The angry mob 2.0 is een van de nadelen van de betrokkenheid van lezers op het net. Ik heb het niet over reaguurders die vanwege een gepost artikel een paar tierende regels posten; vaak gaan dergelijke comments, hoe infantiel ook, wel degelijk over de inhoud. Er is inmiddels een traditie ontstaan op diverse blogs waar posters als eigengereide polemisten een reactie schrijven. Noem ze kinderachtig of overbodig, maar ze zijn part of the deal van blogs en kruiden de discussie. Nee, ik bedoel een ander type. De homo verontwaardicus als onderdeel van the angry mob 2.0. De homo verontwaardicus uit the angry mob 2.0 schiet een losse flodder in de menigte als reactie op een nieuwsbericht. Neem het gruwelijke bericht van een meisje dat in het noorden van het land is aangereden. Op 4 februari gebeurd. Enkele minuten nadat de Telegraaf het bericht had gepost, stond the angry mob 2.0 klaar. Je hoorde ze met hun digitale hooivorken al aanstormen. En ja hoor: ze zeggen allemaal iets lelijks over het type auto waarmee het ongeluk is veroorzaakt (‘zie je weer, weer zon mercedes aso! Zal wel een taxi chauffeur of zo zijn geweest, want dat zijn ook allemaal asos, stuk voor stuk!’), iets zinloos over het slachtoffer (‘Veel scholieren denken dat ze hier voorrang hebben, terwijl dat niet zo is’) en over hoe dit voorkomen had moeten worden (‘Meer camera toezicht en veel meer bekeuren’). Er is zelfs iemand die een weblog bijhoudt van zijn Telegraaf-commentaren.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het is al een oud deuntje, dat de bloggers niets anders doen dan journalistieke stukjes van de traditionele media afpakken en van een mening voorzien. Tot nu toe liet ik dat gewoon voor wat het was, haat en nijd van snel verouderende journalisten. Maar toen de gerenommeerde oud-blogger, tevens politicus met plots teveel tijd over, Jan Marijnissen riep “…bloggers parasiteren op wat de schrijvende journalistiek produceert.” werd het me plots toch wat te veel. En toen een van onze zeer vaste bezoekers in het betreffende draadje ook nog eens het deuntje ging meezingen, moest ik wel iets doen.
Reflexmatig grijp ik dan naar het middel van de getallen. Hoe anders kan je zuiver uitdrukken hoezeer Sargasso wel of niet lijdt onder het journalistiek parasiteren.
Zie hier het resultaat. In de grafiek zijn de er uit springende rode en oranje taartpunten de postjes die direct afgeleid zijn van berichten van journalisten in de diverse media. De rest is dat dus niet.
Hoe is deze parasitaart tot stand gekomen? Ik heb alle postjes op Sargasso vanaf 1 januari tot nu doorgelopen (157 stuks). Onze Waan vd Dag heb ik buiten beschouwing gelaten. Misschien doe ik die later nog een keer. Per postje heb ik bepaald in welke van de onderstaande categorieën deze viel:
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ook zo last vandaag van Google-waarschuwingen tegen malware? Ja, zo ziet de wereld er dus uit als Google kapot is en we onze toevlucht moeten zoeken tot Yahoo, Viewzi, of ehhh… Ilse.
“De nieuwssites en bloggers parasiteren op wat de schrijven- de journalistiek produceert. Valt dat laatste weg, dan droogt het eerste op.”
Marijnissen vindt dat infrastructuur van de journalistiek op instorten staat, en dat onder andere wij daar de oorzaak van zijn.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.