De andere kant van Saoedi-Arabië

De eerste belangrijke buitenlandse reis van Donald Trump afgelopen jaar na zijn inauguratie ging naar Saoedi-Arabië. In de NRC maakte Midden-Oosten expert Carolien Roelants duidelijk waarom: 'De Saoedische kroonprins-sterke-man, Mohammed bin Salman, heeft Trump gekocht. Net zoals de vorige keer. Die eerste keer had MbS toegezegd voor 450 miljard dollar aan Amerikaanse spullen te kopen, vertelde Trump in januari. „Als Saoedi-Arabië nou nog eens voor 450 of 500 miljard zou kopen – we passen het aan voor de inflatie – dan zou ik waarschijnlijk gaan, denk ik”, zei hij. De kroonprins maakte er voor alle zekerheid 600 miljard van. Een schijntje voor wie van zijn land een wereldmacht wil maken.' Vorige maand bracht MbS een tegenbezoek aan de VS. Op de agenda stonden de veiligheidsbanden tussen de VS en Saoedi-Arabië, wapendeals, handel en investeringen evenals Trumps ambitie om Saoedi-Arabië te laten toetreden tot de Abraham-akkoorden en de betrekkingen met Israël te normaliseren.  Na afloop van dit bezoek ontstond grote verwarring over de omvang van de handelsdeals. Beide leiders beweerden dat Saoedi-Arabië 1 biljoen dollar in de VS zou investeren, maar dat werd later teruggebracht tot meer dan 300 miljard dollar. Enkele uren eerder had het Witte Huis een investering van 600 miljard dollar genoemd. Hoe dan ook, concludeert het Amerikaanse Fortune: 'Trumps focus op buitenlandse directe investeringen in de VS is geen toeval. De voormalige vastgoedontwikkelaar hecht veel waarde aan transactionele economische overeenkomsten en heeft zichzelf gepositioneerd als de belangrijkste dealmaker van Amerika.' En MbS is voor dat doel een zeer geschikte partner. Zij spreken als geldwolven en dictators dezelfde taal.  In eigen land pronkt Mohammed bin Salman met megalomane plannen. Het project Visie 2030 gaat volgens een van zijn spreekbuizen de infrastructuur van het land op ongekende schaal veranderen. 'In het kader van Visie 2030 bouwt het Koninkrijk niet alleen wegen, luchthavens en steden, maar legt het ook de fundamenten voor een gediversifieerde, wereldwijd verbonden economie.' Belangrijk onderdeel is NEON in het Noordwesten van het land, een hightechregio ter grootte van België met een langgerekte metropool, een skigebied in de bergen en een industriestad met 9 miljoen inwoners die gedeeltelijk op de Rode Zee drijft. En dat alles aangedreven door hernieuwbare energie in plaats van de olie waar de rijkdom van de elite tot nu toe op is gebaseerd. Migranten Voor dergelijke projecten is het land volledig afhankelijk van arbeidsmigranten uit omringende landen in Azië en Afrika. Volgens gegevens van GASTAT bedroeg het aantal buitenlandse werknemers in Saoedi-Arabië ongeveer 13,2 miljoen, oftewel 77% van het totaal. De werkomstandigheden van de meeste migranten die werken in de bouw en als huishoudelijke hulp zijn ronduit zorgwekkend. Verwacht wordt nu al dat bij de bouw van accomodaties voor het wereldkampioenschap voetbal in 2034 net als een paar jaar geleden in Qatar duizenden arbeiders om zullen komen. Mensenrechtenorganisaties beschuldigen de Saudische autoriteiten ervan sterfgevallen op de werkplaats niet op de juiste manier te melden of geen onderzoek te doen naar de doodsoorzaak. Nabestaanden weten daardoor niet hoe hun familielid is gestorven. Ook kunnen ze niet gecompenseerd worden. De New York Times ontdekte dat meer dictators profiteren van slavenarbeid in Saoedi-Arabië. De krant deed een jaar lang onderzoek naar het misbruik van Keniaanse migrantenvrouwen in Saoedi-Arabië. 'We ontdekten dat de uitbuiting al begon voordat ze hun ouderlijk huis verlieten. Uit ons onderzoek bleek dat enkele van de machtigste figuren in de Keniaanse politiek profiteren van het feit dat deze vrouwen naar het buitenland worden gestuurd – en dat hun lonen en bescherming zo laag mogelijk worden gehouden.' De Keniaanse president Ruto heeft het sneller, goedkoper en gemakkelijker gemaakt om vrouwen naar het buitenland te sturen. De overeenkomst van Kenia met Saoedi-Arabië houdt de lonen laag en beperkt de bescherming van werknemers tot een minimum. Dit alles maakt de sector winstgevender voor de uitzendbureaus en de politici die er eigenaar van zijn.  Enkele citaten uit de interviews met de vrouwen in Saoedi-Arabië: Bigeni Maina werkte hard om voor haar zieke vader te zorgen. Toen ze klaagde over haar werkdagen van 20 uur, antwoordde haar recruiter: "Die werkgever heeft je gekocht." Roselida Salisi zei dat haar baas dezelfde boodschap had overgebracht, waarbij hij een pistool tevoorschijn haalde en verklaarde: "Ik heb je gekocht." Amina Mwaita heeft haar kruidenierskraam in Kenia achtergelaten. Ze vertelde dat ze misbruik had moeten doorstaan ​​en voor 'hond' was uitgescholden omdat ze het geld nodig had. Winfred Lochio ontsnapte nadat haar baas haar had verkracht en met de dood had bedreigd. "Niemand zal ooit weten dat je bestaan ​​hebt," had hij volgens haar tegen haar gezegd. Honderden alleenstaande Keniaanse moeders zitten vast in Saoedi-Arabië en kunnen niet naar huis terugkeren omdat hun daar geboren kinderen geen geboorteakte kunnen krijgen. Buiten het huwelijk bevallen is feitelijk illegaal en de Saoedische autoriteiten bieden geen officiële procedure voor alleenstaande moeders om een ​​geboorteakte voor hun kinderen te verkrijgen. Saoedische functionarissen zeggen dat de Keniaanse ambassade hiervoor verantwoordelijk is. Die ambassade geeft niet thuis.

