serie

Geen bal op tv

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

TV-detective Max Molovich bespreekt alle mooie en minder mooie dingen die hij op TV (en soms zelfs niet op TV) zag.


Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten recensie | Beatrice de Graaf

RECENSIE - In de derde aflevering van Zomergasten 2013 ontving presentator Wilfried de Jong hoogleraar Conflict en Veiligheid Beatrice de Graaf, die ons een boeiend kijkje gunde in haar veel te snel denkende hoofd. 

Ik krijg het altijd wat warm als een ongelovige een praktiserend gelovige probeert te begrijpen, terwijl je aan alles merkt dat hij niet wezenlijk geïnteresseerd is om het écht te begrijpen. Wilfried de Jong vroeg aan zomergast Beatrice de Graaf hoe gelovig zij was op een schaal van één op tien. Aanvankelijk gaf zij een ontwijkend antwoord.

Een kwartiertje later kwam ze er nog op terug, door te zeggen dat zij dat stadium al lang voorbij was. De grootste uitdaging, legde zij uit, zat ‘m erin uit te vinden hoe jij jouw geloof, met alle eeuwenoude regels en dogma’s van dien, laat verhouden tot jezelf en tot de tijd waarin je leeft. Wilfried de Jong vroeg haar of ze, als ze zou mogen kiezen, haar werk zou inruilen om een leven als ouderling in haar kerk te leiden. De Graaf keek Wilfried de Jong vol ongeloof aan. Ze had net een kleine twee uur vol vuur over haar werk als historicus en terrorismedeskundige verteld. 

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten recensie | Hans Teeuwen en Nelleke Noordervliet

RECENSIE - Zo. Uw nederige Zomergasten-watcher is weer in het land. Heb vrijdag en zaterdag de eerste twee uitzendingen ingehaald en dat was geen onverdeeld genoegen. Waarbij ik mij bij Hans Teeuwen vele malen beter heb vermaakt dan bij Nelleke Noordervliet. En dat terwijl presentator Wilfried de Jong bij Noordervliet vele malen meer in vorm was. Was hij bij zijn eerste uitzending nog wat onwennig (soms leek het wel alsof hij er niet helemaal bij was), bij de tweede uitzending was het alsof hij dit al twintig jaar deed. 

Wat me in de uitzending met Noordervliet meteen opviel, was De Jongs opgewekte toon. Zomergasten-presentatoren praten meestal een beetje alsof ze een begrafenisspeech houden. Opdat wij, als kijker, niet zullen vergeten dat wij naar een belangrijk programma kijken dat de hele avond duurt. De Jong daarentegen praat lekker opgewekt, alsof hij Nelleke Noordevliet toevallig tegenkomt bij de bakker en even snel wil weten hoe het met haar is. Niet dat het gejaagd was. De Jong was nonchalant, hartelijk en trefzeker. Dat de avond toch wat mat bleef, lag vooral aan de fragmenten, die aan de hypercorrecte kant waren. En zo nu en dan volledig willekeurig leken gekozen. Zo zagen wij Hannah Arendt in een interview uitleggen waarom ze geen filosoof genoemd wilde worden. Als het de bedoeling was om een volmaakt oninteressant stukje van een van de meest interessante denkers van de 20e eeuw te laten zien, dan was de missie geslaagd. Maar ik vermoed dat men gewoon maar leukraak een stukkie Arendt had gekozen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | The Newsroom

RECENSIE - De Amerikaanse pers sabelde The Newsroom neer. Volgens The New Yorker bijvoorbeeld, was de HBO-serie zo naïef dat het cynisch werd. Hadden de critici gelijk?

Mijn vrouw wil mij niet meer kennen. Onze dagelijkse ontbijtjes-met-het-hele-gezin, eens bron van zoveel vreugde, voltrekken zich in ijzige stilte. De reden? Ik kijk naar The Newsroom. Inderdaad, die hoogst verantwoorde, maar massaal neergesabelde dramaserie waarin een wat oudere news anchor het licht ziet en besluit om de journalistiek weer terug aan de mensen te geven. 

De serie barst uit z’n voegen van het vals sentiment, pathetisch patriottisme en de tenenkrommende scenariotrucjes. Ik had mij voorbereid op een vaardig geschreven, licht naïeve, enigszins moralistische serie die een wat al te romantisch beeld van een utopische werkelijkheid trachtte te schetsen. Maar het lijkt wel alsof scriptschrijver Aaron Sorkin (bekend van The West Wing en The Social Network) ergens in de jaren ’80 in coma is geraakt en niet weet dat wij inmiddels bekend zijn met Twin Peaks, Soprano’s en The Wire. De verhaallijnen en dialogen zijn zo verschrikkelijk clichématig, zo over-the-top corny en zo pro-Amerikaans-om-alle- verdenkingen-van-anti-Amerikanisme-te-ondermijnen  dat het weer grappig wordt. Alsof hij een satire heeft geschreven, maar is vergeten om dat tegen de uitvoerende partijen te vertellen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | #dathebikweer

COLUMN - In de nieuwe realitysoap #dathebikweer volgen we mensen die iets meemaken. In aflevering 1 wordt Max Molovich verdacht van oplichting.

Afgelopen zaterdag. Max zit in de tuin van het weder te genieten als zijn vrouw enigszins aangeslagen komt aangelopen met een brief in haar handen. ‘Wat is dit,’ zegt ze nauwelijks hoorbaar. Max neemt de brief over, de camera kijkt mee over zijn schouder, Max begint hardop te lezen.

