Hardlopen door de regen in december En daar gaan we de spoorbrug huilt de trein die suist de wind die blaast de boom die buigt het blad dat waait de golven wit het water wild m'n sokken nat mijn handen koud het tempo straf de wind die striemt mijn bril beslaat mijn hart dat bonst de tak die kraakt m'n jack kletsnat het slechte zicht mijn tijd beroerd de spieren stram de route lang het hoekje om de luwte in het modderpad het valse plat de hongerklap het zoute zweet het zweet dat bijt de wil die kraakt de regenplas de enkel zwikt het rechte eind het licht valt weg je hapt naar lucht een vaag besef je vindt dit leuk de regen in decemberkou de finish lonkt je concentreert je pas wordt lang je grijns komt terug je bent er weer.
Vanmiddag grasduinde ik wat door wat er aan Spoken Word Poetry is te zien op YouTube. Dat varieert sterk. Dat gaat van de zondagdichter op haar zolderkamer die haar tiktok visie geeft, oprecht, dat wel maar Sinterklaas is nooit ver weg.
En er zijn goedbedoelde, tot actie oproepende versjes waar de poëzie ver te zoeken is, en is bijvoorbeeld het gedicht van de geroutineerde oud Poet Laureate van Engeland, Simon Armitage.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Ik ben er zo eentje die in prozateksten natuurbeschrijvingen overslaat
Ik ben er zo eentje die in prozateksten natuurbeschrijvingen overslaat. Stuit ik op zo’n passage, dan laat ik mijn blik over de bladzijde naar beneden gaan, tot de plek waar ik weer het begin van een dialoog of een actie vermoed. Voor mij hoeft dat niet zo, zo’n lyrische beschrijving van zo’n stuk groen tussendoor. In het echte leven zal het allemaal best indrukwekkend, ontroerend, majestueus, pril, dartel, schattig, ruig, ontzagwekkend, ongelooflijk, romantisch en prachtig zijn, maar voor mij hoeft dat niet op papier: die branding, die horizon, die duikvlucht van de valk, die herfstkreet van die havik, het bidden van de buizerd, die dauwdruppels in een spinnenweb, die rokende vulkaan, dat verborgen vennetje, die regenboog, die tekening op de vleugels van die vlinder, die tere bloemblaadjes, die pluim alleen, dat met vliegen overdekte karkas van dat konijn, die ruisende populieren, dat kronkelende dijkje, die zonsopgang in de stille polder, die kikker in je handpalm, die zingende merel ’s avonds, die zingende merel ’s ochtends, zo’n slootkant vol met bloemen, zo’n plotse ontmoeting met een roedel herten in het bos, zo’n hagedis die op een muurtje een zonnebad neemt, zo’n onbetreden besneeuwd pad, zo’n wandeling op het strand bij windkracht acht, zo’n nestje kale blinde vogels, dat eindeloze geluid van die cicaden, die trillende hete lucht boven de lavendelvelden, de kringen van regendruppels in de vijver, de roep van de grutto, grutto, grutto, herfstbladeren die knisperen onder je voeten, boomgaarden vol met appels, het geklater van de waterval, de bloesem altijd in elk voorjaar, de maansverduistering, de vis die uit het water springt, een hommel die van bloem tot bloem vliegt, een storm die bomen knakt, een fossiel gevonden in het zand, een vers geploegde akker, een net gemaaid weiland of koeien die langzaam opgenomen worden door de optrekkende mist – nee, dat hoeft voor mij allemaal niet zo.
Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.
Een man rookt een sigaret in een woud van verkeersborden
Vraag mij maar niks. Vraag het maar niet aan mij.
Ik weet het wel vaker niet. Ik zeg ook maar wat.
Ik heb het ook wel ‘ns fout. Ik weet ook niet alles.
Dus vraag het maar niet aan mij.
Vraag mij maar niks, want ik weet het niet.
Ik weet het wel vaker niet.
Nee, vraag maar niks aan mij.
Ik heb het toch fout en anders weet ik het niet.
Het klopt niet wat ik zeg, ik weet het niet
Vraag dus maar niks aan mij,
vraag mij maar niks.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
VIDEO - When day comes, we ask ourselves where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry, a sea we must wade.
