Waar hebben de huidige bestuurders van de 50 grootste bedrijven in Nederland in het verleden gewerkt? Vorige week lieten we zien hoe de 50 grootste bedrijven momenteel bestuurders delen. Maar we hebben ook de data over hun eerdere betrekkingen. Als we hiermee een nieuwe netwerkanalyse maken, ontstaat er een stevige kluwen.
Uitgebreide analyse geldstromen 98 miljoen bedrijven met als conclusie: Nederland grootste belastingparadijs.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Drieënveertig van de vijftig grote Nederlandse ondernemingen delen bestuurders. Acht van die bestuurders hebben ieder bij drie organisaties een positie. Het grootste deel gaat om commissarissen.
Bij Managementscope.nl hebben ze een overzicht van welke manager bij welke bedrijven actief is en was. Deze lijst is gecombineerd met de top 500 grootste bedrijven van Elsevier van vorig jaar. De selectie van de 50 grootste bedrijven geeft een duidelijk beeld van de verwevenheid op bestuursniveau.
De dikte van de lijn tussen bedrijven is een indicatie van het aantal gedeelde bestuurders. Wanneer dit er meer dan 1 is, staat het aantal bij de lijn.
De omvang van de bol van een bedrijf correspondeert met het totaal aantal gedeelde bestuurders.
Slechts zeven van de 50 bedrijven delen geen bestuurder met een ander bedrijf uit de top50.
Een interactieve versie van bovenstaande grafiek is hier te vinden.
In het top50 netwerk zitten 75 bestuurders met een rol bij meerdere bedrijven. Daarvan zijn er 16 vrouw. Wanneer alle personen in dit netwerk gesorteerd worden op aantal dubbelrollen, komen er acht bestuurders uit met drie rollen.
Het hebben van meerdere commissariaten is een bekend verschijnsel. Maar ook een voorzitter van een raad van bestuur kan daarnaast ook commissaris elders zijn. Zoals bijvoorbeeld Gerrit Zalm die bij zowel ABN AMRO zit als Shell.
OPINIE - De WRR riep een tijdje geleden dat er meer geïnvesteerd moest worden in een echt lerende en innoverende economie. Het kabinet negeerde het advies.
En afgelopen week schreef Jesse Frederik een stukje over het gebrek aan visie van het Nederlandse bedrijfsleven. En eigenlijk dus ook van de politiek. Beste indicator voor het gebrek aan visie is het lage niveau aan investering in Research en Development.
Die twee zaken hangen samen. Dat moge duidelijk zijn. Maar hoe doorbreek je de neerwaartse spiraal?
Jesse Frederik geeft terecht aan dat bedrijven teveel voor winstmaximalisatie gaan om op die manier hun aandeelhouders tevreden te stellen. En waarom is dat juist nu zo? Omdat we in Nederland in de laatste jaren de belasting op winst enorm hebben afgebouwd.
Het loont daardoor niet om in te zetten op een hogere winst in de toekomst. En dus loont het niet om te investeren. En zo hollen de bedrijven zichzelf uit, totdat alles uit de historische, over een periode van jaren opgebouwde waarde is geperst.
Er zit maar één ding op: de belasting op winst verhogen. Dat is de ultieme stimulans om het geld weer in R&D te investeren; om de focus van aandeelhouders te verplaatsen van de winstuitkering op de korte termijn naar een gezonde bedrijfssituatie op de lange termijn.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het is dus in ons aller belang om te kijken of we andere sectoren aan kunnen te trekken dan de financiële.
In haar column waarin ze de kritiek op de bonuswetgeving op de hak neemt, noemt Hella Hueck terloops op dat het wellicht een goed idee is om bij het aantrekken van bedrijven het oog te richten op andere sectoren dan de financiële sector.
Frankrijk is bijvoorbeeld duidelijk wat het wil: wetenschappelijk en technisch talent binnenhalen. Een stuk minder risicovol, in principe makkelijker te spreiden over het land en dus waarschijnlijk met een veel minder geconcentreerd en duurzamer effect.
DATA - Per ongeluk iets uitgezocht wat de Volkskrant vorig jaar in een uitgebreid artikel reeds had beschreven. De vennootschapsbelasting in Nederland daalt al een hele tijd. Effectief gezien in 10 jaar van 33% naar 12%. Bedrijven worden ontzien, burgers krijgen extra lasten.
Omdat bij de Volkskrant geen grafiek zat, toch even dit postje.
Hoewel het maar tot 2011 gaat, blijkt uit de begrotingsstaten van de miljoenennota’s geen trendbreuk voor 2012 en 2013.
Zetten we in dezelfde grafiek ook nog het deel van het bedrijfsresultaat (winst) dat is uitgekeerd als winstuitkering aan de aandeelhouders, dan zie je daar niet dezelfde trend. Gelukkig komt een deel daarvan in de pensioenpotten.
Overigens ontving de overheid bij nagenoeg dezelfde bedrijfsresultaten in 2005 ongeveer 6 miljard meer aan vennootschapsbelasting dan nu. Waar kennen we dat getal toch van….
ACHTERGROND - Bedrijven beschikken over verschillende manieren om zichzelf van marktaandeel en omzet te verzekeren. Hierdoor zijn zij veel minder vatbaar voor de ’tucht van de markt’ dan (neo)liberalen – verzot als ze zijn op privatisering en deregulering – ons graag willen doen geloven.
Afgelopen zondag verscheen een, zoals altijd, uitstekende column van Bas Heijne op de website van het NRC. Heijnes betoog richt zich vooral tegen de mentaliteit van geïnstitutionaliseerde zwendel die hoogtij viert in het bedrijfsleven, waarbij de klant als ‘middel’ moeiteloos mag worden bedrogen zolang dit in het belang is van het uiteindelijke doel, namelijk de aandeelhouder.
Als onderdeel van zijn uiteenzetting, brengt Heijne onder andere de interim-topman van Douwe Egberts naar voren die zich opwindt over de afnemers van de nieuwe Sarista-bonenmachine. Vijf tot tien procent van deze consumenten kraakt immers de bijbehorende ‘bonenfunnels’ om deze vervolgens na te vullen met hun eigen bonen in plaats van die van DE. ‘We gaan die mogelijkheid afsluiten,’ reageert topman Jan Bennink. Heijne, op zijn beurt, is verontwaardigd.
Gedwongen winkelnering
Niettemin, wat DE hier uithaalt is wat succesvolle bedrijven nu eenmaal dóen. Als aanbieder van producten en diensten is het immers alleen maar gunstig om de keuzemogelijkheden van de consument zoveel mogelijk te beperken. Hierdoor is het namelijk gemakkelijker marktaandeel te behouden en de concurrentie buiten spel te zetten. Met andere woorden: bedrijven bieden niet wat de consument vraagt, maar laten consumenten slechts kiezen uit een beperkt aanbod: hoe beperkter hoe beter.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Rapport: lobby van bedrijfsleven in Brussel werkt EU klimaatmaatregelen tegen, terwijl de bedrijven zelf eigenlijk voor zijn
Alle beschikbare data over lobbyisten bij de EU nu op 1 site. En Shell en Philips staan in de top 25.
Neem er even de tijd voor.