Eigenlijk is het nog geen kamerstuk. Het is een wetsvoorstel dat door de regering is opgesteld en eerst naar de Raad van State gestuurd is. Daarna komt het pas in de Tweede Kamer. Maar hij is te interessant om daarop te wachten. Het betreft hier een wetsvoorstel waarin vastgelegd wordt dat iedere regering verplicht is ieder jaar het tekort op het EMU-saldo (nu nog negatief) met minimaal 0,5% te verminderen. Nu ben ik persoonlijk voorstander van het in de wet verankeren van het niet mogen begroten met een negatief saldo en dit is in ieder geval een stap in de goede richting. Maar in dit geval voel ik toch wat nattigheid. Het heeft niet zozeer met het voorstel zelf te maken (ik moet de werkelijk tekst eerst nog lezen voor ik daar een oordeel over kan geven), maar meer met de timing. Dit kabinet is bezig de schuld enorm op te laten lopen. En nu komen ze met een wet die dat in de toekomst onmogelijk maakt. Maar die toekomst is nu net het jaar dat er nieuwe verkiezingen zijn. Oftewel, een volgend kabinet heeft er mee te leven. U kunt vast wel zelf uitrekenen wat de politieke consequenties zijn. Ik vind het in ieder geval jammer dat ze het niet aandurven deze wet al in te voeren voor komende prinsjesdag. En ik ga weer over tot de orde van de dag. Mocht u uw ei kwijt willen bij de politiek naar aanleiding van bovenstaand stuk, gebruik dan de site van Mail de politiek. KSTn = Selectie uit recente KamerSTukken.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Dit is een gastbijdrage van Philip Ebels: hij is journalist in Brussel en schrijft over Brussel, België en Europa.
Wedden? Wedden dat Balkenende de nieuwe baan van EU-voorzitter in de wacht sleept? In dat geval win je vier keer je inzet terug. Of toch Tony Blair? Die odds zijn slechter: minder dan twee tegen één. De bookies in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, bekend om hun weddenschappen op politieke benoemingen en verkiezingen, zetten de heren op respectievelijk nummer twee en één.
In Brussel doen ze dat ook. Daar is de speculatie in alle hevigheid losgebarsten sinds de Ieren begin deze maand het verdrag van Lissabon goedkeurden. Dat verdrag voorziet de creatie van een permanente voorzitter van de Europese raad (de vergadering van regeringsleiders en staatshoofden en hoogste beslissingsorgaan) met een termijn van tweeëneenhalf jaar, in plaats van de huidige, die om de zes maanden rouleert.
De beslissing zou eigenlijk eind deze maand al moeten vallen. Maar dat lijkt opeens onhaalbaar nu de president van Tsjechië het verdrag weigert te tekenen (zie Dans, EU, dans!). Verwacht wordt nu op de eerstvolgende top in december met een naam te kunnen komen.
Behalve Blair en Balkenende worden genoemd oud-premier van Spanje Felipe Gonzáles (7:1), premier van Luxemburg Jean-Claude Juncker (7:1) en oud-premier van Finland Paavo Lipponen (9:1). De eerste vrouw op de lijst is Mary Robinson, oud-premier van Ierland. De bookies schatten haar kansen laag in: vierendertig tegen één.
“He is somewhat soft-spoken and obscure continent-wide — characteristics that might be a plus, given that he has relatively few enemies”.
Foreign Policy pijpt onze premier omhoog naar het Europese presidentschap door hem vooral te downplayen. Obscuur, saai, onuitgesproken: een prima kandidaat voor Europa zo redeneert het politieke ezine. In een intrigerend tabelletje waarbij potentiële presidentskandidaten kunnen scoren op o.a. “saaiheid”, “afkomstig uit een klein land” en “het spreken van frans” gooit Balkenende hoge ogen. Maar nadere bestudering roept toch ook weer vragen op. Zo wordt Spanje met 45 miljoen inwoners bestempelt als een klein land en haar vorige premier Aznar als anti-oorlog? Waarom staat de kersverse Navo-secretaris Rasmussen er überhaupt tussen? Dergelijke strategische (anti-)Idol verkiezingen kennen vaak een verrassende uitkomst, kijk naar de Nobelprijs voor de Vrede. Misschien is daarom de enige juiste conclusie dat de toekomstige Europese president in ieder geval niet in het FP tabelletje staat? Misschien dat de Verenigde Staten van Europa het ooit nog meemaken dat de burgers rechtstreeks hun president kunnen kiezen, dan hielden we ons tenminste bezig met peilingen in plaats van mystieke lijstjes.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
The Great War – Caricature Map by Keith Thompson
Darwinists, Clankers and Neutrals
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
