Moederliefde

Nederlandse militairen hebben toch gemarteld in Zuid-Irak. Dat blijkt uit interne Defensie-documenten die het NRC nu bezit. Eerder verklaarde minister Kamp nog dat het gooien met water, het opzetten van skibrillen en het draaien van harde muziek werd toegepast om Iraakse gevangenen wakker te houden en hen te beletten met elkaar te overleggen. Een en ander viel weliswaar in een “grijs gebied”, maar was “te billijken.” Volgens het NRC blijkt uit de stukken echter dat medewerkers van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (MIVD) reeds in 2003 verklaard hebben dat zij dwang hebben gebruikt om informatie los te krijgen van gevangenen in Irak. Er werd met water gegooid omdat gevangenen zouden liegen, en de “mogelijk pijnlijke muziek” werd gedraaid om hen onder druk te zetten. Martelpraktijken dus.

Nederlandse militairen stuitten destijds in Al-Muthanna af en toe op figuren van duister allooi. Die mochten ze dan vasthouden tot de overdracht aan de Britten plaatsvond. Dat kon soms dagen duren. In de tussentijd bestond er “geen bezwaar tegen een gesprek van een vertegenwoordiger van de MIVD met de in detentie gehouden persoon.” Uiteraard zonder pottenkijkers.

Kortom, het was oorlog. En men had macht. Macht over vijandige strijders. Alle voorwaarden waren zodoende aanwezig om het innerlijke beest eens flink los te laten. De lokroep van het kwaad klonk luid vanonder het broze laagje beschaving. Ook onze jongen hebben daar gehoor aan gegeven. Cokesnuivende, vrouwenslaande kleptomanen die gehoor geven aan het kwaad. Je kunt je als Iraakse gedetineerde geen verontrustender situatie voorstellen. Als vrije westerling trouwens ook niet. Maar het kwaad manifesteerde zich in skibrillen, water en muziek. Niet minder moreel verwerpelijk, maar ergens is het van een geruststellende en vertrouwde kneuterigheid. John McCain stelt dat zij die hun vijanden martelen moreel verslagen zijn. Dat mag dan zo zijn, het verlies had een stuk bitterder kunnen smaken.