Onder het beton van Boekarest schuilt groen

Een tijdje terug volgde ik het laatste halfuur van het internetprogramma van de Roemeense krant Adevărul. Adevărul (De Waarheid) kun je de Volkskrant van Roemenië noemen, hoewel het positioneren van de Roemeense media net zo lastig is als het plaatsen van de politieke partijen aldaar. Vaak draait het niet om links, rechts of het midden, maar om de bons achter de partij of het medium. Leden hoppen vrolijk van de ene naar de andere partij, onderwijl schandalen verspreidend. De Roemeense politiek is smaakloos en daardoor te vaak smakeloos. In Adevărul Live schuiven vrijwel dagelijks personen aan om te worden ondervraagd over allerlei onderwerpen en ideeën. Een opperbest project. Ik vraag mij af waarom kranten en nieuwssites in Nederland niet een soortgelijk studiootje inrichten om hun journalistieke waarde te bewijzen op een manier die past bij deze interactieve 2.0-wereld. In de uitzending waren twee voor mij onbekende figuren te gast bij Adevărul Live. Een architect, Teodor Frolu, en een man die ik later pas herkende als Ivan Patzaichin, de onbetwiste vlakwatersprintheld van Roemenië. De kop boven de video trok mij: 'Hoe lang blijft de Dâmboviţa (de rivier die door Boekarest stroomt) nog een kanaal van beton?'

Door: Foto: Gabriel (cc)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.