Terwijl de gemiddelde Nederlander bij "IJsland" vooral negatieve associaties heeft met de verloren spaartegoeden van de Icesave bank maakt men zich op IJsland óók druk om de imago-schade die de walvisvaart aanricht. De geplaagde economie van IJsland is momenteel namelijk ondermeer afhankelijk van zowel de jacht op walvissen als het ecotoerisme dat geld schuift voor het spotten van levende walvissen. In de haven van Reykjavik liggen de schepen die toeristen naar de walvissen varen tegenover het schip dat ze vanaf 1 juni weer gaat afslachten. Dit morbide dualisme is de nieuwe linkse regering ook opgevallen en ze stelt een onderzoek in naar de impact van de commerciële walvisjacht op zowel banen als collateral damage aan de toerisme-industrie. Het onderzoek ligt in het verlengde van de belofte die de minister van Visserij deed om de onlangs verhoogde vangstquota voor de walvisjacht te herzien. In januari zag de vertrekkende rechtse regering haar kans schoon om op de valreep de quota te verhogen tot 150 dwergvinvissen en 150 gewone vinvissen (was 40 en 9). IJsland is samen met Noorwegen het enige land dat officieel aan commerciële walvisvaart doet. Japan heeft een groot pak boterzuur op haar hoofd door de slachting van honderden walvissen (in beschermde reservaten) te labellen als wetenschappelijk onderzoek. Maar nu het economisch verzwakte IJsland zoekt naar een duurzame reorganisatie van haar economie in de 21ste eeuw zou het uitfaseren van de walvisvaart misschien wel eens een goede kans kunnen maken. Het Oude IJsland opweg naar het Nieuwe IJsland: een hoopvolle ontwikkeling, al mogen sommige IJslandse tradities voor altijd hetzelfde blijven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Et voilá, een leuke binnenkomer. Koeltoer vs mooie vogeltjes? Ik zeg alvast: laat die vrolijke nachtegalen, zwaluwen en tjiftjafs rondfladderen en eet nog zo’n slappe dolma met kleffe rijst.
Elk jaar hopen ontelbare, in keurig afgebakende Noord-Europese natuurgebieden opgefokte zangvogeltjes de winter te overleven op een dieet van Afrikaanse insecten. Maar dan hebben ze één probleem: de Middellandse Zee. Over de breedte vinden onze blije hartendiefjes het ding wat nat, maar gelukkig liggen er een paar stapstenen in het water. Naast Gibraltar en de route om de Oost, langs Israël, houden miljoenen daarom een pitstop op de kleine Mediterrane eilanden, zoals Malta en Cyprus.
En daar worden ze vervolgens massaal afgeslacht. Iets met mistnetten, stokjes met lijm, frituurpannen en lokale horeca. Zogezegd cultuur. Tot nog toe niks aan de hand dus. Behalve dat Cyprus had beloofd netjes met de barbarie te stoppen als ze dan alsjeblieft ook mochten vegeteren op EU-geld. Klonk prima, dus in 2004 joinden de Cyprioten het elite-clubje dat tot nog toe iets kritischer is over Turkije. De grens ligt aldaar op ontkenning van de slacht van één miljoen Armeniërs. Waren het er iets meer: Turkije geen lid. Ietsjes minder: het Aziatische schiereiland mag zich Europa noemen. Historici buigen zich er nog over. We moeten een beetje schappelijk zijn. Zo ook Cyprus. ‘Een land een land, een woord een woord’ is voor internationale diplomatie natuurlijk wat al te stellig. Nee, ook hier netjes de grens op één miljoen lieve, onschuldige slachtoffertjes.
Klimaatontkenner Hans Labohm heeft een (tijdelijke?) zeepkist gekregen op het nieuwe weblog voor fatsoenlijk rechts: De Dagelijkse Standaard. Labohm, nog steeds onder de indruk van de afgelopen ‘strenge’ winter, kaart vandaag een complot aan van de “klimaatalarmistische berichtgeving” bij het NOS-journaal. Hij citeert hiervoor klimaat outcast Prof. dr. ir. Ton Begemann (Bijzonder hoogleraar Praktische Verlichtingskunde, TU Eindhoven) die zich ergerde aan de reportage over het recente koninklijke bezoek aan Antarctica:
“Er was een pinguïn die zich niet meer zou kunnen voortplanten als de temperatuur 1 graad zou stijgen. Ik [red: Begemann] fronste mijn wenkbrauwen; wie kan zoiets beweren in het Darwin-jaar over een diersoort, die een ongekend aanpassingsvermogen heeft en zich verspreid heeft over ongeveer het hele zuidelijk halfrond tot op plekken (Zuid- Amerika, Zuid-Afrika, Zuid-Australië) waar het gemiddeld zo’n 50 graden warmer is dan op Antartica”. (ED.nl).
Labohm en Begemann maken hier de klassieke fout door te denken dat soorten zich wel zullen aanpassen aan de klimaatverandering. De crux is nu juist dat de huidige opwarming voor veel soorten te snel gaat om zich aan te passen. Voor de pinguïns op Antarctica die afhankelijk zijn van de leefcondities op een smalle strook tussen land en zee en waarvoor migratie geen optie is kan klimaatverandering dus uitsterven betekenen.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.