De mythe van Merkel ontkracht: Europa betaalt voor Duitse banken

Een bijdrage van Eelke de Jong, econoom aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Het stuk is ook te lezen op Me Judice. Op donderdag 24 maart zijn de regeringsleiders akkoord gegaan met een uitbreiding en het permanent maken van noodfonds voor eurolanden. Hiervoor is het Europees Stabilisatiemechanisme (ESM) opgericht met een kredietverleningscapaciteit van 500 miljard euro. Door velen wordt dit gezien als een manier om de euro te redden. Anderen zien het als een manier om de overheidsfinanciën van een aantal eurolanden (Griekenland, Ierland en Portugal) op te lossen. De laatste visie overheerst in Duitsland. Duitsland mag weer de betaalmeester van Europa zijn. Die Welt kopt dan ook dat dit het einde van een mythe is. Namelijk de mythe dat Duitsland niet betaalt voor andere landen. In dit artikel beweer ik het omgekeerde. De Ieren en anderen betalen voor de problemen van de Duitse banken. Nederland garandeert deze betalingen. Een mythe die Merkel blijkbaar graag geheim houdt.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Uprisings as international class warfare

, door

bedelende vrouwOne would have to be living in a cave to not notice that things are grumbling: protest movements in the Middle East, where Tunisia and Egypt were the spark that also lit things up in other MENA countries. But there are also protests in the UK against tax-dodging corporations and in the US against union-busting Republican governors, with something similar pushed by corporate interests in the UK:

“Business organisation the Institute of Directors (IoD) has called for collective bargaining to be scrapped for teachers and NHS staff. They are among a set of proposals the trades unions have described as a “Thatcherite fantasy world”. The IoD put a series of recommendations to government to cut red tape and boost private sector growth. It also wants an automatic right to ask for flexible working to be removed, in order to increase productivity.

The IoD has put forward 24 “freebie” proposals, which it says would cost the government nothing but would benefit growth, particularly in the private sector. Among the most controversial would be the call to curb trade union negotiating power in large public sector bodies, said BBC business correspondent Joe Lynam. The IoD also suggests that workers should pay a deposit of £500 when taking their employers to industrial tribunals to deter what it describes as “vexatious claims”. A spokesman for the Trades Union Congress said the IoD’s real aim was to make life easy for directors at the expense of their workforce and to lower pay and conditions in the NHS.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ireland: from poster child to enfant terrible?

, door

By Hugo Brady, senior research fellow at the Centre for European Reform.

tax the greedy, not the needyIreland will elect a new government on February 25th to replace a discredited administration loathed by most Irish voters. At first sight, it seems unlikely the election will re-open the fundamentals of a bail-out agreed with fellow eurozone members and the IMF last November. The last act of Fianna Fáil, the main party in government since 1997, was to translate the terms of that deal into an initial set of tax hikes and further public spending cuts before leaving office. Nonetheless, the poll – Ireland’s most important for decades – marks a shift in hostility towards the bail-out and the EU in general which its partners would be foolish to ignore.

European benefactors might express shock that Irish attitudes towards the EU have worsened in the wake of the bail-out. To many EU leaders – including José Manuel Barroso, president of the European Commission – they are helping to rescue a country where politicians and regulators, through incompetence or worse, allowed bankers and developers to drive the economy to ruin using other people’s money. That view is correct but cloistered. It takes no account of the part played by the introduction of the euro itself – at a low interest rate hitherto unknown in Ireland – in inflating a runaway property boom. And Ireland’s eurozone partners (along with Britain) do expect their money back at a profit, having – they hope – secured the common currency and the unwise investments of their own banks in the process.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom de euro veel taboes doorbreekt

, door

Een gastbijdrage van Jan Werts van het Montesquieu Instituut. Het stuk is aldaar ook te lezen.

euroDe Europese Raad heeft 2010 afgesloten met besluiten die eerder ondenkbaar waren. Er komt een Europees Stabiliteits Mechanisme als permanente pijler onder de euro. Landen die anders op de fles gaan krijgen daarlangs steun om te saneren. Een strenger Stabiliteitspact moet tegelijk zulke faillissementen voorkomen. Mogelijk brengt 2011 Euro-obligaties en fiscale harmonisatie. Zoiets was tot voor kort in Europa onbespreekbaar. De eurocrisis doorbreekt veel taboes.

Wijziging Europees Verdrag

Twee zinnetjes op te nemen in het Verdrag van Lissabon (VWEU) maken het tijdelijke crisismechanisme van de EMU blijvend. ‘De lidstaten die de euro als munt hebben, stellen een stabiliteitsmechanisme in dat moet worden geactiveerd indien dat onontbeerlijk is om de stabiliteit van de eurozone in haar geheel te waarborgen’. Verdragstoevoeging nummer twee: ‘De verlening van financiële steun, indien vereist, uit hoofde van het mechanisme zal aan stringente voorwaarden gebonden zijn’.

De eurozone krijgt aldus een permanent Europees Stabiliteits Mechanisme (ESM). Het vervangt het in mei in crisissfeer uit de grond gestampte EFSF (Europees Financieel Stabiliteits Mechanisme). Hoeveel kapitaal het ESM krijgt is nog onbekend. Belangrijk is dat krachtens bovenstaande tekst financiële drenkelingen pas hulp krijgen zodra ‘de eurozone in haar gehéél’ kopje onder dreigt te gaan.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lachen om niet te huilen

, door

Sargasso's week van het hardnekkig optimismeDit najaar heb ik in kort bestek drie boeken van Barbara Ehrenreich gelezen en samen vormen ze een mooi drieluik over ‘waar het toch naartoe gaat met Amerika’. Vrolijk word je er niet van, terwijl één van de boeken toch over positief denken gaat.

In Nickel and Dimed: On (Not) Getting By in America duikt Ehrenreich onder in de onderklasse, die sinds de afschaffing van de bijstand onder Clinton is aangezwollen tot een leger van tientallen miljoenen Amerikanen. Ze probeert rond te komen van een minimumloon, dat rond de zeven dollar zweeft. Ze werkt ondermeer als serveerster, schoonmaakster en bij een Wal-Mart.

Het mag geen verbazing wekken dat ze ondanks twaalfurige werkdagen en zevendaagse werkweken het hoofd nog steeds niet boven water kan houden. In zo’n bestaan is een lekke band een ramp, maakt een slechte dag in het restaurant (en dus weinig fooi) het verschil uit tussen een enigszins normale maaltijd of aansluiten in de lange rij voor de voedselbank. Het meest schrijnende is misschien nog wel hoe slopend het bestaan van deze groeiende onderklasse is. Van de hand in de tand leven kost niet alleen relatief meer geld (ze kan bijvoorbeeld geen borg ophoesten voor een appartement en moet daardoor noodgedwongen in ranzige, maar duurdere motels slapen), maar is ook funest voor het lichaam. Ehrenreich, op dat moment in haar vijftiger jaren, houdt het fysiek niet vol.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Euro reform: north versus south

, door

Katinka Barysch is deputy director aan het Centre for European Reform. Het stuk staat ook op hun blog. Hieronder ook nog een video.

eurosEuropeans agree that the management of the euro must be improved to prevent future crises, or deal with them better if and when they happen. The European Commission is hopeful that it can get all 27 EU countries to agree on a package of reforms it published at the end of September. However, recent conversations in various EU capitals left me with the impression that divisions still run deep on crucial aspects of eurozone reform. Not everyone shares the Germans’ sense of urgency, and there is a risk that complacency sets in before a sustainable new framework has been created.

On September 29th, the European Commission published six draft laws designed to improve the management of the euro. The package foresees earlier and tougher sanctions on countries that break agreed limits on budget deficits and debt levels, new procedures for macro-economic co-ordination to avoid harmful imbalances among EU countries, and a harmonisation of the way EU countries draw up their budgets. The conclusions of Herman Van Rompuy’s taskforce on eurozone governance are expected to go broadly in the same direction. The Commission hopes that the proposed reforms can become law by the summer of 2011 – an ambitious timetable even by the Commission’s own admission.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Germany is not Europe’s locomotive

, door

Vandaag een gastbijdrage van Philip Whyte, senior research fellow at the Centre for European Reform.

Duitse locomotiefThe German economy has been growing exceptionally strongly of late. In the second quarter of 2010, it expanded faster than any other economy in the G7 and faster than at any time since the country’s reunification in 1990. Industrial output is surging. The rate of unemployment has been declining for over a year and is now well below the eurozone average (let alone levels in the US). Consumer spending and business investment are picking up – and households and firms are generally less burdened with debt than their counterparts in highly leveraged economies like the UK and the US. Germany, in short, seems to have emerged strongly from the Great Recession. Indeed, some observers think it has entered a self-sustained recovery – and that it is starting to act as Europe’s ‘growth locomotive’.

If this were true, it would be welcome. Over the past decade, Germany has not been a great source of demand for the world or the European economy: in real terms, domestic demand is only about 3 per cent higher now than it was back in 2000. For most of the noughties, Germany was structurally reliant on exports for its economic growth: without debt-fuelled spending elsewhere in the world economy, it would barely have grown at all. So any sign of a sustained recovery in German domestic demand would be good news for the country itself and the rest of the world. Not only would it reduce Germany’s reliance on unsustainable (and hence destabilising) foreign profligacy. It would also allow the eurozone and the world economy to rebalance at a higher level of output and employment than otherwise.

Vorige Volgende