Mag je discrimineren uit religieuze overtuiging? Is het een aantasting van je godsdienstvrijheid wanneer de staat je dwingt homo- en heteroseksuelen gelijk te behandelen? In de VS zijn deze vragen momenteel onderwerp van felle discussie. Het veto dat Gouverneur Jan Brewer van Arizona onlangs uitsprak over een wet die het personen en bedrijven zou toestaan homoseksuelen te discrimineren vanwege ‘een oprecht gevoelde religieuze overtuiging’ heeft veel discussie losgemaakt in de VS. Niet in het minst omdat in veel andere staten pogingen zijn gedaan om vergelijkbare wetgeving aangenomen te krijgen. Prominent conservatief commentator Erick Erickson sprak luidkeels schande van de (succesvolle) pogingen om dergelijke discriminatoire wetten tegen te houden. Het feit dat bijvoorbeeld een restauranteigenaar homoseksuelen louter vanwege hun seksuele geaardheid niet zomaar zijn zaak mag uitgooien is namelijk precies hetzelfde als slavernij:
Het Oekraïense parlement heeft voor de tweede keer een wet afgewezen die homo’s gelijke rechten geeft op de werkvloer. Het aantal voorstanders verdubbelde ten opzichte van de eerste keer, dus de derde keer zal het wel lukken, want de worst (vrij reizen in de EU) is groot. Maar het proces is wel een aanwijzing hoezeer de papieren EU-werkelijkheid van de praktijk af staat.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ELDERS - De Russen hebben deze week maar liefst drie feestdagen.
Maandag 4 november vierde Rusland de Dag van de Eenheid. Deze feestdag is in 2005 door Poetin met een presidentieel decreet in het leven geroepen als vervanger van de Dag van Nationale Verzoening en Overeenstemming op 7 november. Die feestdag was ingesteld door de voorganger van Poetin, Boris Jeltsin, als vervanger van de sovjetfeestdag van de Grote Socialistische Oktoberrevolutie. Poetin wil met zijn nieuwe feestdag de verdrijving van de Poolse troepen uit Moskou in 1612 herdenken. Hij koppelde aan die gebeurtenis “de eenheid van een multinationale staat”. Etnische diversiteit en tolerantie behoren op deze dag centraal te staan. Maar ook dit jaar is de Dag van de Eenheid weer aangegrepen door nationalisten die precies het tegendeel nastreven. In Moskou gingen achtduizend demonstranten de straat op met leuzen tegen immigranten en spandoeken waarop stond: jonge mensen tegen tolerantie. De uitbarsting van nationalisme volgt op razzia’s van de politie op immigranten vorige maand.
7 november was in de Sovjet-Unie lange tijd de grootste feestdag van het jaar: de herdenking van de Oktoberrevolutie. In de nacht van 25 op 26 oktober (volgens de toenmalige Russische kalender) 1917 begon de opstand van de bolsjewieken, met een schot van de pantserkruiser “Aurora” op het paleis van de tsaar. Opstandige troepen bezetten strategische plaatsen in Sint Petersburg en het Winterpaleis van de tsaar. De zittende regering moest de volgende dag plaats maken voor de arbeiders- en boerenraden van de bolsjewieken, de sovjets. Deze feestdag werd in het westen tijdens de Koude Oorlog traditioneel in beeld gebracht met opnames van de militaire parade op het Rode Plein om de waakzaamheid tegen het gevaar uit het oosten niet te laten verslappen.
COLUMN - Nog altijd wordt er in Frankrijk heftig geprotesteerd tegen adoptie door homostellen. Maar vreemdgaan lijkt oké te zijn.
De beelden van de maîtresse van Mitterand, naast zijn echtgenote aan het graf, gingen ooit de wereld over. Met bewondering/verbijstering/jaloezie werd er vanuit de rest van de wereld gekeken naar de schijnbaar moeiteloze wijze waarop beide vrouwen elkaars verdriet om dezelfde man verdroegen. Frankrijk, het land van amour, films vol (niet) functioneel naakt, ingewikkelde relaties en een vrije seksuele moraal.
