De weelderige en de weduwe

Een zonnig citaatje: “The feeling that democracy is not yet the right form of freedom is fairly common and is increasingly widespread…. How free are elections? … Is there not an oligarchy of those who decide what is modern and progressive, what an enlightened individual should think? … And what of the decision-making process in the bodies of democratic representation? … Who could doubt the power of interest groups, whose dirty hands are increasingly visible? And is the system of a majority and a minority really a system of freedom in the first place?“
De Rat van Vaticaanstad heeft zich, toen nog kardinaal zijnde, van zijn openste kant laten zien. In een 14-pagina’s tellend pamflet, verschenen in ’95, trekt ie van leer tegen, jawel: de democratie.

Ze lijken meer en meer op hun plaats te vallen, de stukjes van de puzzel. De krachten die achter een pausverkiezing staan kiezen niet toevallig iemand. Ze houden rekening met een momentum in de wereld, met de koers die een wereld vaart, en hoe ze vermoeden dat de kerk daar kan op inspelen – lees parasiteren. Dat is niet heel bijzonder, elk ideologisch bolwerk probeert dat te doen.
Het lijkt er sterk op dat de ultraconservatieve kant van de kerk met haar Ratzinger een waar prijsbeest heeft binnengehaald als het op ‘hoe maak ik van de wereld een betere plek’ aankomt. Niet enkel heeft hij een antidemocratisch stuk geschreven (in ’95! wanneer de vreugde vanwege het instorten van het Stoute Boze Rusland nog volop voelbaar was), hij deed het in een extreem rechts Oostenrijks blad Aula dat nog een paar jaar ervoor de Holocaust vrolijk had geminimaliseerd.
Ook hun jubelrede toen de Rat het kroontje opkreeg, doet het hart sneller slaan: “Hail to your arrival, protector of the devout. As a Hitler Youth and a member of the anti-aircraft corps, he protected his people against the Anglo-American bomb holocaust! Is the Holy Father now fighting with determination against the baby holocaust?“