De meerderheid van de Eerste Kamer verwerpt de nieuwe zorgverzekeringswet en de daarin neergelegde mogelijkheid van beperkingen van vrije artsenkeuze in goedkope(re) polissen. Die verwerping komt uiteraard mede op de naam van drie dissidente PvdA senatoren (Ter Horst, Linthorst en Duijvestein). Ik las vanmorgen al blogs waarin de tegenstem van Ter Horst geweten wordt aan haar nieuwe voorzitterschap van het Koninklijk Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie, KNGF, dat immers fel tegenstander van het wetsvoorstel is. Dat is inderdaad een lastige nevenfunctie in dit verband. Hoe dan ook, het is betrekkelijk uniek en merkwaardig dat leden van een fractie stemmen tegen een voorstel dat voortvloeit uit het eigen regeerakkoord, en waarvoor de eigen coalitie ook nog eens met drie oppositiefracties een akkoord had gesloten. Die drie oppositiefracties leverden wel in de Eerste Kamer, maar de PvdA dankzij deze drie dissenters niet. Wat is nu de PvdA lijn? Politiek gezien lijkt mij dit rampzalig, met de aanstaande Provinciale Staten en Eerste Kamer verkiezingen voor de deur.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Twee weken geleden schreef ik een stuk over de complimenten die toenmalig minister Guusje ter Horst meende te hebben ontvangen van de Tweede Kamer over aangaande het privacybeleid. Dit voerde zij op als verdediging bij het ontvangen van de Big Brother Award. Die complimenten waren er niet. Maar er bleek een misverstand te zijn. Er waren namelijk twee vergaderingen met de Tweede Kamer op dezelfde dag met nagenoeg hetzelfde onderwerp. Dus moest ik wachten op het tweede verslag om werkelijk de uitspraak te kunnen toetsen.
Dat verslag verscheen vorige week (fijn toch, zo’n trage bureaucratie waar je als burger meer dan een maand moet wachten om inzicht te krijgen in wat er werkelijk gebeurt).
Nu ik ook het andere verslag gelezen heb, blijft de conclusie echter hetzelfde: Minister ter Horst heeft geen complimenten ontvangen voor “de manier waarop wij met die balans tussen veiligheid en privacy omgaan“. De enige complimenten die zij en haar collega minister Hirsch Ballin ontvingen waren voor het overnemen van het voorstel voor het instellen van een meldingsplicht voor datalekken en voor het schrijven van hun reactie bij het rapport van de commissie Brouwer.
Deze uitspraak van de PvdA komt nog het meest in de buurt van een compliment:
“de PvdA-fractie staat in grote lijnen achter het standpunt van het kabinet. De minister neemt veel over van wat de commissie heeft voorgesteld en besproken, zoals het richtinggevend kader. Dat waarderen wij zeer, maar voor sommige punten vragen wij extra aandacht”
Leest u gerust ook zelf het verslag er op na om te zien of ik misschien zaken onbewust genegeerd heb.
Als u in privacy geïnteresseerd bent moet u eigenlijk sowieso dit verslag lezen. Dat maakt namelijk nogmaals duidelijk waar de partijen staan. CDA en VVD helemaal op de lijn van opofferen van alle privacy voor de veiligheid (over zaken als EPD en EKD wordt wonderlijk gezien niet gesproken).
Update (24-2-2010 08:00): Onderstaande tekst is misschien te voorbarig geweest omdat er nog een ander debat op dezelfde dag was met als onderwerp WBP. Maar daar is het verslag nog niet van verschenen.
Een klein beetje gefrustreerd schrijf ik dit stuk. Waarom? Omdat het onderwerp van dit stuk sinds dit weekend geen minister meer is en dus niet meer aangesproken kan worden.
Waar gaat het dan over? Over de volgende uitspraak van voorheen Minister van Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst uit haar brief naar aanleiding van het ontvangen van de Big Brother Award 2009:
“Als minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties ben ik onder meer verantwoordelijk voor de Grondwet, maar ook – samen met mijn collega van Justitie – voor de veiligheid in ons land. Uitgerekend deze week voerden wij in de Tweede Kamer een discussie over de balans tussen veiligheid en privacy. In dat debat kregen minister Hirsch Ballin en ik waardering, zowel van de regeringspartijen als van de oppositie, over de manier waarop wij met die balans tussen veiligheid en privacy omgaan. En ik denk dat een representatieve steekproef onder alle Nederlanders een zelfde beeld zou opleveren.”
En dat blijkt (afhankelijk van je leeftijd) een vuile leugen of een foutieve representatie van de waarheid te zijn.
Maar dat weten we pas sinds gisteren. Toen verscheen namelijk het verslag van het genoemde debat.
Nergens staat ook maar iets dat lijkt op waardering op het punt van balans tussen veiligheid en privacy. Niet van de coalitiepartijen, niet van de oppositiepartijen?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Gisteren, Utrecht, half één ’s nachts. Twee met vuurwapens getooide agenten staan op het pleintje tegenover de kroeg fietsers aan te houden. Geen ID, geen achterlicht. Boete. Een fraai stukje gezag winnen, om de woorden van Ter Horst te gebruiken. Uw barman ging daar gisteravond toch maar even wat van zeggen. Want een café houdt niet van nachtelijke herrie op de stoep. De conversatie, woordelijk.
“Goedenavond heren. De mobiele belastingdienst maakt weer overuren vandaag?”
“Ik ben in gesprek meneer, wilt u zich er niet mee bemoeien.”
“Dat u hier en op dit tijdstip in gesprek bent, daar wil ik het juist met u over hebben. Het is namelijk vrij laat.”
“Nogmaals, bemoeit u zich er niet mee.”
“Ehm, nou. Ik ben barman van deze kroeg. Wij letten er op dat omwonenden niet te veel last hebben van nachtelijke gesprekken hier op onze stoep. Op verzoek van de politie, overigens.”
“Meneer, wij bepalen zelf wel hoe hard wij praten.”
“Zo zo. Maar kunt u dat dan niet elders doen. Bijvoorbeeld niet pal onder het slaapkamerraam van onze buurman. Want wij krijgen natuurlijk weer de klachten.”
“Daar hebben wij niets mee te maken. Wij zijn politie.”
“De regels gelden niet voor u?”
“Inderdaad.”
“Wat moet ik dan doen? De politie bellen?”
“Meneer!”
“Overigens, u staat ook fout geparkeerd. Ik dacht: ik zeg het maar even.”
“Nu weg!”
Het elite verhaal van minister Guusje ter Horst raakte me twee maanden geleden wel, maar ik kon er nog niets mee.
Echter, deze week kwam ze er bij de opening van het academische jaar op terug (via). En toen klikte het wel. Niet dat ik het met haar eens ben, integendeel. Maar dat ik nu beter kan aangeven waar haar verhaal mank gaat.
Laat ik beginnen met een citaat uit haar laatste betoog:
“Maar zeker zo belangrijk is de verbinding die ontstaat door de open uitwisseling van opvattingen en ideeën. Er was een tijd dat de intellectuele voorhoede brede lagen van de samenleving wist te inspireren tot het uitwerken van democratische ideeën en maatschappelijke idealen. Die ideeën en idealen werden doorgaans niet opgedaan in de beslotenheid van de academische wereld, maar zijn ontstaan doordat de intellectuele voorhoede zich mengde in het maatschappelijke debat.”
Ze geeft aan dat in het maatschappelijk debat nu een gat valt omdat de “intellectuele voorhoede” het laat afweten en dat in dat gat nu de populisten springen.
Maar ze vertelt niet waarom dat gat (wat eigenlijk geen gat is) valt.
Zoals ik het zie zijn er na de abortusdiscussie eigenlijk geen grote maatschappelijke debatten geweest waar de politiek ook werkelijk wat mee deed.
Zo uit mijn hoofd een paar thema’s waar “de voorhoede” wel degelijk van zich heeft doen laten spreken, maar genegeerd werd: ban de bom, privatisering in het algemeen, privatisering van de woningcorporaties in het bijzonder, de betuwelijn, immigratie, klimaat, onderwijsvernieling en de tweede golfoorlog in Irak.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de eindeloze stroom “intellectuelen” dat heeft geprobeerd staatkundige en democratische vernieuwing op gang te brengen.
Alles liep tegen een stenen muur aan.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Als je aan geweld in uitgaansgebieden wilt aanpakken dan zul je wat moeten doen aan bovenmatig drinken …. dan zul je moeten zorgen dat degenen die veel alcohol gebruiken daar op kunnen aanspreken en daar mogelijk een straf op kunnen laten volgen…. Van jongeren kun je niet zien of ze dronken zijn of niet, daarom moeten er blaastesten [voor voetgangers] komen…. De Kennelijke Staat is geen betrouwbare maat…. In bepaalde gebieden waar het gebruik van alcohol een groot probleem is voor de openbare orde moeten gemeenten de mogelijkheid krijgen om blaastesten te kunnen afnemen… Een norm voor de hoeveelheid drank die gedronken mag worden is nog niet vastgesteld.”