COLUMN - Het laatste blog van Ewald Engelen over de Griekse Crisis zal voor sommigen lezen als een wat overdreven samenzweringstheorie tegen de EU, met wat al te gemakkelijke ‘linkse’ platitudes.
Maar dat neemt niet weg dat er inzake de Griekse crisis een aantal schrijnende waarheden in staan, waarheden die ook mensen die nu eenmaal minder met ‘links’ en ‘eurosceptici’ hebben, en die vinden dat er zoveel mogelijk geld uit die Grieken geperst zou moeten worden, moet aanspreken:
Wie een land dat na vijf jaar recessie door krankjoreme tekortreductie-eisen volledig is uitgemergeld een ultiem aanbod doet dat opnieuw bezuinigingen en lastenverzwaringen ter waarde van 4,4 procent van het bbp eist, is niet uit op een akkoord, op rentebetalingen, laat staan herstel en groei, maar op het veroorzaken van maximale politieke schade. (…)
De reden is evident. Eens en voor al willen de politieke zetbazen van het Europese grootbedrijf duidelijk maken dat er geen alternatief is voor het neo-mercantilisme van Nederland en Duitsland. Loonmatiging, flexibilisering van de arbeidsmarkt, de corpocratisering van onderzoek en onderwijs, open grenzen voor kapitaal en elite-arbeid en drempelloze toegang tot politieke besluitvorming voor het grootkapitaal is in de 21ste eeuw het Europese model geworden. Dat is de bandbreedte van volwassen beleid, zoals bepaald door Brussel.