Terugverlangen naar Henk Bleker

Soms verlang ik in enen terug naar de dagen van Henk Bleker. U weet wel, die staatssecretaris van landbouw en visserij. In dat onzalige PVV-gedoogkabinet, dat hij als interim-voorzitter van het CDA zelf mogelijk had gemaakt. De man die zich onsterfelijk heeft gemaakt met het 'briefje aan Mauro'. Blekers mediageniekheid ligt erin dat hij zo geweldig kon schmieren. Vol pathos wist hij over te brengen dat al dat kinderleed hem ook vreselijk aan het hart ging, maar dat er nou eenmaal grotere belangen mee gemoeid waren en dat de Nederlandse rechtsorde verlangde dat zo'n Mauro, met diens grote bruine ogen, het land uit werd gewieberd. Het gaat mij er om, er is uiteindelijk een rechtsgeldig besluit genomen. Maar ik, ik walg zelf van de woorden, laten we zeggen als ik naar Mauro kijk. Ik walg zelf van de woorden. Want kijk.. maar aan de andere kant: de samenleving redeneert net als ik privé, maar de overheid moet redeneren vanuit het handhaven ook van de rechtsorde, van het rechtssysteem en van de wet- en regelgeving... Kijk, dat stelt mij als burger nou gerust: politici die beleid verdedigen waardoor mensen rücksichtslos gemangeld worden, terwijl ze toch laten zien het hart op de goede plek te hebben. Dat stelt het geweten gerust, hetgeen de slaap der onschuldigen aanzienlijk vergemakkelijkt. Kom daar nog maar eens om!

Kinderen over Zwarte Pietdiscussie: ‘Volwassenen, doe effe normaal’

Veel gekleurde kinderen hebben rond Sinterklaastijd concrete last van de figuur van Zwarte Piet. Deze zou daarom moeten worden aangepast, vindt de Kinderombudsman:

Veel gekleurde kinderen met wie is gesproken, ervaren discriminatie in hun dagelijks leven en vertellen dat dit rond de Sinterklaastijd erger wordt.

Ook opvallend:

Kinderen geven aan mee te willen denken over aanpassingen aan de figuur van Zwarte Piet.

Maar:

Kinderen zeggen verder dat volwassenen de discussie op een onprettige manier domineren.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Nederland schendt kinderrechten

Zo schrijft Trouw:

Nederland schendt op veel punten het VN-Kinderrechtenverdrag. Vooral op het gebied van het armoedebeleid, de aanpak van kindermishandeling en in migratieprocedures. Dat staat in het kritische rapport dat het Nederlandse Kinderrechtencollectief morgen presenteert bij het VN-Kinderrechtencomité in Genève.

Nederland doet te weinig om de aanbevelingen van het VN-Kinderrechtencomité na de vorige rapportage, in 2009, op te volgen en zo het kinderrechtenbeleid te verbeteren. Op belangrijke punten is de situatie zelfs achteruitgegaan, stelt het Kinderrechtencollectief dat bestaat uit organisaties als Unicef, Defence for Children en de Nationale Jeugdraad. […]

“In Nederland bestaan de mogelijkheden om voor alle kinderen goed te zorgen. Maar daar slagen we niet in. De overheid vindt het niet belangrijk genoeg eerst aan kinderen te denken, terwijl ze dit vanuit het Kinderrechtenverdrag wel zou moeten doen. […]”

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.