Het Sargasso EK Voetbalgevoel 2008: de aftrap
“Als je uiteindelijk bovenaan staat, dan ben je kampioen”
Een gevleugelde uitspraak afkomstig van Wim Kieft, gemaakt tijdens de rust van Wigan Athletic tegen Manchester United op de laatste speeldag van de premier league. Hij keek weer eens heel tevreden, op een barbecueachtige manier. Een lekker stukkie kip, effe dippen in een Calvé sausje en klaar, weet je. Ondanks geel P.C Hooft kapsel, net iets te glimmende v-truien, zonnebank bruin gezicht om zijn doorzaknacht te maskeren, is hij aan mij vastgegroeid. Een voetbalwedstrijd kijken zonder zijn ophalende neus (nog nooit iemand op tv zo vaak ‘verkouden’ gezien) is vreemd. Hij hoort bij het voetbal, hij houdt van het spel.
In iedere vrouw schuilt een potentiële Wilma Kieft of beter nog een Emily Schelvis. Zoals mannen het tot in hun ballen kunnen voelen tintelen, zo voelen vrouwen het via hun borsten. En de zogende vrouw heeft dubbel pret als Dirk Kuyt zijn Katwijkse kont erin zet: melkfonteinen. Voorwaarde voor het ontpoppen van deze liefde is dat het reeds op jonge leeftijd door de strot geduwd dient te worden – vaders, let op – omdat het anders een stille dood sterft, verdrongen door de aantrekkingskracht van het theeservies.
Het duurt even, een jaar of twintig, voordat je het zelf ook weet te waarderen. Ergens klikt het: voetbal is soap, negentig minuten lang is het genieten van zwetende mannenlijven, gespierde kuiten, emotionele uitbarstingen van geluk of frustratie en laten we niet de prachtige omhalen, hakjes en combinaties vergeten.