Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Zondagvondsten | de fietskabelbrug
Uitvindingen? Spreek me er niet van. Zo ging mijn vader ooit eens naar het ‘Uitvinderssalon’ met een rookmachine. Prima ding: het diende om in uw plaats te roken. Sluit het aan, steek er een sigaret in, druck am knopf en voilà: het verdacht veel op een stofzuiger lijkende tafelvoorwerp rookt een sigaret helemaal voor u!
Een Bulgaarse chap heeft een soort skiliftfietsbrug bedacht. In een gootje van 12 bij 12 cm steekt u ongezouten levensgevaarlijke kruispunten over met een air van “nou én? Ik ben niet bang hoor”.
De uitbeelding zelf doet je niet bepaald zeggen: die brug wil ik nù op, maar eens je de technische tekeningen doorfietst bent en de HoeHetBegon gelezen hebt, was ik toch alvast overtuigd: komt er juridisch nooit door, maar schitterend bedacht voor een wacko stadsraad in pakweg Shanghai. “Of course it is too early to talk about mass use.”, zegt ie nog. Uitspraken om te smullen.
Een gezellig praatje met de heren van de achterlichtenbelasting
Gisteren, Utrecht, half één ’s nachts. Twee met vuurwapens getooide agenten staan op het pleintje tegenover de kroeg fietsers aan te houden. Geen ID, geen achterlicht. Boete. Een fraai stukje gezag winnen, om de woorden van Ter Horst te gebruiken. Uw barman ging daar gisteravond toch maar even wat van zeggen. Want een café houdt niet van nachtelijke herrie op de stoep. De conversatie, woordelijk.
“Goedenavond heren. De mobiele belastingdienst maakt weer overuren vandaag?”
“Ik ben in gesprek meneer, wilt u zich er niet mee bemoeien.”
“Dat u hier en op dit tijdstip in gesprek bent, daar wil ik het juist met u over hebben. Het is namelijk vrij laat.”
“Nogmaals, bemoeit u zich er niet mee.”
“Ehm, nou. Ik ben barman van deze kroeg. Wij letten er op dat omwonenden niet te veel last hebben van nachtelijke gesprekken hier op onze stoep. Op verzoek van de politie, overigens.”
“Meneer, wij bepalen zelf wel hoe hard wij praten.”
“Zo zo. Maar kunt u dat dan niet elders doen. Bijvoorbeeld niet pal onder het slaapkamerraam van onze buurman. Want wij krijgen natuurlijk weer de klachten.”
“Daar hebben wij niets mee te maken. Wij zijn politie.”
“De regels gelden niet voor u?”
“Inderdaad.”
“Wat moet ik dan doen? De politie bellen?”
“Meneer!”
“Overigens, u staat ook fout geparkeerd. Ik dacht: ik zeg het maar even.”
“Nu weg!”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Zomerbaantje: auto- en rijwiel-accessoirewinkel
Fiets gejat, dus via Marktplaats voor te veel geld bij een sjaggeraar een tweedehands exemplaar gekocht. Fiets moet nog geupgrade worden voor de man die ik ben. Kinderzitje, dik slot, u kent het wel. Winkelstraat, ergens in Amsterdam-West. Omstreeks drie uur stap ik de speciaalzaak binnen. Geur van rubber. Ludiek belletje. Radio 538. Lege winkel. Vier knullen met stekelig haar vol gel (gelkop).
Na ruim een kwartier bezig te zijn geweest om het te dure Axa-slot voor me te monteren tegen een niet gering tarief – de fiets hangt hiervoor aan een ketting aan het plafond, wat me nogal overbodig lijkt – komt de loensende jongen erachter dat dit type slot niet past. Hij haalt een ander uit het plastic. Ik vraag aan de jongen of hij soms ook sturen verkoopt, omdat dit type ervoor zorgt dat ik er steeds met mijn knieën tegenaan kom.
De loensende jongen kijkt me aan alsof ik een ons gehakt bestel. ‘Sturen… nee. Die verkopen we niet,’ zegt hij en zoekt naar de juiste sleutel of ander gereedschap om een boutje aan te draaien.
Als dat geen rijwielaccessoire is, denk ik nog.
‘Geen sturen?’ vraag ik voorzichtig.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Ga fietsen dus
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.