Er wordt verschrikkelijk veel onzin verkondigd over Wikileaks, over Julian Assange, en over de relevantie van Cablegate. Ik wil met een flink aantal verwijzingen hier het een en ander rechtzetten. a. Het publiek heeft hier niets aan. Wat moeten mensen in godsnaam met deze enorme hoeveelheden data?, wordt wel gevraagd. Een paar nieuwsgierige types met veel vrije tijd daargelaten, heeft 'de massa' inderdaad weinig aan een kwart miljoen cables. Of aan honderden duizenden war logs. Toch zijn dit soort publicaties voor het publiek wel degelijk van belang. De grote (of minder grote) verhalen die op basis van de data worden geschreven kunnen uiterst relevant zijn voor burgers. Om zich goed te informeren, en geïnfomermeerde keuzes te maken over hun vertegenwoordiging. b. Er kwam eigenlijk geen belangrijk nieuws uit deze cables. De gemiddelde krantenlezer herkende veel van de gepubliceerde verhalen, inderdaad. Maar deze cables brengen ons ook bevestiging van verhalen die eerder konden worden afgeserveerd als onbetrouwbaar. Neem het geval van Jeremy Scahill, een verslaggever bij tijdschrift The Nation.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De aandacht gaat uit naar Julian Assange, het gezicht van WikiLeaks. Naar zijn onmogelijke leven, zijn mogelijke misstanden en het feit dat iedereen hem dood wil. De aandacht gaat uit naar de VS die zich arrogant en geniepig zou gedragen. De aandacht gaat uit naar individuele documenten met sappige details over politieke en publieke figuren of conflicten.
Maar het vertoog gaat niet over de betekenis van dit lek voor de wereld. En dat is een veel belangrijkere discussie.
We leven in een wereld waarin het grootste deel van de werkelijke internationale handel en wandel aan het zicht van de burgers onttrokken wordt. Het toneelstukje dat we van politici zien op de TV heeft weinig van doen met wat ze werkelijk over zaken denken, hoe ze er naar handelen en hoe het immense apparaat hen daarin bedient en een eigen leven leidt.
U en ik kiezen dus politici (ja, ik betrek dit gelijk ook op NL want hier is het niet anders) die een overheid aansturen waarin vervolgens van alles gebeurt waar u vast niet voor gekozen heeft.
We leven in een wereld waar steeds meer informatie “geheim” is en er tegelijkertijd steeds meer mogelijkheden zijn om die informatie toch met de hele wereld te delen. Een wereld waar we sowieso veel dichter op elkaars huid zitten dan 100 jaar geleden. Nu weet iedereen van de vermeende corruptie van de Turkse premier. Honderd jaar geleden had misschien maar een handje vol mensen buiten Turkije hier ooit iets over te horen gekregen
Tom Flanagan, een politiek adviseur van de Canadese premier Stephen Harper, roept in een nieuwsprogramma op tot een moordaanslag op Wikileaks directeur Julian Assange. Met dit fatwa is Cablegate in een griezelige niveaulimbo beland.
Je kan betwisten of het op straat gooien van diplomatieke post netjes is en of de wereld er überhaupt beter, vreedzamer en gelukkiger van wordt? Vervolgens een Interpol opsporingsbevel voor Wikileaks directeur Julian Assange uitvaardigen vanwege een vage zedenzaak is een beetje laf. Spoor de man dan echt op voor wat je hem verwijt: het in gevaar brengen van de internationale rechtsorde. Laat een rechter dat maar eens toesten. Maar het oproepen tot een aanslag op Julian Assange is ronduit crimineel en als je dan ook nog eens de naaste adviseur van de premier van Canada bent dan moet je zelf zo snel mogelijk ontslagen en opgepakt worden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Berlusconi is ijdel, inefficiënt en incompetent, Medvedev is Robin, Putin is Batman, er zijn misschien banden tussen de georganiseerde misdaad en de Russische regering, de broer van de Afghaanse president is een drugsbaron en in Nederland liggen kernwapens.
Joh.
Laten we eerlijk zijn. Tot nog toe is er bij ‘cablegate’ van Wikileaks niets schokkends naar buiten gekomen dat we niet al wisten of sterk vermoedden. Bij het doornemen van al deze boodschappen bekruipt mij het gevoel “moeten wij dit wel zo nodig weten?” Niet omdat het levens in gevaar zou brengen, dat doet de Amerikaanse overheid op dagelijkse basis vaker en erger dan het de site verwijt, maar omdat het totaal niets toevoegt. Wat is de toegevoegde waarde van dat we nu weten hoe Amerikaanse diplomaten denken over andere staatshoofden? Als een eenmalige gimmick is het misschien leuk, maar moeten we het erg vinden dat zij ook gewoon mensen blijken, en dat interne memo’s en rapportages niet politiek correct genoeg zijn en moeten we het erg vinden dat we niet alles weten?
De vraag is wat Wikileaks wil bereiken. Het is compleet logisch dat de VS deze informatie niet graag op straat ziet liggen en de reden waarom is legitiem. De VS wordt nu totaal onnodig in verlegenheid gebracht door documenten die waarschijnlijk in elk land wel ergens op te graven zijn. Het laatste lek heeft daarom meer weg van landje pesten, en niets van het beschikbaar maken van internationaal belangwekkend materiaal, wat de vorige openbaarmakingen nog wel hadden.