Uit dat Frankrijk is het succes van Gleeden geboren: een buitenechtelijke datingsite van Amerikaanse origine, maar groot in Frankrijk. Gleeden adverteert op enorme billboards in alle metrostations. Wekenlang zag ik de poster van een wat ordinair aandoende bruid die haar vingers achter haar rug kruist. Op het moment dat ze eeuwige trouw belooft, liegt ze. En dat is oké in Frankrijk. Want tot mijn verbazing bleven de posters onbeschadigd hangen. De Fransen keken ernaar en dachten blijkbaar: dat moet kunnen, zo’n site die vreemdgaan faciliteert. Nooit zag ik een protestleus op een van de posters, laat staan een scheur. Geen cri de coeur van een bedrogen echtgenoot, geen noodkreet van een kind dat het huwelijk van z’n ouders zag stranden. Fransen en de seksuele moraal, het blijft verbazen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Aldus de Republikeinen in Indiana, volgens dit artikel in Trouw.
Toch opmerkelijk. Is het dan ook toegestaan om gelovigen te weigeren als klant?
ELDERS - Gelijke behandeling voor homoseksuelen is in veel Europese landen nog lang niet gerealiseerd. De reactie roert zich stevig.
Het Britse Lagerhuis stemde deze week voor de invoering van het “homohuwelijk”. Beter gezegd: voor gelijkheid in de huwelijkswetgeving zodat ook paren van hetzelfde geslacht officieel kunnen trouwen. Het was voor premier Cameron geen onverdeeld genoegen. Een deel van zijn conservatieve partij stemde tegen en dat is bij alle ontevredenheid in die kringen over de regeringscoalitie een extra tegenslag. En het is nog maar de vraag of de wetswijziging het gaat redden in het Hogerhuis. De Anglicaanse Kerk is fel tegen en daar kunnen de wetgevers in Groot-Brittanië niet omheen. De Church of England is nog steeds een staatskerk en de kerkelijke canons die deel uitmaken van de Britse wetgeving bepalen dat een huwelijk alleen tussen een man en een vrouw gesloten kan worden. Daarom is de kerk expliciet uitgesloten van de nieuwe wetgeving. Ook de katholieke kerk ziet af van medewerking aan een huwelijk van mensen van hetzelfde geslacht. Het homohuwelijk geldt voorlopig alleen voor Engeland en Wales. De Schotten werken aan een eigen wet en het Noord-Ierse parlement heeft het onlangs afgewezen.
Frankrijk heeft de wetgeving over het homohuwelijk deze week afgerond met de handtekening van president Hollande. De maandenlange felle en massale oppositie tegen de wet kreeg dezelfde dag nog een morbide en bizar einde in de zelfmoord van de extreem-rechtse schrijver Dominique Venner voor het altaar van de Notre Dame.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
En dat schijnt nogal wat te zijn in die regio.
Edgars Rinkevics kondigde ook aan zich in eigen land in te willen zetten voor het homohuwelijk (of iets vergelijkbaars).
De gouverneur van de Amerikaanse staat Arizona, Jan Brewer, heeft haar veto uitgesproken over een wet die het mogelijk zou maken homoseksuelen te discrimineren vanwege ‘een oprecht gevoelde religieuze overtuiging’.
Hel erg verrassend is dit veto niet. Republikeinen hadden, gezien de felle kritiek, duidelijk hun hand overspeeld:
Brewer was reportedly in emergency meetings earlier in the day concerning the bill, which was passed by the GOP-dominated state legislature earlier this month, prompting not only objections by residents, businesses, and fellow Republicans, but threats of a boycott from prominent actor and activist George Takei and the prospects of the National Football League moving the Super Bowl out of the state in response.
Misschien om de nieuwe vrienden van het Front National niet tegen de haren in te strijken?
Eén ding is duidelijk: Homo’s in het buitenland hoeven niet te rekenen op steun van de PVV.
…zo weten ze bij GroenLinks alvast fijntjes te melden.
Homo’s zijn blijkbaar alleen interessant als ze in elkaar worden geslagen door ‘Marokkaans straattuig’.
Europarlementariërs van de SP, D66, VVD, PvdA, CDA en GroenLinks stemden overigens allemaal voor.
Johnny Cummings is de homoseksuele burgemeester van een dorpje van krap 400 zielen in het hartland van Amerika: Vicco, Kentucky. En het opmerkelijke is: vrijwel niemand in het mijnwerkersdorpje schijnt daar problemen mee te hebben.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.