Uitslag beste onafhankelijke film Sargasso

1978. Men neme een Ferrari 275 GTB. Men monteert op de bumper een gyro-stabilized camera. Men zet een voormalig F1-coureur achter het stuur. En men gaat vervolgens zo hard mogelijk door Parijs racen in de vroege ochtend. Met pieksnelheden van 240 kilometer per uur.
Geen trucage, geen versnelling.
Ik heb ook nog eens 17 keer een rood stoplicht voorbij zien flitsen.
Zeg mij of U stil kon blijven zitten bij het kijken.
Waarschuwing: Groot bestand en veel herrie. Misschien niet voor iedere kantoorsituatie geschikt.

Mirror met alleen QuickTime filmpje

Flight plan is een nieuwe film met daarin Jodi Foster.
Zij heeft een vliegtuig ontworpen. En als ze er zelf in vliegt, verdwijnt haar kind.
Een thriller dus.
En hier begint mijn vergezochte theorie.
Het vliegtuig is namelijk een dubbeldeks. In de film noemen ze het een Aalto Air E-474. Die bestaat dus niet. Maar, er is een dubbeldeks vliegtuig dat binnenkort wel commercieel gaat vliegen, de Airbus A-380.
Voor Boeing een grote concurrent want de A-380 is als eerste groter dan de 747.
Wat nu als blijkt dat Boeing een van de (indirecte) sponsors is van de film. Om middels een thriller een slechte associatie te koppelen aan dubbeldeks vliegtuigen?
Vergezocht? (Echt, ik was volledig nuchter toen ik dit bedacht)

Over vliegtuigen gesproken, er zijn trouwens weer plannen om het Fokkerlijk te reanimeren. Zou dat lukken?

Exils is een film die al een tijdje in de Nederlandse bioscopen draait. In 2004 kreeg de film al in Cannes de prijs voor de beste regie en het is te wijten aan het trage distributiekanaal in Nederland dat de film pas eind augustus hier uitkwam. Terwijl zijn nieuwste film Transylvania al voor 2006 wordt aangekondigd moeten wij het dus nog even doen met de alweer zeventiende film van de Algerijns/Franse filmmaker Tony Gatlif (1948). Zoals we van hem gewend zijn, speelt ook in Exils zigeunermuziek weer de hoofdrol en is het overige daaraan ondergeschikt gemaakt. De hoofrolspelers komen wederom terecht in gemeenschappen waar muziek een sterkere functie heeft dan alleen die voor vermaak en in allerlei rituelen opduikt.

Anders dan in zijn bekendste werken Gadjo Dilo (1997), Vengo (2000) en Swing (2002) zou Gatlif volgens verschillende media een persoonlijker relaas hebben gemaakt omdat hij nu naar zijn eigen wortels in Algerije op zoek ging. Het verhaal draait om de Parijse twintigers Zano en Naimo, beiden met Noord-Afrikaans bloed, die besluiten om een tocht naar Algerije te maken. Omdat ze weinig geld hebben, zal deze al improviserend plaats moeten vinden. Naimo lijkt in het begin weinig op te hebben met haar Arabische achtergrond en lijkt alleen Zano achterna te reizen. Het idee komt dan ook meer van laatstgenoemde die nooit eerder in Algerije is geweest en het slechts kent uit de verhalen van zijn ouders die op jonge leeftijd tijdens een auto-ongeluk zijn omgekomen. Zano bleek eveneens een talentvol violist te zijn, maar heeft sinds het overlijden van zijn ouders nooit meer een noot gespeeld. In het begin zien we hem de viool die van zijn vader was geweest, inmetselen in een stuk muur om dit gegeven de nodige symboliek mee te geven.