Het debat in Nederland over genetisch gemodificeerd voedsel is een beetje verstomt. Als het nog over genetische modificatie gaat, dan vooral vanwege de dieren en vooral door één partij. Maar dat wil niet zeggen er niets gebeurd en dat een debat minder wenselijk is. Op Europees niveau worstelt men behoorlijk met deze materie. En intussen maken verschillende landen daarom verschillende keuzes. Om het debat meer structuur te geven, heeft minister Cramer COGEM gevraagd om wat criteria op te stellen. En daar is best wel een lezenswaardig stuk uit gekomen (pdf is leesbaarder). Een goed uitgangspunt voor een discussie over de lange termijn rol van GGO's in onze voedselvoorziening. Sterker nog, het debat zou nog breder moeten gaan over waar wij naar toe willen de komende 25 jaar op dit vlak. Er zijn wel wat discussiestukken, maar ik mis nog een breed publiek debat. Misschien dat dit helpt. In het stuk staat een interessante opmerking: "De COGEM signaleert dat het doorvoeren van een beoordeling op duurzaamheidsaspecten voor gg-gewassen zou kunnen leiden tot vragen rond de duurzaamheid van bepaalde conventionele gewassen en teeltmethoden die momenteel niet op een dergelijke manier wordt beoordeeld. De COGEM merkt daarbij op dat het afwijzen van een gg-gewas op sociaal-economische argumenten, terwijl deze in dezelfde mate van toepassing zijn op conventionele gewassen die niet aan deze criteria getoetst worden, op onbegrip kan stuiten."
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Optimistisch van nature als ik ben *kuch* dacht ik dat het nog wel meeviel met het Frankensteinvoedsel in ons verstandige Europa.
Tot ik deze vandaagkaart tegenkwam.
Sluipend gif wat in onze biodiversiteit onomkeerbare schade zal aanrichten, of moeten we nog blij zijn met de groengekleurde stukjes? Ik blijf het merkwaardig vinden dat niemand vrijwillig onder een schoorsteen gaat wonen, maar veel schouderophalender is wanneer het om voedsel of de grotere schaal (die buiten het eigen tuintje) gaat.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
