Het nieuws en alleen het nieuws

Keith Olbermann was lange tijd een van de weinige echt linkse commentatoren die op de Amerikaanse (kabel-)TV te zien waren. Bij de zender MSNBC nam hij als een van de weinigen in de Amerikaanse media duidelijk stelling tegen de oorlog in Irak. Totdat hij vorig jaar plotseling opstapte. Een goede verklaring hebben we nooit gehad: had hij er genoeg van? Of hadden zijn bazen genoeg van zijn grote mond? Kort daarvoor had hij een conflict met zijn werkgever, de zender MSNBC (Onderdeel van NBC, dat eigendom is van General Electric) en was hij korte tijd geschorst wegens het geven van campagnedonaties aan Democraten. Iets dat voor presentatoren niet is toegestaan volgens het reglement van NBC want journalisten horen onafhankelijk te zijn. Nu was dat in het geval Olbermann idioot want iedereen die wel eens naar Countdown had gekeken wist waar Olbermann's politieke voorkeur naar uitging. Maar regels zijn regels was het oordeel van de directie. Echter binnen een paar dagen was Olbermann weer terug. NBC besloot onder druk van het massale protest van de kijkers voor deze keer een uitzondering te maken. (En bovendien legde de show geen windeieren want het had - voor dat type programma - een hoge kijkdichtheid.). Daarom kwam het toch als een verrassing toen hij enkele weken na deze gebeurtenis plotseling vertrok bij MSNBC.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zieke partijpolitiek

Een primary care physisan aan het werk/United States Federal GovernmentEen belangrijke wet die Obama vorig jaar heeft ingevoerd is de Affordable Care Act, ook wel bekend als Obamacare. Deze wet moet een einde maken aan de situatie dat ongeveer 47 miljoen Amerikanen geen ziektekostenverzekering hebben. Door de nieuwe wet komt er hopelijk een einde aan de vaak schrijnende misstanden doordat mensen geen toegang krijgen tot goede medische verzorging. Door de nieuwe wet wordt verwacht dat veel meer mensen toegang zullen krijgen tot de gezondheidszorg en men verwacht dat hierdoor een tekort zal ontstaan aan vooral huisartsen (primary care physician). In de wet wordt bepaald dat er een commissie moet komen die hiervoor een oplossing moet gaan zoeken: de National Health Care Workforce Commission. Hoewel de wet nu bijna een jaar geleden is aangenomen heeft deze commissie echter nog niets kunnen doen. De Washington Post bericht (via Kevin Drum) (benadrukking van mij):

[…] in the eight months since its members were named, the commission has been unable to start any work.
The group cannot convene, converse or hire staff because $3 million that it needs for its initial year has been blocked by two partisan wars on Capitol Hill — strife over the federal budget and Republicans’ disdain for the health-care changes that Democrats muscled into law 14 months ago.
“We’ve been sort of hamstrung,” said Fitzhugh Mullan, a professor of medicine and health policy at George Washington University who is one of the 15 commission members appointed by the Government Accountability Office. The panel’s only activity so far, Mullan said, was a single conference call during which members were told they could not lobby members of Congress for funds or accept money to operate from foundations or anywhere else.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vreemdeling in eigen land

