#Dezeweek | Vieze Ratatouille
COLUMN - Nog één keer over het Koningslied dan. Dat is een vieze ratatouille, waardoor je toch weer iets meer van Nederland gaat houden.
Ik heb gesmuld de afgelopen week. De rel rondom het koningslied was er één om de vingers bij af te likken. Onevenaarbaar kneuterig op alle fronten. Het lied was natuurlijk een waar gedrocht, de communicatie wellicht nog slechter. Maar het allermooiste vond ik dat uiteindelijk de ontstane rel erin slaagde Nederland anno nu zóveel beter te beschrijven dan het lied zelf.
Ewbank maakte een denkfoutje. Hij was hoogstwaarschijnlijk in de veronderstelling dat wanneer hij ‘van alles wat’ zou hebben, hij ook ‘voor ieder wat wils’ zou hebben. Tot zover klopt het nog, maar inherent daaraan is natuurlijk ook dat er ‘voor ieder wat haats’ is. Ik wil mezelf bijvoorbeeld al van kant maken als ik Ruth Jacott op televisie zie, maar er zullen natuurlijk ook mensen zijn die enkel bij het zien van Ali B al zin krijgen om PVV te stemmen. Het Koningslied werd een goor compromis waar niemand het mee eens was. Eén grote ratatouille, en iedereen vond ‘m vies.
Net toen ik deze ratatouille in gratie had opgenomen – ik kende de tekst, en was er klaar voor het dinsdagavond half acht uit volgegoten borst, als ware het een geuzenlied, mee te blèren – barstte de bom. Blijkbaar waren de kritiek en de (onjuiste) bejegeningen van taalfouten Ewbank te veel geworden en vond hij het gepast, als enige paraplu in de zeikregen, de biezen te pakken. Hij ‘trok het Koningslied terug’. Dit was al leuk. Sinds wanneer kun je een liedje terugtrekken? Hoe gaat dat praktisch in z’n werk? Ergens was het ook wel een beetje treurig. Het maakte vooral duidelijk dat Ewbank dat hele liedje zelf ook maar niks vond. Anders blijf je er, zelfs in een flinke zeiktsunami, gewoon achter staan.