Closing Time | Tell Laura I Love Her
Soms heb ik last van een fascinatie, een obsessie haast voor verkeerde zaken, voor interessegebieden waar ik eigenlijk geen interesse voor heb. Maar van die fascinatie heb ik alleen maar last als ik achter m’n laptop zit en kriskras door het internet ga: kunst, poëzie, literatuur, nieuws, showbizz, gossip en sport. En als ik dan bij de Telegraaf langsga, ik ben niet eenkennig, dan is daar de vaste hoeveelheid MaxNieuws. Vroeger had de Telegraaf voor de lezer het dagelijkse rantsoen Andre Hazes klaarstaan, maar nu is het Max. Max voor en Max na. Dag in, dag uit. Elke keer weer een nieuw nieuwtje, een nieuw feitje. Gridstraf, Qatar, pole position, vriendin, Abu Dhabi en z’n eeuwige tegenstander, Lewis Hamilton.
Het beeld is troebel, alsof het onder water is gefilmd waarbij de oppervlakte steeds in zicht komt. Het zijn de pakweg eerste vijftien minuten van The diving bell and the butterfly (Le Scaphandre et le papillon) van Julian Schnabel uit 2007, een klein meesterwerk dat kort in de bioscopen heeft gedraaid en nu al enkele weken op dvd verkrijgbaar is. De openingsbeelden zijn bewust zo gedaan omdat het het perspectief is van de ontwakende hoofdpersoon die in het ziekenhuis bij komt van een beroerte. Op de achtergrond hoort hij wazige stemmen, hij probeert zelf te praten, maar merkt dat zijn stem alleen verstaanbaar is in zijn eigen hoofd. Dauby lijdt namelijk aan het locked-in syndroom waarbij hij volledig verlamd is geraakt. ‘Het is een ziekte die vrijwel niemand heeft, probeert de behandelende neuroloog nog vergoelijkend daarmee beseffend dat hij het niet cynischer kan brengen. 