Foto: János Korom Dr. >23 Million Views (cc)

De erfenis van Rutte

NIEUWS - Opmerkelijke uitspraken van een vertrekkend officier van justitie: ‘Veertien jaar ‘vrijheid-blijheid’ van Mark Rutte leidde tot slappe aanpak van arbeidsuitbuiting’, zegt landelijk officier mensenhandel Warner ten Kate bij zijn afscheid.

„We hebben een maatschappij die draaiende wordt gehouden door de onderkant: pakketbezorgers, arbeidsmigranten in de glastuinbouw, noem maar op. In feite zeggen we: we hebben lak aan jou, loop maar voor een hongerloontje elke dag de deuren af. En als we je niet meer nodig hebben, dan schoppen we je de straat op. Als je de verhalen leest over arbeidsmigranten die nadat ze zijn ontslagen meteen ook hun huis verliezen – omdat hun huisbaas ook hun werkgever is – en dakloos in het Haagse bos belanden: dat is de realiteit. We proberen altijd over de ruggen van anderen beter te worden.”

Ten Kate wijt dit aan het ontbreken van overheidsbeleid. Regels voor uitzendbureaus zijn zodanig versoepeld dat iedereen zoiets kan beginnen. ‘Het is volkomen uit de bocht gevlogen’. En zowel de Arbeidsinspectie als het OM staan vrij machteloos. De lat om arbeidsuitbuiting te bewijzen ligt veel te hoog. Het aantal zaken dat tot een veroordeling van uitzendbureaus of werkgevers leidt is erg klein in vergelijking met zaken die worden aangekaart. De financiële belangen blijken elke keer weer te groot. ‘Als je het hebt over een betere arbeidspositie voor pakketbezorgers of mensen die werken in een distributiecentrum, dan kom je aan het verdienmodel van Nederland. Als we écht willen dat werknemers in Nederland netjes worden behandeld, dan betekent het bijvoorbeeld dat een aantal grote agrarische bedrijven zal omvallen. En dat is blijkbaar te ingewikkeld.’

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Sixteen Tons

NRC had dit weekend weer een artikel over huisvesting en uitbuiting van Oost-Europese arbeidsmigranten. De foto bij het artikel laat een situatie zien die je misschien in Siberië of Oekraïne, maar niet in Linne, Limburg zou verwachten. Ik moest denken aan Sixteen Tons van Tennessee Ernie Ford: I Owe My Soul To The Company Store. Zijn wat gladde verschijning in pak met stropdas en Errol Flynn-snorretje is nogal in contrast met de bittere tekst van het lied.
De afhankelijkheid van arbeiders van hun werkgevers is helaas niet een verhaal uit de jaren ’40 of ’50.  Of het nu gaat om steenkolen of om asperges. Dat uitbuiting en slechte woon- en werkomstandigheden nog steeds schering en inslag zijn, constateerde ook Emiel Roemer in zijn rapport Geen tweederangs burgers uit oktober 2020. En Sargasso’s Gwen van Eijk stipte deze problematiek kort aan in een breder artikel over de wooncrisis.
Hoe dan ook: het blijft een sterk nummer dat oorspronkelijk van Merle Travis was.

Foto: tsemdo.thar (cc)

Uitbuiting van Filipijnse migranten ondermijnt Nederlandse arbeidsrechten

Ter gelegenheid van de Dag van de Arbeid publiceerde de Nederlands-Filipijnse Solidariteitsbeweging vorige week het verhaal van een van de vele Filipijnse arbeidsmigranten in Nederland, die via een Poolse constructie hier wordt uitgebuit. We nemen hun persbericht, licht aangepast, in zijn geheel over.

Door gebrek aan werk, lage lonen en slechte werkomstandigheden zoeken vele Filipino’s werk in het buitenland als Overzeese Filipijnse Arbeiders (OFW). Ze helpen daarmee hun familie uit de armoede en zorgen voor een betere toekomst voor hun kinderen. In totaal leven zo’n 10 miljoen Filipino’s in het buitenland, waaronder 2,3 miljoen Overzeese Arbeiders. Vorig jaar vertrokken zo’n 1 miljoen arbeiders als huishoudhulp of vakman/vakvrouw. Niet alleen zijn ze dan lange tijd gescheiden van hun familie. In een vreemd land zijn ze extra kwetsbaar voor misbruik.

Het verhaal van Simon

Simon (niet zijn ware naam) is geboren in Bicol, waar Luzon in het zuiden aan de Visayas grenst. Hij werkte als lasser o.a. in de bouw. Hij is getrouwd en heeft 3 kinderen, ze wonen in Bulacan, ten noorden van Metro Manila. Voor hun eerste kind geboren werd, vertrok hij al als een hooggekwalificeerde lasser om zijn familie te kunnen onderhouden. Hij heeft jarenlang in verschillende landen in Azië en het Midden-Oosten gewerkt, onder andere in olieraffinaderijen.

Foto: Frans de Wit (cc)

Arbeid knecht

COLUMN - Arbeid adelt. Maar niet voor iedereen. Arbeid knecht. Zozeer zelfs dat er gesproken wordt van ‘moderne vormen van slavernij’. Daar wil het kabinet van af want

Wil Nederland zijn huidige welvaart en economische groei kunnen vasthouden, dan moet Nederland ook zorgen dat het voor arbeidsmigranten aantrekkelijk is om onder goede voorwaarden hier te wonen en te werken.

Het kabinet schat het aantal in Nederland werkzame arbeidsmigranten op ongeveer 400.000. Een deel daarvan zou “te maken kunnen hebben met misstanden op het gebied van arbeidsvoorwaarden, arbeidsomstandigheden en huisvesting”, zo formuleert het kabinet het voorzichtig.

Even voorzichtig zijn de aangekondigde maatregelen.

Een paar honderdduizend euro voor voorlichting en extra inspectie.  en ondersteuning van een meldpunt.

Het ministerie van Sociale zaken en Werkgelegenheid ondersteunt een meldpunt van FairWork. Het kabinet roept werkgevers en uitzendbureaus op om misstanden te melden en in het kader van goed werkgeverschap te kijken naar de omstandigheden waaronder arbeidsmigranten wonen en werken.

Oproepen aan werkgevers…  Dat gaat trendy kabinetsbeleid worden. Na het ‘de cao-lonen moeten omhoog’ van Rutte, nu dus ‘weg met moderne slavernij’. En die werkgevers braaf  luisteren natuurlijk.

Reken maar dat er in dit land sujetten zijn die vinden dat het kabinet de burger met dit beleid op hoge kosten jaagt, want ja, de paprika´s worden zo onbetaalbaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Quote du Jour | Werk voor robots en stofzuigers

‘De teamleider staat toe dat mensen drugs gebruiken om sneller te werken’, zegt de Poolse Karolina via Facebook-chat. ‘Cocaïne en amfetamine.’ Karolina nam ontslag en zocht een andere baan. ‘Dit was geen baan voor normale mensen maar werk voor robots en stofzuigers.’ Stofzuigers – dat zijn werknemers die amfetamine gebruiken, vertelt ze. ‘Wij herkennen ons niet in deze getuigenis’, schrijft Jumbo.

De Groene Amsterdammer schrijft op basis van onderzoek van het platform voor onderzoeksjournalistiek Investico over drugs op de werkvloer, wat “een gigantisch probleem” is onder vooral arbeidsmigranten. Vooral “flexmigranten” die vaak in distributiecentra, kassen en voedselverwerkende fabrieken werken zijn kwetsbaar voor een problematische verslaving. Soms dus aangemoedigd door de werkgever of uitzendbureaus. “De uitzendbureaus beschermen de mensen die drugs gebruiken. Want zij zijn sterker, sneller en kunnen langer door”, zegt een Slowaakse man in Trouw.

De glijdende schaal

OPINIE - Ik schaam me kapot, na het lezen van “Pas op! Vertrouw het niet. Werken in Nederland is niet wat je je ervan voorstelt.” Je staat internationaal natuurlijk gigantisch voor lul, als een bevriende ambassade haar werkloze onderdanen adviseert om vooral niet in jouw land te gaan werken. Omdat het via een glijdende schaal min of meer normaal is geworden, dat werknemers als een soort horigen behandeld worden. Wat een gaaf land, wat een superieure cultuur!

Geweten gesust

Natuurlijk wist ik wel van de idiote werkomstandigheden in bijvoorbeeld grote distributiecentra van on- en offline retailers. De nul-uren-contracten, bizarre roosters en slechte huisvesting, waarmee met name Oost-Europeanen geconfronteerd worden. De Groene had er vorig jaar al een uitgebreide reportage over gemaakt, en ik was toen heus wel verontwaardigd. Ik overwoog zelfs om mijn trouwe klandizie bij Albert Heijn te beëindigen. Mijn overweging om dat niet te doen, was dat Appie het in elk geval wel redelijk doet op gebied van duurzaamheid, een geweldige klantenservice heeft (eigenlijk gênant dat dit een criterium is, maar elke consument kent de frustratie van de kastje-muur-service) en de alternatieven…nou ja, die zijn geen haar beter. Versproducten en andere kleine dingen haal ik sowieso zoveel mogelijk op de markt of bij de lokale MKB-er. Bovendien vinden de meeste werknemers het blijkbaar wel prima, het gaat ze vooral om het  – voor hun hoge – salaris. En klaar, geweten gesust.

Foto: JD Hancock (cc)

Oost-Europeanen verdringen allochtonen, jongeren en laagopgeleiden van Nederlandse arbeidsmarkt

COLUMN - Uit het rapport Grensoverschrijdend aanbod van personeel van SEO Economisch Onderzoek uit november 2014, blijkt dat er door het vrij verkeer van diensten binnen de Europese Unie ongelijke concurrentie is ontstaan tussen Nederlandse en buitenlandse bedrijven. Met nadelige gevolgen voor de binnenlandse werknemer. Voor veel werkgevers is die gewoon te duur. Zeker ten opzichte van Oost-Europese arbeidsmigranten, die niet alleen met een flink lager salaris genoegen nemen, maar ook een hogere flexibiliteit kennen. En dus door een werkgever ingezet kunnen worden waar ze het hardst nodig zijn.

Bijkomend voordeel is dat een werkgever via een detacheringsconstructie met een buitenlandse bedrijf vaak geen pensioen- en sociale premies hoeft af te dragen. Dat scheelt enorm in de loonkosten. Vooral in de landbouw, industrie, bouw, groothandel en transport is het aantal Nederlandse werknemers de afgelopen jaren fors gedaald en nam het aantal buitenlandse werknemers toe. Of deze constructies allemaal even legaal zijn is nog maar de vraag. Handhaving is echter complex, arbeidsintensief en dus kostbaar. Grote kans dat overtreders ermee weg komen.

Toch heeft de focus op kostenverlaging niet direct tot massale werkloosheid of inactiviteit van Nederlandse werknemers uit deze sectoren geleid. Integendeel, de meesten zijn tien jaar later nog steeds of alweer aan het werk. Vaak in dezelfde sector. Ook diegenen die van sector zijn gewisseld zijn vaak niet slechter af dan werknemers die in andere sectoren van baan zijn veranderd.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.