CDA elkaar tevreden schouderklopjes geven omdat de kunsten, het hoger onderwijs, de milieubescherming en vele andere linkse hobby’s vakkundig de nek zijn omgedraaid, zou Links natuurlijk kunnen zeggen: “Stik er maar in. Als jullie kabinet alles wat wij waardevol vinden wil opdoeken, waarom zouden jullie dan op onze hulp rekenen voor jullie politiemissie.” De PvdA, de SP en de PvdD doen dat ook.
GroenLinks, de ChristenUnie en D66 hebben een andere overweging: ze overwegen de politiemissie te steunen. Daarbij vallen woorden als ‘verantwoordelijkheid nemen’, ‘internationale solidariteit’, ‘Afghaanse schoolmeisjes’ en ‘civiele opbouwmissie’.
Maar is dat echt alles? Ik denk het niet. Je kan de eventuele steun van GroenLinks en D66 niet begrijpen zonder een inschatting te maken van het politieke speelveld. Er is een minderheidskabinet van CDA en VVD dat over wel meer onderwerpen van mening verschilt met gedoogpartner PVV. Steun op het dossier Afghanistan kan de productieve samenwerkingsrelatie versterken tussen de progressieven in de Tweede Kamer en de centrum-rechtse partijen in het kabinet. Sterker nog: als er over vier jaar nieuwe verkiezingen zijn kan de samenwerkingsrelatie tussen CDA, VVD, D66, CU en GroenLinks worden omgezet in een regeringscoalitie. Femke Halsema heeft eerder al aangegeven dat een coalitie van progressieven en centrum-rechts, de zogeheten Roti variant, a measure of last resort is voor de progressieven. Maar alles liever dan dit rancunekabinet.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Parlementair verslaggever Jos Heymans (RTL Nieuws) doet op zijn blog een opmerkelijke uitspraak: de PvdA-fractie in de Tweede Kamer zou intern verdeeld zijn over het standpunt inzake het zenden van een troepenmacht naar Kunduz in Afghanistan. Niets van waar, zo melden PvdA’ers. “Sterker nog, we hebben ons standpunt al een tijd terug eensgezind ingenomen. Iedereen in de fractie staat er achter. Heymans zit er faliekant naast,” aldus één van hen.
Het PvdA-Kamerlid, dat zijn naam niet genoemd wil hebben, reageert bozig op de verbazing van het parlementaire journaille van de afgelopen dagen aangaande de stellingname van zijn fractie. Die kan immers gewoon en in eensgezindheid beslissingen nemen, net als iedere andere partij, stelt hij. Daar moeten journalisten niet anders mee omgaan dan bij andere partijen, voegt hij nog toe.
Het Kamerlid is niet alleen in zijn verwondering. Op zijn Facebook-pagina maakt zijn collega Frans Timmermans, door Heymans expliciet genoemd in zijn blog, van zijn hart geen moordkuil: hij noemt Heymans ‘een van de beste Haagse journalisten’, en hij is daarom des te verbaasder dat Heymans ‘de plank mis slaat’. Volgens Timmermans bepaalde de hele fractie eind 2010 al het gezamenlijke standpunt, op voorspraak van Timmermans zelf.
Ook PvdA’er Diederik Samsom, die door Heymans genoemd wordt als zou hij tegenover Timmermans staan, heeft op meerdere manieren te kennen gegeven volledig achter het fractiestandpunt te staan.