Vandaag is het in Latijns-Amerika feest. Het is Dia de la Raza, ofwel Dag van het Ras. Hoewel het woord ‘ras’ in Zuid-Amerika lang niet zo beladen is als bij ons, is de dag toch omstreden. Officieel viert men op het feit dat Columbus in 1492 de Amerika’s ontdekte. Dat dat aanleiding kon zijn voor een feest werd in 1913 door een Spanjaard bedacht in het kader van de warme Ibero-amerikaanse banden en de gedeelde geschiedenis. In 1917 was de toenmalige Argentijnse president Hipolito Yrigoyen een van de eerste leiders die de dag omarmde en er een officiële nationale feestdag van maakte. In de decennia daarna volgden velen anderen. Rasdag was de dag dat twee culturen elkaar ‘ontmoeten’ (ras en cultuur…verbinden sommige politici in Nederland die woorden ook niet stiekem aan elkaar?).
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In Zuid-Amerika groeit iets nieuws. Er is op de noordelijke helft van het continent een ‘triple-entente’ ontstaan, samenwerkend op socialistische grondslag. Venezuela, Bolivia en Ecuador omarmen de nieuwe politiek van het ‘Bolivarianisme’ , dat Latijns-Amerika weerbaar en onafhankelijk moet maken. In de praktijk kent de politiek drie elementen:
-het nationaliseren van bedrijven.
-het inperken van de vrije media
-het gezamenlijk aangaan van conflicten
Om met het nationaliseren te beginnen: Hugo Chavez nationaliseerde reeds de olie-industrie en heeft het plan alles dat te maken heeft met het leven van de gewone man onder zijn directe invloed te brengen. Dat gaat dan om de elektriciteit, telefonie, de productie van bouwmaterialen als staal en cement en ga zo maar door. Nu heeft hij zijn oog op de lokale branche van bank Santander (Banco de Venezuela) laten vallen. Die bank moet, aldus Chavez “een socialistische bank zijn”.
Evo Morales, de Boliviaanse president van indiaanse komaf probeert in Bolivia eveneens alles te nationaliseren wat los en vastzit: de oliehandel, de tinmijnen, industrieën, zelfs de vakbonden. In Ecuador draagt President Rafael Correa zijn steentje bij met het confisqueren van liefst 195 ondernemingen in branches uiteenlopend van landbouw tot verzekeringen, handel en bouwbedrijven.
Vrije media hebben het vaak moeilijk in Zuid-Amerika, maar in de Bolivarianistische landen wordt het inperken van de vrije media serieus aangepakt. Daar waar Chavez en Morales reeds ingrepen bij TV-zenders en kranten, werd in Ecuador onlangs een poging om drie televisiezenders ‘publiek’ eigendom te maken getorpedeerd door de volksvertegenwoordiging. President Correa was woedend en de oppositie, de banken en de drugshandel werden op een hoop geveegd en moesten het ontgelden:
“De oppositie zoekt altijd kwaad achter de acties van de regering. Gevolg is nu dat het in beslag nemen van eigendommen van bankiers die het land failliet doen gaan terwijl ze zelf in voorspoed leven indruist tegen de vrijheid van meningsuiting. De heren criminelen en drugshandelaren en de roofzuchtige bankiers kunnen wel massamedia kopen”. (vertaling Hanedop)
De Europese Unie heeft nieuwe regels opgesteld waarmee ze meer illegalen terug naar “huis” wil krijgen.
Met name vanuit Latijns Amerika protesteert men hier heftig tegen.
De Braziliaanse president Lula da Silva zegt dat het discriminerend is en dat het probleem er niet mee opgelost wordt.
President Hugo Chavez van Venezuela gaat nog een stapje verder en noemt de maatregelen fascistisch en dreigt met een olieboycot. Dat laatste heeft overigens weinig zin omdat Europa überhaupt weinig olie uit Venezuela ontvangt.
