"Het lijkt wel nu de arbeidsmarkt weer groeiende is dat mensen zich meer wangedrag op de werkvloer permitteren. Stel dat je een bedrijf runt van honderd mensen, dan komt dit per maand neer op duizend uur arbeidsproductiviteitverlies. Dit is geen kinderspel meer, maar een serieus probleem." Jacob Verschuur, directeur ICT Leadership van Ernst & Young jankt over privesurfen op het werk. Wanneer houden werkgevers eens op dit soort rekensommetjes te maken? Natuurlijk gaat dat ten koste van productiviteit, maar de tijd dan je als een fabrieksarbeider strak je hele werktijd aan de lopende band stond is allang voorbij. Het liefst zouden de werkgevers ook nog beginnen over roken, toiletbezoek en informele gesprekken met de collega's, maar ze weten dat ze dan problemen met hun werknemers krijgen. Ehm, de vakbonden bedoel ik natuurlijk. Dus: niet meer spreken van wangedrag, maar gewoon kijken of iemands productiviteit goed is, meer niet. Als iemand hetzelfde resultaat levert in de helft van de tijd dan moet je die mensen koesteren en wellicht een andere functie gaan aanbieden lijkt me. En zolang er nog driemaal daags vergaderd kan worden valt het wel mee met het verlies van arbeidsproductiviteit. Toch?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In 2006 zijn er 32.992 abortussen uitgevoerd. Dat is nauwelijks een issue in Nederland. In ons keurige en gematigde Nederland kan zelfs de Christenunie leven met abortus, en stelt de partij alleen wat foldermateriaal voor om het kwaad een beetje in te dammen. Hoe Nederlands, elke misstand kent zijn flyer. Natuurlijk, er zijn wel wat mensen die zich hevig verzetten tegen voortijdige afbreking van de zwangerschap, maar die beschouwen we toch als godsdienstfanaten met een ongezonde hang naar Amerikaanse toestanden. Hier post niemand bij een abortuskliniek, en dat hoort niet in ons liberale landje, waar iedereen maar moet doen waar ie zin in heeft.
Voorstanders van abortus worden in het Nederlanders steevast neergezet als progressieven die door hebben wat voor een vrouw belangrijk is, en met sympathieke leuzen als “Baas in eigen Buik” zich inmiddels bevrijd hebben van religieuze onderdrukking. De tegenstanders hebben het imago van vastgeroeste moraalridders die zich van de werkelijkheid hebben vervreemd.
Maar is dat wel terecht? Laten we voor de verandering eens beschrijven waar we het over hebben. Abortus is een redelijk normale zaak in Nederland. Een ongeboren kleintje tot 24 weken oud mag in Nederland geaborteerd worden, hoewel na 22 weken het eigenlijk niet meer voorkomt.
De Tweedekamerleden Ger Koopmans (CDA) en Paul de Krom (VVD) willen geen applausmachine van Rita Verdonk (ToN) zijn en gaan derhalve niet naar de een transport-bijeenkomst in Twente waar de aanvoerster van Trots op Nederland zal spreken (AD.nl). Daarin hebben Koopmans en de Krom groot gelijk, enwel hierom:
Op 14 december organiseert Petra Baarslag van European Transport region Twente (ETT) een bijeenkomst in Hengelo getiteld: De economische levensader met een dreigend infarct, met als hoofdact: Rita Verdonk. Rita is naast vreemdelingenbestrijdster namelijk ook opeens zelfbenoemd mobiliteitsdeskundige die de strijd aanbindt tegen de on-Hollandse files. Wat haar visie precies is dat is nog niet duidelijk. Een minpuntenrijbewijs voor moslims? Alleen een Nederlands paspoort verschaft nog toegang tot de snelweg? Afijn, misschien gewoon wel autobanen om trots op te zijn?
Maar hoe kom je als startend mobiliteitsdeskundige aan de bak? With a little help of the Old Girls Network uiteraard… ..En dan hebben we het natuurlijk wel over dat specifieke periferie netwerkje van geborneerde marge-politica’s waar Rita inmiddels zelf ook toe behoort. Organisatreuse Petra Baarslag stapte immers als raadslid op 4 juli 2007 uit de VVD-fractie van de gemeente Hardenberg, Twente.
En Petra is net als Rita een tikkie miskend. Zo werd ze voorgedragen als voorzitter van de Kamer van Koophandel in Zwolle. Maar daar stak werkgeversorganisatie VNO-NCW een stokje voor. Seksisme van het mannenbolwerk VNO-NCW werd er gefluisterd (zie: pdf) of was er meer aan de hand?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Weg van de dagelijkse hectiek van bloggen en werken met computers zat ik afgelopen week met een stapel boeken opgesloten in een hutje aan de rand van Nederland. Op de achtergrond het fluiten van wat vogels, het ruizen van de wind, mitrailleurvuur en schietende tanks, op de voorgrond slechts het knapperend haardvuur en het ritselen van papier.
Zes boeken gelezen. Vijf voor de ontspanning, maar eentje vanwege het bloggen. Na drieënhalf jaar bloggen en tweeduizend postjes, leek het me wel eens aardig om te lezen hoe een journalist dat nou aanpakt.
Niet dat ik mezelf als een journalist zie. Maar ik zie wel dat zo nu en dan het maken van postjes wel degelijk in de categorie “nieuws maken” valt. Nu ben ik heer en meester in het her-uitvinden van het wiel, maar af en toe is het ook wel aardig om over andermans wielen te lezen. Daar kan je alleen maar van leren. Daarom heb ik het boek The Universal Journalist van David Randall tot me genomen.
Nu zou ik een samenvatting van het boek kunnen geven, maar dat is erg lastig. Het boek is namelijk al een samenvatting. In krap 250 pagina’s krijgt ieder aspect van het uitoefenen van het journalistieke vak aandacht op de meest geconcentreerde manier. Het lijkt bijna of de auteur een volledige opleiding heeft willen stoppen in dat kleine boekje. Je merkt dat achter ieder stuk een wereld van ervaring schuil gaat, maar die krijg je verder niet te zien. Hij springt van intro’s naar hoe voer je nou onderzoeksjournalistiek uit en dan weer door naar het gebruik van statistiek.
Daarbij maakt hij rijkelijk gebruik van anekdotes van goede en slechte gevallen uit de geschiedenis. Denk hierbij aan het Watergate verhaal van Bernstein en Woodward. Dat maakt het lezen aangenaam, maar gaat tegelijk in tegen een van zijn belangrijkste principes. Hij hamert er op dat je met feiten moet werken. En alleen voorbeelden uit het verleden zijn niet voldoende om een punt hard te maken. Maar vaak komt het daar wel op neer.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.