"(CNN) — Two sources close to the Obama transition team tell CNN that Senator Hillary Clinton's name has been mentioned as a possible candidate for Secretary of State." Dit zou zijn eerste blunder kunnen zijn: Hillary Rodham Clinton als Minister van Buitenlandse Zaken. Clinton bezit weliswaar bruikbare ervaring, een bruikbaar netwerk, en had bovendien als presidentskandidate een min of meer identieke visie op de Amerikaanse buitenlandprioriteiten, toch kleeft er ook een aantal nadelen aan deze keuze: Obama krijgt er in zijn administratie een groot ego bij, ook "oude Washingtonpolitiek" - waar Obama mee zei te willen breken - en die andere Clinton, die nog meer last heeft van (onder andere) zijn ego. Hij krijgt er ongetwijfeld wat voor terug: meer invloed - leverage - in de Democratische partij. De vraag is namelijk of Obama voldoende grip kan krijgen op zijn partijgenoten, waarvan hij in belangrijke mate afhankelijk is. Clinton kan daarbij behulpzaam zijn. Is dat de achterliggende deal? Tot slot, ook nog een relevante vraag: Heeft Clinton nog presidentiële ambities en zou zij nog een concurrent kunnen worden van Obama in 2012? Kan Hillary Clinton beter worden geneutraliseerd als Minister van Buitenlandse Zaken, of is dat juist het ideale podium voor deze ambities?
“I can’t believe the president of the United States would be driving around in a Dodge Neon. It’s a little girl car.”
Half Chicago is in één klap beroemd, dus ook Natasha Brown, die ooit een tweedehands auto van Obama kocht. Ook handig: kaart met de locatie van Barack en Michelle’s eerste zoen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Bij deze gaat Ingo Piepers over van gastredacteur naar associated blogger. Zijn regelmatige bijdragen verdienen een vaste plek.
Update for those who can’t read Dutch: The English version of this article follows after the Dutch version.
President Obama krijgt niet veel tijd om een antwoord te formuleren op Iran’s nucleaire ambities. Iran wordt gezien als een clear and present danger, en tot op heden hebben diplomatieke initiatieven en sancties niet het gewenste effect gehad. In Washington worden ook militaire opties, zoals een air strike op nucleaire faciliteiten, onderzocht.
Een belangrijke vraag is of President Obama in staat zal zijn een effectieve aanpak te formuleren op de ongewenste nucleaire ambities van Iran, zonder daarbij in een aantal moeilijk te vermijden valkuilen te stappen. Mocht dat niet lukken, dan zal hij al in een vroeg stadium van zijn presidentschap internationale goodwill verliezen, hetgeen zijn positie om een aantal andere internationale kwesties aan te pakken, ernstig zal aantasten.
Aan een militaire aanval kleven een reeks van complicaties en risico’s.
De kans dat door middel van een luchtaanval alle nucleaire installaties worden geneutraliseerd is uitermate klein, bovendien zal het slechts een kwestie van tijd zijn alvorens Iran haar nucleaire programma herstart.
Een aanval op Iran zal een aantal verstrekkende gevolgen hebben. Iran neemt namelijk in verschillende conflicten een sleutelpositie in. Voor de oplossing van die conflicten én ter voorkoming van verdere escalatie ervan, is de medewerking – en zeker niet de tegenwerking – van Iran nodig. Iran speelt een rol in de stabilisering van Irak en dus ook in de Amerikaanse terugtocht waarmee President Obama snel wil starten, Iran kan verder een wezenlijke rol spelen bij de aanpak van de Taliban in Afghanistan. Bovendien is Iran ‘eenvoudig’ in staat om de olietransporten door de Straat van Hormuz te blokkeren. Tot slot, ook niet onbelangrijk, in geval van een aanval op Iran zullen terroristische activiteiten wereldwijd worden gestimuleerd. Kort gezegd: een militaire aanval is geen optie.
Maar wat is dan wel een potentieel effectieve aanpak, uitgaande van de veronderstelling dat Iran een bedreiging vormt voor de internationale vrede en veiligheid?
De oplossing van dit Iran-probleem – maar ook van soortgelijke kwesties rondom nucleaire proliferatie die in de toekomst ongetwijfeld nog zullen ontstaan – moet in een bredere context worden gezocht.; de nucleaire activiteiten van Iran (en andere landen) moeten worden beteugeld en gecontroleerd door een nieuw non-proliferatie regime te introduceren.
Het (huidige) Non-proliferatieverdrag (NPV) is namelijk zelf onderdeel van het proliferatieprobleem geworden. Door de regels van het spel te wijzigen, verandert de dynamiek van het systeem.
Het nieuwe non-proliferatie regime moet aan een aantal criteria voldoen.
Ten eerste mag het nieuwe regime niet discrimineren. Het huidige NPV is een ‘afspiegeling’ van een achterhaalde internationale ordening, waardoor het verdrag aan legitimiteit heeft ingeboet. Waarom Frankrijk wel, en Japan en Iran niet? Bovendien is het verdrag ‘uitgehold’ door de feitelijke verspreiding van kernwapens, die in de afgelopen decennia heeft plaatsgevonden. En doordat geautoriseerde staten hebben nagelaten hun verdragsverplichtingen daadwerkelijk na te komen: nucleaire ontwapening.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we (uiteraard met toestemming) overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Harry Zevenbergen.
Hoera, ik kwam zojuist de eerste Barack Obama scepticus tegen sinds hij tot president is verkozen. Het lijkt wel of de wereld gek is geworden. De euforische hysterie is ongekend.
Het past wel in een trend die met de dood van Lady Di is ingezet. Mensen zijn licht ontvlambaar in positieve en negatieve zin, en wanneer ze gaan, gaan ze met grote groepen dezelfde kant op. Dan huilen ze allemaal alsof Lady Di een persoonlijke vriendin was, zeggen ze allemaal wat ze denken, zonder er over na te denken en denken ze allemaal hetzelfde.
Wanneer zelfs Maarten van Rossum de beroepsscepticus zegt een traan weggepinkt te hebben, dan is het goed mis in de wereld. Als Michael Moore ‘mij’ mailt dat hij zo blij is dat er een anti-oorlog kandidaat gekozen is tot president, dan is de wereld aan het doordraaien.
Ik zal het hardop zeggen: ik heb geen traan weggepinkt, ik heb niet gejuicht. De woorden hope, believe and change klinken me niet als muziek in de oren. Want ik weet niet waar we in moeten geloven, waar we op moeten hopen en welke verandering het over gaat. Wat ik zie is een gematigd rechtse christenpoliticus en daar hebben we er zelf al genoeg van in Nederland.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“If you want to know where we are right now, rent the movie “Jaws”. We’re at that moment when Roy Scheider first sets eyes on the Great White Shark and comes back and says to the skipper, with eyes wide with fear: ‘You’re gonna need a bigger boat’.”
Thomas L. Friedman, befaamd collumnist en grossier in Pullitzer prijzen, luidt in de NYT van zondag op geheel eigen wijze de noodklok over de financiële crisis.
Barack Obama krijgt als aanstaand president een dossier voor zijn kiezen, dat volgens Friedman geen andere presidentiële starter ooit heeft aangetroffen op zijn bureau in de Oval Office: ‘We’re in the midst of a terrible economic meltdown, the current administration has lost all credibility, the House of Representatives is full of knuckle-dragging Neanderthals, and the public is being whipsawed between free-market fundamentalists preaching the virtues of just letting the market rip and left-wingers who think we can punish Wall Street while protecting Main Street’.
Barack Obama kan niet wachten tot 20 januari met het aanpakken van de gigantische problemen. Hij moet, aldus Friedman, als een gek aan de gang gaan met het stimuleren van de economie, waar het maar kan. Friedman tekent daarbij – terecht – aan dat de al uitgeputte schatkist dergelijke miljardenverslindende ingrepen nog even wel moet kunnen financieren. Dat wordt nóg meer schrapen en nóg meer geld bijdrukken. Barack Obama heeft zich alvast met een leger top-economen omringd en de wereld mag hopen dat die spoedig met een deugdelijk reddingsplan op de proppen komen.
Als u dacht dat het, na een verkiezingscampagne van twee jaar, klaar was met de Amerikaanse verkiezingen dan heeft u het mis. Zo werden na de verkiezingen de campagnebordjes uit de voortuin gehaald, maar vlak voor ik dit weekend vertrok uit Georgia, waren ze alweer terug. De twee kandidaten voor de senaat moeten opnieuw op campagne. Geen van de kandidaten heeft meer dan vijftig procent van de stemmen gehaald. En dat betekent in Georgia dat de verkiezingen overnieuw moeten.