Honderdduizenden inwoners van van Estland en Letland zijn nog steeds vreemdeling in eigen land. Het zijn Russen die na de onafhankelijkheid voor de keuze stonden te verhuizen naar Rusland of na een pittige inburgeringscursus de nationaliteit van het nieuwe land te verwerven. Veel Russen weigerden een keuze te maken. Of ze slaagden niet voor de taaltoets. Het gevolg is dat in deze landen nu nog steeds een aanzienlijk deel van de bevolking zonder burgerrechten moet leven. Ze hebben als niet-burgers een apart paspoort, hebben geen eigendomsrechten en komen niet in aanmerking voor een reguliere baan. “Discriminatie” roept buurman Rusland. Volgens de Baltische landen heeft de voormalige bezettingsmacht boter op het hoofd. Rusland zou etnische Russen aanmoedigen om de band met het moederland in stand te houden en niet te kiezen voor het land waar ze wonen. Terwijl mensen met een paspoort uit de Baltische landen voor Rusland een visum moeten aanvragen zijn de niet-burgers van deze landen met hun grijze paspoort vrijgesteld van de visumplicht.  Het nationaliteitenconflict binnen de grenzen van het oude sovjet-rijk is nog steeds niet opgelost. Maar ook de toetreding tot de EU heeft de Russen in de Baltische staten minder happig gemaakt om te kiezen voor een andere nationaliteit. Zij kunnen nu als inwoners van een EU-lidstaat zonder problemen ook vrij westwaarts reizen. Dat leidt nu tot de vreemde situatie dat degenen die geen officieel paspoort hebben de grootste vrijheid hebben om naar het buitenland te reizen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Pakistan en Al Qaeda

[qvdd]

When the particular house bin Laden was living in was under construction in 2003, it was first raided by the ISI to catch a senior al-Qaeda leader. So if this was under suspicion in 2003, how could it not remain under surveilance now?”

Shaukat Qadir, een gepensioneerde Pakistaanse militair, legt een pijnlijk feit op tafel. Ofwel de Pakistaanse geheime dienst liet het huis bewust met rust, ofwel ze is incompetent. Later vandaag spreekt de Pakistaanse premier het parlement toe en iedereen vraagt zich af hoe hij zich hier uit gaat redden.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

11/9 en de dood van Osama bin Laden

Nee, de titel is geen slip-of-the-pen. Want ik heb het niet over de aanslag in New York, maar over die in Amman, in het hart van het Midden-Oosten. Geen wonder dus dat de mensen in Amman net als die in New York blij zijn met het nieuws dat Osama bin Laden dood is. Genoot Osama bin Laden er ooit aanzienlijke steun, in de afgelopen jaren is die gesmolten als sneeuw voor de zon. Hoe kan het ook anders…

Op 9 november 2005 werd Amman opgeschrikt door een driedubbele bomaanslag op drie gerenommeerde internationale hotels in Amman: het Grand Hyatt, het Radisson en het Days Inn Hotel. De aanslagen werden opgeëist door Al-Qaïda in Irak. Er kwamen 63 mensen om het leven, merendeels Jordaniërs, en 115 mensen raakten gewond. De hotels waren als doelwit gekozen vanwege hun populariteit bij Amerikaanse en Israëlische veiligheidsdiensten en Westeuropese regeringen. In die tijd konden de westerse diplomaten, bedrijven en journalisten nog niet rechtstreeks naar Irak konden vliegen. Ze gebruikten Jordanië, een belangrijke bondgenoot van de VS in het Midden-Oosten, als gateway naar Irak.
In het Radisson vond op het moment van de aanslag een bruiloft plaats met honderden gasten. De bom ontplofte midden in de banketzaal. Het bruidspaar verloor hun beider vaders, familie en vrienden kwamen ook. Zijzelf raakten gewond, net als veel van hun gasten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoe verder met Afghanistan?

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Sietse Bosgra. Een uitgebreide versie van dit artikel is hier te vinden.

Ondanks de inzet van 150.000 militairen uit 50 landen en 300.000 Afghaanse militairen en politie slaagt men er niet in het Afghaanse verzet te verslaan. De oorzaak is voor een belangrijk deel te vinden in de omliggende landen: Pakistan, Iran en Saudi Arabië.

Al bijna tien jaar lang probeert Washington tevergeefs een eind te maken aan de voortgaande steun van de Pakistaanse regering, het leger en de geheime dienst aan de taliban. Net als tijdens de koude oorlog worden nog steeds taliban-strijders onder de Afghaanse vluchtelingen in Pakistan geronseld en getraind, en nog steeds speelt de Afghaanse geheime dienst ISI een belangrijke rol bij de aansturing van het verzet in Afghanistan. Maar Washington neemt nog steeds geen strafmaatregelen tegen dit land; het blijft daarentegen het Pakistaanse regime op grote schaal ondersteunen.

