Het tijdschrift The Economist pakte dit weekend uit met een coververhaal over de opkomst van populistisch radicaal rechts (PRR) in Europa. The Economist besteedt uitgebreid aandacht aan partijen als onze eigen PVV, het Franse Front National, de Zweden Democraten en het Vlaams Belang. Volgens het tijdschrift hebben de mensen die op deze partijen stemmen één ding met elkaar gemeenschappelijk: ze zijn boos. Boos op de EU, boos op immigranten, en boos op de politiek. Laat me dit laatste element – de boosheid op de politiek – er vandaag even uitlichten. De Russische politicoloog Kirill Zhirkov onderzocht recentelijk wat kiezers van PRR-partijen met elkaar gemeenschappelijk hebben (zie hier). Hij richtte zich daarbij onder andere op de vraag of PRR-kiezers minder tevreden zijn met de politiek dan mensen die op andere partijen stemmen. Hij verwachtte dat PRR-partijen ontevreden kiezers trekken omdat ze het politieke systeem bekritiseren, gevestigde partijen er van langs geven, een anti-elite discours verspreiden, en claimen dat ze de belangen van ‘het gewone volk’ vertegenwoordigen. Zhirkov verwachtte daarom dat dat PRR-kiezers laag zouden scoren op ‘politiek vertrouwen’ en ‘politieke tevredenheid’. Hij meet politiek vertrouwen door te kijken hoe tevreden mensen zijn met het parlement, het rechtssysteem en politici, en politieke tevredenheid door te kijken of mensen tevreden zijn met de staat van de economie, de regering, en de democratische prestaties van een land. Zijn bevindingen zijn opmerkelijk.
Asian Dub Foundation is zo’n band die alleen in een smeltkroes als Londen kan ontstaan. De hoeveelheid stijlen die hier door elkaar gemikt worden, laat zich niet opsommen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - Als ik me vroeger had misdragen in de klas, of als ik een drol in een brandende krant voor de deur van de buurman had gelegd, wisten mijn ouders mij altijd te verzekeren dat ze niet boos op me waren. ‘Nee,’ zeiden ze dan, ‘we zijn niet boos, we zijn teleurgesteld.’ Ach, het stelde wel enigszins gerust, maar eigenlijk waren mijn ouders natuurlijk vette leugenaars.
Om mij op enige autoriteit te beroepen in die claim houd ik mij aan de definities van Van Dale. Het woordenboek duidt boos als ‘ongunstig gestemd over iets’, teleurgesteld als ‘niet beantwoorden aan een verwachting’. Oplettende lezers hebben natuurlijk al geconcludeerd dat deze twee gemoedstoestanden met gemak tegelijkertijd kunnen bestaan. Sterker nog, als je teleurgesteld bent zou je daar heel goed ook boos over kunnen zijn. Het omgekeerde is natuurlijk niet noodzakelijk, je zou best even lekker boos kunnen zijn zonder dat daar een oprechte teleurstelling aan vooraf gaat.
Een dame die bijvoorbeeld zou stellen dat ze teleurgesteld is in de nieuwe speelgoedcatalogus van de Bart Smit, zou dat dan vooral te danken hebben aan haar eigen verwachtingen. Seksisme in reclame is namelijk niets nieuws. Bedrijven wenden genderpraktijken aan om hun speelgoed makkelijker te verkopen, dat ze daarmee bijdragen aan het voortbestaan van diezelfde praktijken is een bedoeld gevolg, daar profiteren ze later zelf weer van. Het zou daarom veel gepaster zijn boos te zijn in plaats van teleurgesteld, als namelijk heden ten dage een speelgoedgids je nog teleur kan stellen, dan wordt het leven één grote teleurstelling.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.