Maar niet alleen in Georgia is het spannend. Ook in andere staten wordt nog druk geteld, geprocedeerd en campagne gevoerd. Op het spel staan nu nog drie zetels in de senaat, die in principe allemaal naar de republikeinse kandidaten zouden gaan, maar waar de race close is. De races zijn belangrijk, omdat bij een winst van de republikeinen de overmacht van democraten in de senaat nog een beetje beperkt kan worden. Als democraten alle races alsnog winnen, dan zijn de republikeinen machteloos in de senaat, omdat de overmacht dan filibuster-proof wordt. (Een filibuster is oorspronkelijk een manier om een stemming eindeloos uit te stellen door heeeeele lange speeches te houden – al zijn de regels tegenwoordig veranderd)
We zetten het verkiezingsnieuws even op een rijtje.
Georgia: Het leek een gelopen race voor de zittende republikeinse senator met de klinkende naam Saxby Chambliss. Maar zijn in eerste instantie grote voorsprong in de peilingen op democraat Jim Martin kreeg te maken met het Obama-effect, waar senator Elisabeth Dole uit North Carolina al het slachtoffer van werd. Voor de nieuwe verkiezingen, die waarschijnlijk pas in december worden gehouden, heeft John McCain al toegezegd om campagne voor Chambliss te gaan voeren. De strijd Chambliss-Martin was al een ongekend smerige, dus er kan nog wat vuurwerk verwacht worden. Het is de vraag wat er nog aan geld over is bij de beide partijen, maar reken erop dat de bodem wordt leeggeschraapt in Georgia.
Minnesota: De race tussen huidig senator Norm Coleman en komiek/politicus Al Franken is ongemeen spannend. Het verschil tussen beide kandidaten is slechts een paar honderd stemmen in het nadeel van Franken, en doordat er tijdens het stemproces veel fouten zijn gemaakt wordt dat getal steeds kleiner. Maar waarschijnlijker lijkt dat het gaat uitdraaien op een volledige hertelling. Met de hand.
Deze senaatsrace kent trouwens intrigerende achtergronden. Norm Coleman heeft nogal wat vijanden gemaakt bij de lokale democraten (die in Minnesota overigens de Democratic Farmer-Labor (DFL) Party heet), omdat hij tot eind jaren negentig zelf nog een democraat was, en daarna aansluiting zocht bij de republikeinen. Hij won de verkiezingen zes jaar geleden (een senator zit zes jaar) omdat zijn tegenstander, de populaire linkse democraat Paul Wellstone (tevens zittend senator), een dikke week voor de verkiezingen omkwam bij een vliegtuigongeluk. Zijn vervanger, oud-presidentskandidaat Walter Mondale, redde het op het nippertje niet, en werd met een miniem verschil verslagen.
Opmerkelijk is het daarom dat Coleman zichzelf al tot winnaar heeft uitgeroepen, en juridische procedures is begonnen tegen diverse stembureau’s die hun uitslagen hebben veranderd.
Alaska:Ach ja, Alaska. Op de kaart gezet door de heerlijke verschijning van Sarah Palin, maar roemrucht geworden door de inmiddels veroordeelde Senator Smeerpoets Ted Stevens. Ook een crimineel mag gewoon meedoen met de verkiezingen en omdat Alaskanen wel van een “maverick” houden, heeft deze ex-Russische provincie voor een bekende naam gekozen. Maar is dat wel zo? In Alaska zijn zo’n twintig procent van de stemmen niet geteld, dus het kan goed zijn dat het verschil in de komende dagen nog terugloopt.
Op verschillende linkse weblogs wordt het woord “stemfraude” al in de mond genomen, omdat Alaska de enige staat is waar ongeveer alle peilingen voor de verkiezing een verlies van Stevens lieten zien, en zelfs een close race tussen Obama en McCain. Uiteindelijk won de laatste met een forse meerderheid. De weblogs wijzen erop dat in alle staten de deelname aan de verkiezingen hoger was dan vier jaar geleden. In Alaska kwamen dit jaar veel minder mensen naar de stembus.
Toch lijkt daarvoor een logische verklaring te zijn: De stembussen in Alaska sluiten later, dus toen de voorsprong van Obama in het oosten al voldoende was, hebben veel democraten de gang naar de stembus maar laten zitten. Het is koud zat buiten, moeten ze gedacht hebben.
Missouri:Ook hier zijn de verkiezingen nog niet over, maar dan die tussen Obama en McCain. De laatste ligt met vijfduizend stemmen voor, maar zo’n zevenduizend ‘discutabele’ stembiljetten uit democratische districten zijn nog niet geteld. Maar die race heeft geen enkele gevolgen meer voor de uitslag, natuurlijk. Leuk detail: Als senator werd in Missouri een democraat met de naam Nixon gekozen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.