‘Superbulle’ Ahmed Marcouch

Het is altijd aardig om wat over Nederland in buitenlandse media te lezen. Het is vaak leerzaam, omdat je de mening van een buitenstaander leest die met meer afstand tegen dezelfde nieuwsfeiten aankijkt dan jezelf. Vaak is het ook grappig om te zien wat anderen belangrijk vinden, maar meestal is het ronduit ergerlijk omdat de berichtgeving de plank misslaat.

In welke categorie – aardig, leerzaam, grappig of ergerlijk – het stuk in het nog steeds schaamteloos elitaire Die Zeit over Ahmed Marcouch valt, is moeilijk te zeggen. Opmerkelijk is het artikel op pagina twee van vorige week zonder twijfel. Want wat moeten de Duitse lezers eigenlijk met iemand die in eigen land alleen bekend is van ?Rondom 10?? Zijn zogenaamde ‘burgemeesterschap’ van het Stadsdeel Slotervaart in Amsterdam zal hem in den lande in ieder geval weinig roem hebben opgeleverd.

Ik probeerde mijn opgekomen irritatie tijdens het lezen te onderdrukken: maakt het uit of hij burgemeester wordt genoemd, of voorzitter van een stadsdeel? Ja, dat maakt uit, besloot ik.

Doch, daar gaat het portret niet over. Het gaat over Marcouchs rol als stadsdeelraadvoorzitter in de emancipatie van allochtonen. Alle ogen van de Nederlandse ‘multiculti-business society’ zouden volgens het artikel namelijk gericht zijn op de zelf van Marokkaanse afkomst zijnde PvdA-er, en voormalige ‘Superbulle’. ‘Bulle’ is trouwens smeris, wout of juut in populair Duits – sommigen noemen ze ook wel politieagent.

De niet-lullen-maar-poetsen-houding die hij als Bulle had, zou Marcouch ook hebben als stadsdeelvoorzitter. Hierdoor wordt hij als een politiek proefkonijn neergezet: de paradigmastrijd die in het Nederlandse integratiedebat gevoerd wordt, heeft immers nog geen winnaar opgeleverd. De beide kampen, die verdeeld kunnen worden in de confrontatiezoekende Fortuyn-aanhangers en de boel-bij-elkaar-houden-fanclub van Cohen, hebben zich sinds die tijd alleen maar dieper in hun loopgraven verscholen, terwijl een echte werkbare oplossing voor de integratieproblematiek op zich laat wachten. Het artikel in Die Zeit is dus wel degelijk relevant. Maar de rol van Marcouch wordt overdreven, of onderschat ik hem?

Het zou beter zijn als de kwaliteitskrant aandacht zou besteden aan het gebrek aan debat in Nederland of de rol van de échte burgemeester van Amsterdam, Job Cohen, of zijn adepten als de schrijver Geert Mak, kunnen belichten. Of Wilders, natuurlijk. De pagina twee-aandacht die Marcouch krijgt, stelt immers veel voor: die plaats in de krant was eerder voorbehouden aan ‘Eiserne Rita’. Over Cohen heb ik in Die Zeit überhaupt nog nooit iets gelezen. Hij is minder spannend natuurlijk, dat begrijp ik wel, want conflicten verkopen. Maar een evenwichtig beeld van Nederland en het integratiedebat (of het ontbreken daarvan) wordt er bij de Duitse lezer niet gecreëerd.

Dit is ook interessant aan het artikel. Het roept de vraag op hoe Nederland wordt afgeschilderd in de buitenlandse media. En wat dit zegt over de buitenlandse berichtgeving in Nederland zelf. Het eerste deel van de vraag is simpel en spreekt waarschijnlijk voor zich. Het tweede deel vereist wellicht enige toelichting.
Het Duitse artikel zegt iets over de buitenlandse berichtgeving in Nederland, omdat er weinig redenen te bedenken zijn waarom de Duitse media slechter zouden zijn dan de Nederlandse. Daarmee is het aannemelijk dat de kleine en grote fouten die de Duitse media maken in hún buitenlandse berichtgeving, óók in de Nederlandse media over het buitenland voorkomen.

Het gaat mij niet over de grote zaken als verslaggeving in een autoritaire staat, die Joris Luyendijk zo sterk in zijn boek ‘Het zijn net mensen’ bespreekt, maar over de kleine, wellicht onbetekende, door laksheid of ruimtegebrek ontstane missers. Want wie heeft er van Marcouch gehoord? Voor lezers van het artikel is hij het politieke middelpunt in het integratiedebat? Alle ogen op ?burgemeester? Ahmed? Tuurlijk, jongens. Ietsje minder mag ook wel.