We’ve braved the belly of the beast.
We’ve learned that quiet isn’t always peace,
and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice.
And yet, the dawn is ours before we knew it.
Somehow we do it.
Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken,
but simply unfinished.
We, the successors of a country and a time where a skinny Black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president, only to find herself reciting for one.
Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.
‘Korenschoven in de Provence’ van Vincent van Gogh.
Mooi weer, dus met de fiets over de hei naar het Kröller-Müller Museum,
lekker de kunst bekijken en notitieboekje mee voor een gedicht.
Het zou mooi zijn als het niet een dag zou worden van alleen maar
consumeren, maar dat ik zelf ook wat kon bijdragen, een gedicht dus.
Zou toch een makkie moeten zijn. Neem alleen al die schilderijen
van Van Gogh: Uitgebloeide zonnebloemen, Treurende man,
bloeiende perzikboomgaard, de Aardappeleters, Sien met sigaar,
Brug te Arles, La Berceuse, de weg met cypres en ster, korenveld
met maaier en zon, portret van Joseph Roulin, Luitenant Milliet,
dokter Gachet, portret van Patience Escalier en natuurlijk Madame
Ginoux, L’Arlesienne. En als dat nog niet voldoende was, dan was
er natuurlijk altijd nog Mondriaan en wat los strooigoed als een Picasso,
Charley Toorop en dan naar buiten voor Henry Moore. Het kan niet op.
Maar hoe gaat zoiets. Je loopt daar langs die meesterwerken
met je pen en je papier maar dat blijft toch schrikbarend wit.
Het museum sluit. En weer terug met de fiets naar huis.
Je passeert de recreatieplas. De strandgasten zijn bijna
allemaal al verdwenen. Er zit nog een clubje tienermeiden
met mobieltjes, flesjes en hun haar in de weer. Met verderop
maar eigenlijk net iets te dichtbij, een man alleen,
van middelbare leeftijd, liggend op zijn handdoek
Te bleek, te zwaar, zijn blik op dat clubje meiden gericht.
En je weet, die man en zijn blik, (je netvlies doet zijn werk goed)
en die meiden, worden dan het gedicht van vandaag.
Sargasso besteedt op geheel eigen wijze 1 x per week aandacht aan kunst. Kunst op Zondag geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.
IJssel
Alles kabbelt, en er is deining, is de rivier nog wel de oude? Er wordt
gesmoezeld door hogerhand: alles komt goed. Donkere wolken
pakken zich samen, maar op de rivier valt slecht te schuilen. Het
orkestje dat gehuurd is voor het feest speelt op de pont. Muziek draagt
ver over het water. En ’s nachts had je al die diepe brom van de
scheepsdiesels die voorbij schoven, je zag ze niet.
De dukdalf, die zo naar carbolineum ruikt, daar sprongen jullie
’s zomers altijd af. Jij had je altijd voorgesteld hoe de boel er
drooggevallen uit zou zien, tot op de bodem, waar de geschiedenis
onzichtbaar ligt – jij was niet zo van de praktische kant.
En je mist de knotwilgen, waar zijn ze gebleven, alles is nu zo
plat en recht. Er staat een flesje IJsselwater geëtiketteerd,
op je bureau, van toen het hoogwater was.
Je slalomde toen met je kajak om de bomen en het hotel
in het plantsoen. Het prikkeldraad hing zwaarbeladen vol
toen het water gezakt was. In de zomer zat je hier ook:
de trein rommelde over de brug en de zon ging gloeiend onder.
Daar kreeg je een zoen van je lief, het water kleurde goud.
Je was een schakeltje, je stroomde mee met de rivier,
er was altijd een volgende bocht waar koeien
tot hun knieën in het water stonden.
Alles komt goed.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bart Chabot besluit zijn twee en een halve pagina tellende gedicht ‘De Dag Dat De Derde Wereldoorlog Ook Aan Ons Land Niet Onopgemerkt Voorbij Ging’, uit de bundel Popcorn, met de strofe:
de wereld brandt
het spel is uit –
het wordt tijd
voor een gedigt.
En daar ben ik het voor deze Closing Time helemaal mee eens. Tijd voor een gedicht. Een gedicht gelezen door John Cooper Clarke. Hij leest hier een klassieker van hem, al een jaartje of veertig oud inmiddels. Evidently Chicken Town. Maar er zijn twee versies. Het originele, met al die ‘fucks’ er in. En de aangepaste, zoals bij The Sopranos waarin elke fuck netjes vervangen is door bloody. Toen John Cooper Clarke op 25 oktober 2019 optrad in dB’s in Utrecht, M&M waren erbij, deed hij de fuckversie.
Een select groepje christenen geloven dat Jezus nog eens terugkomt op aarde. In Friesland is men op zoek naar ‘ús Ferlosser’ (onze Verlosser).
Nee, dat is niet Jezus, maar een anarchist die met een straatnaam hier en daar en een museum in Heerenveen nog enigszins in herinnering wordt gehouden. Ter gelegenheid van zijn 100-jarige sterfdag zoekt het museum nu 100 portretten van Ferdinand Domela Nieuwenhuis.
Portret moet je breed nemen. Een schilderij of tekening is prima, maar een sculptuur, een gedicht of een muziekstuk, het mag allemaal. De 100 kunstwerken krijgen een plaats in de tentoonstelling ‘ús Ferlosser’ (19 november 2019 t/m 22 maart 2020).
Tijdens zijn leven werd hij al in kunst gevat. Vooral in politieke prenten van o.a. Albert Hahn, Johan Braakensiek en Lex Metz.
Albert Hahn – De vrije triumphator. 1913.
Tweemaal verschenen er gedenkboeken, waarin niet alleen bevriende poltici, maar ook kunstenaars hem de lof toezwaaiden. Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van het tijdschrift ‘Recht voor Allen’ deed men Domela Nieuwenhuis een ‘liber amicorum’ kado, met aquarellen en tekeningen van bevriende kunstenaars en waarin Frederik van Eeden hem toedichtte:
Zoo zal de naam niet sterven, van wie ’t eerst
in ons arm land, aan ons arm lijdend volk
de konde van een beter toekomst bracht
Het heeft tot nu toe weinig tot geen aandacht gekregen in de Nederlandse media, maar de afgelopen dagen zijn twee jonge zwarte mannen dood aangetroffen hangend aan een boom in Californië, zo bericht Associated Press. De lokale politie concludeerde al snel dat het om zelfdoding gaat. Nabestaanden en anderen vinden de omstandigheden waarin de doden zijn aangetroffen en de wel heel snelle conclusies van de lokale politie verdacht. De FBI is een onafhankelijk onderzoek begonnen. De vergelijking met de door de Klu Klux Klan uitgevoerde lynchpartijen in de jaren dertig en veertig is snel gemaakt.
In 1939 nam Billie Holiday het nummer Strange fruit op, waarbij het vreemde fruit hangend in de bomen een directe verwijzing is naar de vele lynchpartijen in de Zuidelijke staten van de Verenigde Staten waar zwarte mannen door de Klu Klux Klan werden opgehangen. CBS, de platenmaatschappij waar Holiday onder contract stond en dat haar opnames uitbracht op het ‘mainstream’ label Columbia, wilde het nummer niet uitbrengen. CBS was namelijk bang dat het uitbrengen van dit nummer tot negatieve reacties zou leiden van platenverkopers in het Zuiden en ook dat radiostations in het Zuiden CBS zouden gaan boycotten. 1939 Was nog te vroeg voor het grote CBS om geassocieerd te worden met de burgerrechtenbeweging. CBS gaf Holiday toestemming om voor een keer een nummer uit te brengen op een ander label. Dit werd uiteindelijk Vocalion, een kleiner label gespecialiseerd in het opnemen en uitbrengen van blues, jazz en gospel platen, primair gericht op een zwart publiek en bijna alleen verkrijgbaar in platenzaken die gevestigd waren in zwarte woonwijken. Toeval of niet, CBS had Vocalion eind 1938 gekocht als deel van de overname van het veel grotere label Brunswick.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.