Maar het meest uitgebreide tegengeluid komt van de Boliviaanse president Evo Morales:
“De Europeanen arriveerden destijds in grote getale in de landen van Latijns- en Noord Amerika, zonder visum of restricties opgelegd door de lokale autoriteiten. Ze waren altijd welkom, en zijn dit nog altijd, in onze landen van het Amerikaanse continent dat hierdoor de Europese economische miserie en politieke crisissen opving. Men kwam naar ons continent om haar rijkdommen te exploiteren en deze door te sluizen naar Europa, met een hoge kost voor de inheemse bevolking van Amerika als gevolg. Neem het voorbeeld van onze Cerro Rico (Rijke Berg) te Potosi met zijn fabuleuse zilvermijnen waarvan de rijkdom de geldvoorraad op het Europese continent omvang gaf van de 16de tot 19de eeuw. De immigrant als individu met zijn bezittingen en rechten werd steeds gerespecteerd.”
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bolivia is een redelijk populaire vakantiebestemming, met als trekpleisters een voorraad bergtoppen boven de 6000 meter, de zoutvlakten in Uyuni, de koloniale stad Potosi met zijn oude mijnen (ooit een van hoofdsteden van het Spaanse koloniale imperium) en het beeldschone Sucre met zijn oude architectuur, een Nederlands café en een bijzondere afgraving vol dinosaurusvoetstappen.Wie er nog niet geweest is doet er goed aan er snel heen te gaan, want de dagen van het land lijken geteld.
Zoals we ons in Europa zorgen maken over de inwoners van Ierland die door een referendum Europa in de problemen brengen, zo lijkt Bolivia per referendum uit de atlas te gaan verdwijnen. De Boliviaanse provincie Tarija keerde zich gisteren als vierde departement tegen de nationale eenheid en koos voor (een niet door de centrale regering erkende) autonomie.
Bolivia is in oppervlakte een groot land (25 keer Nederland) met ongeveer tien miljoen inwoners. Het land is verdeeld in negen departementen. Hoewel Sucre de hoofdstad is, gebeurt de politiek in La Paz. En die politiek is nogal wild. Op het centrale plein van La Paz, voor het presidentiële paleis, vonden heel wat leiders de dood tijdens revoluties. Het land kende er een stuk of negentig. De huidige crisis is echter veel meer dan een revolutie waarbij alleen van president wordt gewisseld .
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“We accepteren iedereen enkel als klant en minderheidspartner van onze lithiumindustrie.. ..Bolivia en Uyuni moeten er financieel en technologisch beter van worden”. (DePers)
Freddy Beltrán, functionaris van het ministerie van Mijnbouw in La Paz maakt duidelijk dat de opbrengsten de lithium winning in Bolivia ten goede moeten komen aan het land zelf. Lithium is een alkalimetaal dat niet alleen verwerkt wordt in laptops en mobiele telefoons maar ook essentieel is voor de batterijen van elektrische auto’s. Inmiddels zijn de delegaties van General Motors, LG, Ford, Renault-Nissan en Volkswagen al afgereisd naar zoutvlakte van Uyuni in Bolivia. Maar de regering Morales wil dat Bolivia het lithium niet alleen opgraaft maar ook zelf verwerkt in de batterijen. Zo kan het land een veel hoogwaardiger product exporteren en breekt het met ‘grondstoffen vloek’ waar bijna alle Latijns-Amerikaanse landen (in meer of mindere mate) aan lijden. Het boek Open Veins of Latin America kan dan eindelijk dichtgeslagen worden.
“Let’s work together tomorrow for a true autonomy,” Morales added. “For the people, and not just certain groups — an autonomy that permits the people to decide their destiny.” (APNews).
De Boliviaanse president Evo Morales verwerpt de uitslag van het referendum in de provincie Santa Cruz waar 85% van de bevolking voor meer autonomie stemde. De overwegend blanke bevolking van Santa Cruz wil o.a. een groter deel van de gasopbrengsten nu onder het bewind van de indiaanse Morales de centrale overheid de gaswinning heeft genationaliseerd. De vraag blijft wel of nationalisatie ook een eerlijkere verdeling van gasopbrengsten waarborgt? Petróleos de Venezuela (PDVSA) van Hugo Chavez viel immers recentelijk door de mand in een publicatie van anticorruptiewaakhond Transparency International.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.