Het Idfa zit er weer op; ruim een week lang passeerden meer dan 300 documentaires de revue. De prijzen zijn verdeeld; de Joris Ivens Award ging naar The monastry - Mr. Vig & the Nun van Pernille Rose Grønkjaer, een verhaal over een zonderlinge figuur die in Denemarken een kasteel wil omturnen tot een Russisch orthodox klooster. De publieksprijs ging naar We are together van Paul Taylor, dat verhaalt over een meisje in een weeshuis dat tegen de gevaren van armoede en aids haar kracht put uit de samenzang met haar mede-lotgenoten. En daarmee zat uw correspondent er volledig naast met de bewering van afgelopen donderdag dat Primo Levi's Journey een grote kans maakte om tot publieksfavoriet te worden verkozen. Het Idfa was dit jaar voor het eerst niet thematisch opgezet, m.u.v. het onderdeel dat Chinese films in het licht zette, en deze keuze pakte goed uit. Het festival kende een grote mate van diversiteit en heeft op die manier dit jaar weer meer mensen naar de bioscoopzaal weten te trekken. Het is jammer dat het Idfa zich alleen in Amsterdam afspeelt; een reis van het festival naar andere steden in het land zou een verrijking voor de filmcultuur van die steden kunnen betekenen. De vraag is echter hoe men het Idfa volgend jaar gaat organiseren in Amsterdam; het hoofdtheater van het festival, City, gaat komend jaar op de schop waarbij Pathe het om wil vormen tot een waar filmhuistheater. Er schijnen al contacten te zijn gelegd met o.a. Tuschinski, maar of deze locatie zich leent voor het Idfa, is nog even afwachten. De film die ik gisteren bezocht was een duidelijk product van de opkomst van de handcamera. Het zijn vaak aan elkaar gemonteerde filmpjes over ogenschijnlijk gelukkige families, waarbij uiteindelijk toch iets mis blijkt te zijn. Dit bleek bijvoorbeeld bij Capturing the Friedman's, de openingsfilm van Idfa 2003, een documentaire over een middle class gezin waarbij bleek dat vader en oudste zoon kinderporno in het bezit hadden en kleine jongetjes hadden misbruikt. Het zijn tevens ook typische Amerikaanse documenten; niet alleen omdat het maken van homevideo's daar is uitgevonden, maar ook door het afbeelden van de in ongenade gevallen Amerikaanse droom, het belichten van het succes ten opzichte van de ondergang. Zo is het precies hetzelfde in TV Junkie van Michael Cain
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Primo Levi werd in 1943 gearresteerd als lid van de Anti Fascistische Weerstand beweging, waarna hij in 1944 werd gedeporteerd naar Auschwitz, of het Lager zoals hij het zelf beschreef in zijn boek Is dit een mens (1958). Hij overleefde het kamp en werd op 8 mei 1945 bevrijd door de Russen. De terugkeer naar zijn geboortestad Turijn ging echter niet vanzelf. Wat volgde was een reis van acht maanden die hem via de voormalige Sovjet Unie, Roemenië, Hongarije, Oostenrijk en Duitsland weer terugbracht in zijn thuishaven. Deze reis kreeg zijn weerslag in Het respijt (1963), een mengeling van een gevoel van ontheemding en de herinnering aan het kamp dat tot een dagelijkse nachtmerrie is verworden.
Dat het verhaal zich erg goed leent voor verfilming bleek al in 1997 toen Francesco Rosi het vertelde als een ware Odyssee in La Tregua met in de hoofdrol John Turturro. Regisseur Davide Ferrario koos er in 2005 voor de reis zelf te maken, op zoek naar wat er over was van de beschrijvingen van Primo Levi, 50 jaar na dato. Het is een soort reportage geworden die wordt gelardeerd met passages uit het boek van Levi in de voice-over die telkens een nieuwe bestemming inleiden. Ferrario gebruikt adapteert de hedendaagse geschiedenis aan die van Levi. Dit levert prachtige, soms melancholische, dan weer schrijnende ontmoetingen op, alles gevat in overweldigende landschapsbeelden.
Balkenende besloot na het zien van de klimaatfilm An Inconvenient Truth samen met zijn collega Blair het klimaatprobleem hoog op de Europese agenda te zetten (NRC). Films kunnen blijkbaar politici veranderen en aansporen tot actie. Misschien dat dat ook gaat lukken met de film “Spring Break in Bosnia”? Deze zwarte comedie die volgend jaar uitkomt laat zien hoe de grootste nog levende oorlogsmisdadiger van Europa: Radovan Karadzic zich nog steeds vrij kan bewegen in voormalig-Joegosalvië. De film vertelt het verhaal van een groep journalisten, waaronder Harald Doornbos, die in 2002 op zoek gingen naar Karadzic. Toen de Verenigde Naties erachter kwamen hoe dicht de journalisten Karadzic waren genaderd staken de Amerikanen er een stokje voor en begonnen ze zelf een zoekactie die op niets uitliep. “These journalists, who set out for him sort of as a lark, realize no one is really looking for him,” Shepard said in an interview. “I am certainly hinting that there are bigger reasons why people are not caught.” (IHT). De makers van de film hopen dat de verantwoordelijken voor het oppakken van Karadzic zich door de film in verlegenheid gebracht zullen voelen en nu eindelijk tot actie over gaan.
Bosniërs hebben gemengde gevoelens bij deze film, want het maakt pijnlijk duidelijk dat de internationale gemeenschap te weinig doet om de kopstukken van de laatste Balkan-oorlog naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag te krijgen. Uitingen van de nog steeds gespannen situatie tussen de bevolkingsgroepen in Bosnië vinden inmiddels hun weg naar YouTube: Fuck of Srpska Repuplika (let op de kaartjes) en Be Proud be Serb (let op US bashing).
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.