Bij extreem rechts op bezoek
Uiteraard in het land van vriend Putin
Waar ligt de grens tussen islamofobie en authentieke islamkritiek? Die valt vaak helemaal niet zo gemakkelijk te trekken, meent arabist Brian Whitaker, oud eindredacteur Midden-Oosten voor de Guardian. Islamcritici lopen vaak het risico hand- en spandiensten te verlenen voor extreem-rechts. Toch moet er ook ruimte zijn voor echte kritiek en polemiek. Afgelopen maandag opperde ik in een tweet dat ex-Moslims (en andere critici van Islamitische leerstukken en gebruiken) wegen moeten vinden om dit te doen zonder brandstof te verlenen aan islamofobie. Dit riep de volgende reactie op: Het idee dat de term “Islamofobie” uitgevonden is door islamisten in het Westen, is inmiddels wijdverbreid op rechtse websites in de Verenigde Staten. Een daarvan zegt bijvoorbeeld: Het neologisme 'Islamofobie' is niet zomaar ex nihilo opgekomen. Het is moedwillig uitgevonden door een façade-organisatie van de Moslimbroederschap, het International Institute for Islamic Thought, die is gesitueerd in Noord-Virginia. Verhalen van deze aard zijn pure fictie, maar ze staan radicaal-rechtse elementen toe om te beweren dat islamofobie eigenlijk niet werkelijk bestaat, en dat de islam en moslims in het algemeen aldus 'fair game' zijn voor verguizing.
Uiteraard in het land van vriend Putin
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
ELDERS - De opstand in de Oekraïne tegen het autoritaire en corrupte regime van Poetin’s vriend Janoekovitsj is vreedzaam begonnen met Europese vlaggen. Het geweld van de afgelopen weken komt vooral van extreem-rechtse nationalisten.
Als vertegenwoordigers van de oppositie die op het Maidan plein en in de media in beeld komen zien we de ex-bokskampioen Vitali Klitsjko, Arseni Jatsenjoek, fractievoorzitter van de Vaderlandpartij van de gevangen genomen ex-premier Timosjenko, en Oleg Tyagnybok, voorzitter van de nationalistische Svoboda partij. Klitsjko kan met zijn eigen partij UDAR (een acronym voor ‘stoot’) nog wel gezien worden als Europa-minded. Hetzelfde geldt voor de Vaderland partij. Maar Tyagnybok gaat echt alleen voor het vaderland. Svoboda (Vrijheid) is een extreem-rechtse partij die geliëerd is aan de Hongaarse racistische Jobbikpartij, het Franse Front National en de Britse Nationale Partij. Ook Tyagnybok schuwt antisemitische uitspraken niet. In 2004 werd hij uit het parlement verwijderd na een toespraak bij de herdenking van aan de nazi’s geliëerde Oekraïense partizanen. Hij beweerde dat het land geregeerd werd door een “Russisch-Joodse maffia”. Joodse organisaties in de VS en elders reageerden in december dan ook geïrriteerd toen republikeins senator McCain in Kiev samen met Tyagnybok de demonstranten toesprak.
Svoboda’s electorale basis zit vooral in het westen van de Oekraïne. Boze tongen beweren dat huidig president Janoekovitsj de partij graag steunt als opponent van zijn grootste tegenstander, de Vaderland partij van Timosjenko die het ook vooral van het westen van het land moet hebben. Bij de verkiezingen van 2012 haalde Svoboda 38 zetels met ongeveer 10% van de stemmen, tegen nog geen 1% vijf jaar eerder. In Lviv, de hoofdstad van de meest westelijke provincie in Oekraïne haalde Svoboda meer dan 50%.
COLUMN - Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb niets gedaan voor Nelson Mandela, ik heb niets gedaan tegen de apartheid. Ik ga de man ook geen Madiba noemen, daarbij aantekenend dat zijn vrienden hem zo noemden, zoals ongetwijfeld talloze journalisten en columnisten deze dagen doen. Want ik was geen vriend van Mandela. Verwacht van mij geen zelfverheerlijkend proza over hoe wij samen – Nelson en ik – ten strijde trokken tegen de walgelijke rassenpolitiek van de Nasionale Party. Ik stond erbij en keek ernaar.
