Er bestaat niet zoiets als een blije kip. Mocht u de afgelopen dagen de discussie over nog eens 6 miljard aan bezuinigingen met angst en beven gevolgd hebben omdat uw broekriem reeds tot het laatste gaatje aangesnoerd is, dan kunt u uw gedachten altijd nog laten uitgaan naar wezens die er nog beroerder aan toe zijn, zoals daar zijn het Afrikaanse weeskind met hiv, Gordon, het varken of de kip. De ellende van de laatste soort - en dan met name de subspecies in plofvorm – moet zeker niet onderschat worden. Zitten wij pas enkele jaren in een dipje, wellicht een rimpeling die met het verstrijken van de tijd vanzelf gladgestreken wordt en onopgemerkt zal blijven voor toekomstige generaties – de kip kent al decennialang een bestaan dat zijn weerga als het gaat om uitzichtloosheid niet kent.
OPINIE - Teun van de Keuken (journalist, televisie- en radiomaker) heeft het eigenlijk helemaal gehad met al die keurmerken:
We hebben nu 170 keurmerken in Nederland. 170! Erger is misschien nog wel dat veel daarvan nauwelijks worden gecontroleerd.
Ze zijn nietszeggend geworden en het zijn er simpelweg te veel. We hebben een nieuw model nodig, een dat is gebaseerd op vertrouwen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Martijn van Dam van de PvdA wil een keurmerk voor programma’s van de publieke omroep. Door middel van dat keurmerk zou het kijkers en luisteraars duidelijk moeten worden of ze met een kwaliteitsprogramma van doen hebben of met riooljournalistiek. Hij wil uitdrukkelijk geen censuur, maar duidelijke voorlichting over de programma’s die worden uitgezonden.
In een ideale wereld zou het voorstel van Van Dam een goede zijn (ware het niet dat niet-objectieve programma’s in een ideale wereld niet zouden bestaan waardoor zo’n keurmerk onnodig is). Zou het niet mooi zijn als de “feiten” die in een programma worden gepresenteerd langs een onafhankelijke meetlat worden gelegd? Ja natuurlijk.
Maar in de praktijk is zo’n keurmerk echter een hoogst onzalig idee. Want goede journalistiek is niet alleen een kwestie van objectief correcte feiten weergeven, maar ook van wat je weglaat. En welke feiten wegen zwaarder dan andere? Je kan een reportage maken die 100% gebaseerd is op feiten, maar toch een compleet vertekend beeld geven van de realiteit. Je lost het probleem van foute journalistiek er niet mee op. Daarnaast kan het bestaan van zo’n keurmerk zelfcensuur in de hand werken en zo een verstikkend effect hebben.
En dat maakt het een eventuele – ongetwijfeld menselijke, en dus zelf ook vol meningen en ideeën zittende – beoordelingscommissie zo goed als onmogelijk een objectief en gewogen oordeel over een programma te geven. Niet doen dus.
Rob Geus, met afstand de vervelendste man van de Nederlandse televisie, heeft zijn format van de smaakpolitie uitgeleend ter promotie van kalfsvlees – een campagne gefinancierd met steun van de Europese Gemeenschap. Zelfs de betweterige voice-over uit het SBS-programma is meegenomen in het spotje. De spot is echter misleidend.
Geus praat vol lof over kalfsvlees. Dat het steeds beter ‘gecontroleerd’ wordt. De groene weide waar Geus in rondloopt, heeft echter niks te maken met het in het spotje aangedragen ‘Beter Leven’-keurmerk.
Het Beter Leven-kenmerk van de dierenbescherming werkt met een sterrensysteem, waarbij iedere ster een bepaald niveau van diervriendelijkheid symboliseert. Hoe meer sterren, hoe diervriendelijker. In Nederland geldt voor het kalfsvlees dat slechts Albert Heijn en Jumbo zich kunnen beroepen op het Beter Leven-keurmerk. Met één van de drie sterren, welteverstaan.
Op de site van de Dierenbescherming staat wat dat concreet inhoudt voor kalfsvlees: “Kalfjes hebben een hoger bloedijzergehalte en ruwvoerverstrekking, het transport is korter en er komen hokken met een zachtere ligplaats.”
Voorbeeld: Weyl Beefproducts BV uit Enschede voert sinds kort ook een Beter Leven-keurmerk met één ster voor haar kalfsvlees. Maar ’t is gewoon een abattoir op een tochtig industrieterrein. Niks geen glooiende landschappen en Hollandse weiden. Prima dat de dierenbescherming een sterrensysteem hanteert, prima dat de voedselindustrie zich realiseert dat we niet alleen maar kiloknallers vol collageen, vet en oranje poeder willen vreten. Maar we moeten wel realistisch blijven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.