Terwijl de Verenigde Staten en Europa zich druk maken over het islamitische Iran, dat mogelijk ooit in de toekomst over een nucleaire bom zal beschikken, zwijgen ze over het uiterst onstabiele islamitische Pakistan dat praktisch elke maand een nieuwe atoombom produceert.

Darentegen is Iran vanouds een tegenstander van de taliban. Toen de Amerikanen na 9/11 Afghanistan binnenvielen leverden Iran en de Noordelijke Alliantie een belangrijke bijdrage aan de omverwerping van het taliban-regime. Hoewel samenwerking tussen Teheran en Washington duidelijk een gemeenschappelijk belang was en is kwam er plotseling een einde aan toen president Bush in januari 2002 in zijn State of the Union Iran indeelde bij de “Axis of Evil” en Pakistan roemde als zijn trouwste bondgenoot buiten de NAVO. De regering-Karzai zou de samenwerking met Iran graag uitbreiden, maar de Verenigde Staten hebben dit verboden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoop in bange dagen

Tot mijn verrassing had ik afgelopen week succes (*) op Twitter. Het ging om de volgende tweet:

Mijn hoop dat het nog goed komt in de US geef ik niet op. Kijk maar eens hier. Deden we dat maar’ vaker in Nederland

Ik linkte naar deze video:

[youtube=4×3]SrzTu6fK0mk[/youtube] Hoop is denk ik het kernwoord in deze tweet waar mijn volgers op Twitter op reageerden, want het is moeilijk nog te hopen dat het ooit nog goed zal komen met de politiek in Amerika. Het is iedereen die de politiek in Amerika ook maar een beetje volgt, duidelijk dat de democratie daar niet goed functioneert. Mij wordt wel eens gevraagd waarom ik nou juist de politiek in de US volg, want zelf komt er niet aan toe: je wordt er zo depressief van.
In 2008 hoopte weldenkend Nederland dat Barack Obama een andere koers zou gaan varen dan zijn voorganger, George Mission Accomplished Bush (**). Maar het mocht niet zo zijn. Het blijkt dat hij vooral een echte centrist is die probeert compromissen te sluiten met een tegenstander die kost wat kost uit is op het mislukken van zijn presidentschap en “radicaal” links die wat wil doen aan de hoge werkloosheid en een einde wil maken aan de oorlogen en de afbraak van de rechtsstaat.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Liever niet bij de EU?

foto: wattenbergh.inf0 De veroordeling van de Kroatische generaal Gotovina door het Joegoslavië tribunaal in Den Haag, vorige week, heeft geleid tot heftige nationalistische, anti-Europese reacties.  Duizenden gingen de straat op om te protesteren tegen dit “politieke” proces.  De EU en de huidige regering krijgen de schuld voor het achter de tralies zetten van een nationale held. Uitlevering van Gotovina aan het tribunaal was namelijk een van de voorwaarden in de onderhandelingen over toetreding van Kroatië tot de EU. Deze onderhandelingen lopen nu op een eind, maar het is de vraag hoe de bevolking straks over het resultaat gaat oordelen.

De Kroatische regering koerst op aansluiting bij de EU.  In Brussel zal men de nieuwe lidstaat hartelijk welkom heten nadat aan alle voorwaarden is voldaan.  De uitlevering van Gotovina was een belangrijk stap. Vorig jaar is ook een oplossing gevonden voor het grensgeschil met EU-land Slovenië. De Slovenen gingen met een nipte meerderheid akkoord.  Maar daarna bleven er toch nog genoeg hobbels over om een overhaaste beslissing over de toelating voorlopig even uit te stellen. Vooral op het gebied van justitie voldoet Kroatië nog steeds niet aan alle voorwaarden. Als alles rond zou kunnen komen halverwege dit jaar moet er nog minstens een jaar bij geteld worden voordat alle 27 huidige EU-leden de toetreding van het nieuwe lid hebben goedgekeurd. Dat wordt dus op z’n vroegst 2013.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende