Zomerserie | La maison de Balzac

Sargasso duikt deze zomer in de letteren en bezoekt kleine literaire musea in Nederland en daarbuiten. Vandaag een bijdrage van Suzanne Sanders, die het Balzac museum in Parijs bezocht. Waar denk jij aan bij het horen van de naam Balzac? En als je leest dat hij tegenover het Hôtel de Lamballe woonde? Schrijver, oja…maar weinig Nederlanders weten meer van Honoré de Balzac (1799-1850) dan zijn naam. In Frankrijk behoort hij echter tot de belangrijkste schrijvers van de negentiende eeuw en is één van de (slechts!) drie literaire musea van Parijs aan hem gewijd. Het Maison de Balzac bevindt zich in het huis waarvan de schrijver tussen 1840 en 1847 de bovenverdieping huurde. Voor een bezoek neem je metro 6 naar halte Passy in het 16e arondissement, even ten westen van de Eiffeltoren. Twee straten en een steile trap verder sta je voor de deur van het museum. Mijn eigen, totaal verregende verblijf in Parijs afgelopen maand heeft mijn geplande museummarathon behoorlijk vertraagd, waardoor –oh anticlimax- ik er zelf niet ben geweest. Desalniettemin had ik al het één en ander uitgezocht en vind ik dat Balzac ook de Nederlandse lezer absoluut niet mag ontgaan.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomerserie | Poëet in de Provence

Sargasso duikt deze zomer in de letteren en bezoekt kleine literaire musea in Nederland en daarbuiten. Vandaag een bijdrage van Bram Zieck over het Petrarca-museum in Fontaine de Vaucluse.

In een betoverend mooie, goed verborgen vallei in de Provence, iets ten oosten van Avignon, kocht de Italiaanse dichter Francesco Petrarca (1304-1374) in het jaar 1337 een eenvoudig huis, nadat hij de pausen was gevolgd in hun zelfgekozen Franse ballingschap. Om te kunnen ontsnappen aan de drukte van het pauselijk Hof had hij een plek uitgezocht waar hij in alle rust kon werken aan zijn oeuvre.  Het verblijf in de Vaucluse zou één van de meest vruchtbare periodes worden in het leven van de Italiaanse humanist-dichter, die wordt beschouwd als de wegbereider van de Renaissance. De meeste van zijn Latijnstalige traktaten als de Africa en het Bucolicum carmen zagen er het licht, maar ook zijn hoofdwerk in het Italiaans, Il  Canzoniere, kreeg in deze periode vorm.

Onderwerp van veel gedichten in het Canzoniere is Laura, een jonge vrouw die hij in 1327 ontmoette in een kerk in Avignon. Zij zou voor altijd de muze voor zijn poëzie blijven.Nooit, Vrouwe, gaat u ongesluierd uit,

niet ’s avonds, niet bij dag,

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Alle gevoel voor menselijkheid verloren

[qvdd]

[Assad] must be aware that under international humanitarian law, this is accountable. I believe that he lost all sense of humanity. He must address this issue, listening to the calls of the international community and more importantly, listening to the aspirations and genuine wishes of his people.

De Secretaris-Generaal van de VN, Ban Ki-moon, haalt uit naar de Syrische leider Assad. De Veiligheidsraad is verdeeld over een resolutie omdat andere landen die het niet zo op hebben met mensenrechten bang zijn dat deze gebruikt kan worden voor een militaire interventie.

De internationale gemeenschap, heeft dat bij monde van Frankrijk echter al uitgesloten: “De situaties in Libië en Syrië zijn niet hetzelfde“. Wat er dan niet hetzelfde aan is werd er niet bij vermeld.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

After Fracking Ban, France Turns to Offshore Wind. But a Nuclear Phase Out? Sacré Bleu!

Could France, the world’s nuclear leader, be considering a transition away from nukes? Judging from a few recent pieces of news coming out of the country, it’s a distinct possibility.

Earlier this month, the French Parliament voted to ban fracking, a controversial drilling method that has enabled a global boom in natural gas. Now, the country is turning its attention to offshore wind – opening up a bidding program for five marine zones that could host up to 3 GW of projects. The first round of bidding is part of an effort to build 6 GW of projects from 2015 through 2020.

These two developments come as officials in the country are openly considering a long-term energy plan that would phase out nuclear power over the coming decades. Considering that France gets around 75% of its electricity from nuclear – the highest penetration in the world – this announcement, as reported by Reuters, is significant:

Energy Minister Eric Besson announced on radio Europe 1 the launch of a study on Friday on the country’s energy mix by 2050, with options including a complete exit from nuclear production, a cut in the share of nuclear to 50 percent and a progressive reduction of total electricity production in France.

“We will study all possible scenarios for what we call the energy mix,” he said. “It will be done with total objectivity, in full transparency, without avoiding any scenario (…) including the scenarios of a nuclear exit.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mohammed is geen goede Fransman: de sociologie van voornamen

One of the (many) things I like about sociology is that it deals with such a variety of topics. Take first names, for instance, as very clearly explored by Baptiste Coulmont in his book, Sociologie des Prénoms.

I was reminded of Coulmont’s book today because of this article (blog post by Arthur Goldhammer, article here) stating that French far-right leader, Marine Le Pen, wants to return to the imposition of calendar Saints, christian names to French children: “Marine Le Pen wants the first names of children born in France to be taken from the calendar of Christian saints, as in the past. This, she claims, always functioned as an “aid to assimilation.” (h/t NV) Hmm. Steeve Briois, her party’s no. 2, may be named after St. Stephen, but his name isn’t particularly French. And Bruno Gollnisch may be named after St. Bruno, but it’s not exactly Jean-Baptiste. On the other hand, it isn’t Mohammed or Moïse, so I guess it has the proper “assimilative” quality. Gosh, even “Marine” might not pass muster if Marine becomes president. To be sure, she was born Marion Anne Perrine Le Pen, but if she had wanted to be a true daughter of the eldest daughter of the Church, mightn’t she have chosen a “real” French name, like, say, Martine or François or Nicolas?”

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Welfare Queens 2.0

During the campaign for the last French presidential election, the theme (happily promoted by the media) was “the – mostly young – brown people are ruining the country”. This has gotten a bit old (and besides, we’re supposed to support the Arab Spring, after all). So, this time around, we got our marching orders for the upcoming election: let’s hate the poor! And so, it is apparently open season on benefit recipients.

Not recipients of universal benefits (like health care or family allowances), mind you, because everyone gets those. No, the stigmatization applies only to the recipients of means-tested benefits, mainly the working poor. And here again, the conservative media will find it easy to push straw men and stereotypes while the conservative parliamentary majority steps up with indentured servitude bills of one kind or another… and while the opposition is out to lunch.

See for instance, this blog post by sociologist Camille Peugny where he notes that the latest iteration of this idea is the conservative bill proposal stating that recipients of the RSA benefit (a very modest income support for the lowest income classes) should sign a “social utility contract” whereby, in order to receive benefits, recipients would have to work a few hours a week for public institutions or other structures of “reinsertion”, whatever that means.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende