Zuid-Amerika: Assange, Argentijns voetbal, homoprelaten

Deze week uit Latijns-Amerika: Julian Assange beleeft zijn eenjarig jubileum als bewoner van de Ecuadoraanse ambassade, geweld, dierenmishandeling en belastingontduiking in Argentijns voetbal, en de paus bekent het bestaan van een netwerk van homoseksuele prelaten binnen het Vaticaan. Alweer een jaar geleden zocht klokkenluider Julian Assange onderdak in de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Ondertussen is een oplossing voor zijn situatie nog altijd niet in zicht en zegt Assange zelf dat hij fysiek nog wel vijf jaar in het kleine pand kan doorbrengen - de data-activist vergeleek het onderkomen zelf met het internationale ruimtestation.

Door: Foto: flickr.com/babbagecabbage

Hoe ambassades afluisteren

Rooftop “sheds” like in Berlin can be seen on dozens of US embassies in Europe and around the world, except in “Five Eyes” allied countries such as the UK.  Apart from the “collection” sheds, large processing areas are needed to analyse and transmit the result of interception to the global surveillance network.

Een korte blik op Google Maps lijkt uit te wijzen dat er op de ambassade in Nederland ook zo’n hutje staat. Maar het beeld is een beetje vaag.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: bkbinfrankrijk (cc)

Bitterballen, Bløf en Bruna in Institut Neerlandais

COLUMN - Het Institut Neerlandais in Parijs sluit eind dit jaar haar deuren. Op het forum Nederlanders.fr spreekt een aantal landgenoten schande, een paar artikeltjes in de Franse pers, et voilà, einde van het oproer.

Ik kom er nooit. Niet alleen omdat ik Nederlandse ben, en het instituut zich primair op de verspreiding van de Nederlandse cultuur onder de Fransen richt. Maar ook omdat ik getraumatiseerd achterbleef na een telefoontje met de afdeling Taalonderwijs. Ik waagde het eens om te bellen over de mogelijkheden tot het volgen van Nederlandse les door mijn kinderen, en werd dusdanig arrogant te woord gestaan dat ik weer aan de pillen moest tegen mijn telefobie.

De drempel van het schitterende pand aan Rue de Lille is voor mij te hoog. Ook veel bevriende Nederlanders in Parijs zetten er moeilijk een stap naar binnen. Hun mening: op z’n best een elitair clubje, op z’n slechtst een subsidie-slurpende instelling. In die zin past het Institut Neerlandais uitstekend in Parijs, waar cultuur een eerste levensbehoefte is, die zwaar gesubsidieerd door het leven mag gaan. In een dergelijke sfeer van ‘ons-kent-ons’ cultuurliefhebbers, is iedereen best tevreden met zichzelf. Dan komt zo’n sluiting extra hard aan.

Ik denk dat er sinds de dagen van de hoofdredacteur van NRC Handelsblad, Peter Vandermeersch, in Parijs niet zo heel veel veranderd is.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.