Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de 'feitish' van de reguliere media. De invloed van kinderen van 0 tot 5 jaar op de klimaatverandering is jarenlang systematisch genegeerd en gebagatelliseerd. Deze opmerkelijke uitspraak is afkomstig van Bert Bokhoven, klimatoloog verbonden aan de Universiteit van Wageningen. ?Zuigelingen, peuters en kleuters vormen een niet te onderschatten sleutelfactor in de bijdrage aan broeikasgassen aan onze atmosfeer. Direct ingrijpen is noodzakelijk en een morele verplichting voor iedere Nederlandse burger.? Bokhoven verzamelde voor zijn onderzoek gegevens van peuterspeelzalen en pedagogische consultbureaus. De resultaten liegen er niet om. ?De hoeveelheid broeikasgassen afkomstig uit poepluiers in de Nederlandse peuterspeelzalen is binnen de termijn van 15 jaar goed voor het verdwijnen van 1 atol van de Maldiven. Daarnaast moeten we de invloed van nachtlampjes niet onderschatten, omdat ons kroost ?zo bang is in het donker?. We komen maar wat graag aan de wensen van onze kinderen tegemoet, maar zonder al die lichtgevende Winnie de Poehs was het ijsoppervlak op Groenland nu ruim 10.000 km2 groter geweest. Dit zijn cijfers die de Nederlander aan het denken moeten zetten.?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tumult op de klimaatconferentie in Kopenhagen. De nietige eilandstaat Tuvalu, een van de landen die door de klimaatverandering in hun geheel dreigen te verdwijnen, is erin geslaagd een eigen voorstel op tafel te krijgen, nadat het honderd andere landen achter zich gekregen had. Na het pleidooi van Tuvalu scandeerden actievoerders de naam van het land buiten de grote vergaderzaal.
Het voorstel van Tuvalu komt erop neer dat de doelen voor de vermindering van CO2-uitstoot aangescherpt worden en dat de afspraken bindend moeten zijn. Het werd onmiddellijk afgeschoten door onder meer China en India, die liever een politiek akkoord sluiten met genoeg clausules om er onderuit te komen.
Inmiddels is een ingewikkeld politiek spel op gang gekomen, waarbij de kleine eilandstaten die Tuvalu aanvankelijk steunden een beetje terugkrabbelen, China en India wat meer empathie tonen en Tuvalu de hakken in het zand zet, daarbij achter de schermen gesteund door enkele westerse landen. Uiteindelijk zal Tuvalu waarschijnlijk in het zand bijten, maar dan heeft het in elk geval gevochten voor wat het waard is.
In tegenstelling tot wat velen – progressief dan wel conservatief – verwachten, zal Amerika, en niet China, de dominante natie zijn van de eenentwintigste eeuw.
Men zegt wel eens dat de negentiende eeuw van Groot-Brittannië was, de twintigste eeuw van de Verenigde Staten, en de eenentwintigste van China zal zijn. Maar dat zal niet gebeuren. Daarvoor is de kracht van Amerika, gebaseerd op een enkele lange termijnfactoren eenvoudig te groot.
In de huidige wereld zijn er maar twee kandidaten voor de positie van dominante natie, Amerika en China. Daarbij zijn drie factoren in China’s voordeel: het enorme aantal mensen, de financiële macht van de Chinese staat die daarbij niet gehinderd wordt door democratische controle, en de lage kostprijzen van de productie. Deze macht is groot, maar hij zal niet genoeg zijn.
Amerika’s huidige problemen zijn immens. Financieel ligt het land op apegapen. De werkloosheid is nu boven de 10 procent uitgekomen, en dat is iets waar een grote meerderheid van de mensen in de eerste plaats naar kijkt. Vele Amerikaanse producten, niet in de laatste plaats auto’s, kunnen niet meer goed concurreren op de wereldmarkt. En doordat geld en het internet samen een verlammende invloed op de politiek uitoefenen kunnen belangrijke besluiten niet of maar met moeite genomen worden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.