Natuurlijk was ik tegen apartheid, maar er was halverwege de jaren tachtig, toen het regime steeds meer geweld nodig had om de woedende zwarte meerderheid te onderdrukken, haast geen mens te vinden die voor apartheid was. Kortom, mijn morele standpunt was gewoon het gemakkelijkste standpunt. En daar las ik dan boeken over – Klaas de Jonge, Norma Kitson, Breyten Breytenbach. Richard Attenborough’s Cry Freedom was, en is nog steeds, een van mijn favoriete films. En dat was het – ik heb verder niets wezenlijks gedaan.
Maar verwacht van mij ook niet dat ik op de grootsheid van Mandela ga afdingen. De extreemrechtse golf die over Europa waait, ziet hem het liefste weggezet als terrorist en de Afrikaners als wijzen die als eersten begrepen hadden dat multikul niet werkt. Martin Bosma vindt het spijtig dat “links Nederland de ANC aan de macht heeft geholpen.” Kennelijk gelooft hij dat links Nederland zoveel invloed had – ik niet. Nick Griffin, de Holocaustontkenner van de BNP, gaat nog een stap verder en noemt hem een murdering old terrorist.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Extreem-rechts bouwt aan een netwerk:
Op 31 mei vierden in het Weense Stadtpalais des Fürsten Liechtenstein extreem rechtse gangmakers uit Europa en Rusland feest en gaven ze lezingen. […] Eregast op deze zo strikt mogelijk geheim gehouden viering van het Weens Congres van 1814-1815 was de Russische ideoloog Alexandr Doegin. Men sprak in de sjieke entourage, verzorgd door de Russische oligarch Konstantin Malofeev, onder meer over de “satanische” homo-lobby in Europa. Dit schrijft de correspondent in Wenen van de Zwitserse Tages Anzeiger, Bernhard Odehnal, die een dikke pluim verdient voor zijn onthulling. […] Naast Doegin en Malofeev waren onder anderen aanwezig Heinz-Christian Strache van de FPÖ, Volen Siderov van de Bulgaarse partij Ataka, Marion Maréchal-Le Pen en Aymeric Chauprade van Front National en de populaire, bejaarde Russische schilder Ilja Glasunov.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Hier wordt een tweetal vertegenwoordigers uit Polen en Litouwen onder de loep genomen.
Het is – op zijn zachtst gezegd – allerminst fraai.
Wederom een aardige analyse. De conclusie:
The Kremlin’s cooperation with the European extreme right, while reflecting the ideological affinity between the two parties, is a marriage of convenience for Putin who would be ready to dump his partners when he no longer needs them to implement his political and economic agenda. The Kremlin’s ‘ideal version’ of the EU is not a homogeneously white, pious, socially conservative union, but more of a corrupt, ‘Berlusconized’ Europe
Zie hier (pdf).
Allereerst zijn er de ideologische overeenkomsten:
These points are well complemented by Putin’s reformulated ideology built on authoritarianism, law-and-order policies, nationalism and statism, and the proclamation of a kind of – using a term coined by János Ladányi and Iván Szelényi – ‘post-communist neo-conservatism’ against Western values perceived to be on the decline.
In this context, Russia’s EU-skepticism along with the downright anti-EU attitude of the far-right forces of Europe who oppose their own establishment, are ideologically compatible with the ‘Great Russia’ concept and are given as all but natural allies of Putin’s Russia.
Want wij Westerlingen zijn tolerant en hullie… Oh wacht…
Gewapende knokploegen marcheren door de straten. Nationalistisch-rechts tooit zich met nazi-symbolen als wolfsangels en SS-runen.
En nu de politie is getemd, hebben de fascisten de facto vrij spel.
Russen en Joden, daar hebben deze nationalisten een hekel aan, zeggen ze.
De vaandels hoog, de rijen strak gesloten…
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.