“Geachte heer Molovich”, leest hij, “hiermee verzoek ik u om op dinsdag 2 juli 2013 om 13.00 te verschijnen aan het bureau Teambureau Etc., om als verdachte te worden gehoord over oplichting, gepleegd op 31 mei 2013. Ik wijs u op de mogelijkheid om voorafgaand aan uw bezoek uw zaak op eigen kosten te bespreken met een advocaat. Tijdens het verhoor kunt u zich niet laten bijstaan door een advocaat.” Max’ schoonmoeder begint, tot grote ergernis van haar dochter, een anekdote over een collega die iets soortgelijks had meegemaakt, maar dan erger.

In de onvermijdelijke tussenbeschouwinkjes, die dit soort programma’s kenmerken, vertelt Max dat er van alles door zijn hoofd schoot. Films van Hitchcock, Bellicher’s Cel, Nigeriaanse prinsenkinderen, zijn autodealer (kampers!), zijn illegale downloadjes van Pirate Bay, de klusjesman, Maurice de Hond… Hij kijkt of hij in zijn digitale agenda kan zien wat hij die dag gedaan had. Hij was naar de dermatoloog geweest ter controle van zijn moedervlekken. En hij had een vrijmibootje gehad. Niks bijzonders kortom. Of toch wel?

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Nachtvlinder

COLUMN - In Nachtvlinder: de laatste dagen van Priscilla zijn we getuige van de laatste dagen van Priscilla. Precies zoals de titel belooft dus.

‘Ga maar snel weer naar binnen, voor je ziek wordt,’ zei tante Mar tegen de dodelijk zieke Priscilla, de avond voordat ze geëuthanaseerd zou worden. Ze konden er allebei hard om lachen toen Priscilla op de absurditeit van de uitspraak wees. Het was lachen om niet te hoeven huilen.

Priscilla, onder haar vrienden beter bekend als vlindertje en bij tante Mar vooral als spookje en heksje, was erfelijk belast met twee hartziekten, een spierziekte en nog een ziekte. Ze zou nooit ouder dan dertig zijn geworden. Ze had haar moeder, die dezelfde ziekte had, verloren toen ze nog klein was en ze wilde voor zichzelf de paar jaar durende lijdensweg die haar moeder had moeten doorlopen, besparen. 

Ze vertelde dat ze de diagnose te horen had gekregen toen ze op haar werk was. Ze heeft toen tien minuten gehuild, waarna ze zichzelf bij elkaar heeft geraapt en tegen zichzelf zei: ‘Pris, je kan blijven huilen, je kan er ook nog wat van maken.’ Of woorden van gelijke strekking. Ze koos er dus voor om er nog wat van te maken. ‘Carpe diem’, staat er op haar graf.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen Bal Op Tv | Youtube commercials

COLUMN - Ik weet natuurlijk niet of u zich wel eens heeft laten verleiden om op een Facebook-ad te klikken. Of op zo’n banner van een of andere online winkel die jou, als een soort über-Turk, het hele internet achterna loopt om jou op de nieuwste antizweetslippers te attenderen, omdat je daar toevallig op hebt gezocht toen je in een wat verveelde bui de analisten van de Otto aan het pesten was. Ikzelf niet namelijk. Als ik een blog bezoek of een mail schrijf, kunnen Google Ads en consorten schreeuwen wat ze willen, mij verleiden ze niet om op de bundel aanbiedingen te klikken.

De kroon van de tang-op-dirk-reclame wordt wat mij betreft gespannen door Youtube. Ik ben volgens mij nog nooit een commercial tegengekomen die mij ook maar een fractie van een seconde heeft doen aarzelen om het filmpje in de wacht te zetten en dan maar snel even naar de adverteerder te gaan om daar de tent leeg te kopen.

Nu wil niet elke Youtube-commercial mij verleiden om meteen te klikken. De meeste reclames willen ouderwets conditioneren. Ze proberen, zoals dat in vaktermen schijnt te heten, top of mind te komen. Zodat ik, de eerstvolgende keer dat ik een auto koop, bij me eigen denk “Hey! Renault! Createurs d’Automobiles! Dat moet goed wezen!” Waarna ik overga tot de aanschaf van een Renault.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Shownieuws

COLUMN - Er was afgelopen week echt Geen.Bal.Op.Tv. Behalve Shownieuws, maar kijken mensen daar echt bewust naar?

Een tijdje geleden hoorde ik op de radio dat een of andere topman van Google een kritisch boek had geschreven over China. Hij zou harde noten hebben gekraakt over de manier waarop de Chinese overheid de internetvrijheid van haar burgers beperkte.

Ik stelde me zo voor dat China zich nog eens omdraaide en verder snurkte. Maar het zette me wel aan denken. Er was immers nogal wat kritiek toen Google haar diensten aan de Chinezen ging aanbieden. Om deze diensten aan te mogen bieden in het enorme land moesten ze immers tegemoet komen aan de eisen van de Chinese overheid. Ze moesten concessies doen die ze gezworen hadden nooit te doen. ‘Don’t do evil,’ was immers hun motto. Als argument om toch de Chinese markt te verkennen, zei Google dat een beetje vrijheid beter is dan helemaal geen vrijheid.

Maar nu het boek van de Google-topman was verschenen, werd me duidelijk dat er nog een argument was om het te doen. Immers, door concessies te doen aan de Chinese overheid, mag je de Chinese markt verkennen, waardoor je een uniek kijkje achter de schermen krijgt. Waarna je er harde noten over kan kraken. Wellicht zou Google dat nu bij de CIA kunnen doen. Ons precies vertellen op wat voor manieren de CIA mijn gegevens gebruikt. Zou ik wel sympathiek vinden. Is het minste wat een bedrijf dat ‘don’t do evil’ als motto heeft voor ons kan doen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Ramptoerist in Murcia

Als er iets gruwelijks gebeurd is, wil ik het liefst alles erover weten. En tegelijkertijd wil ik het allemaal niet weten. Maar negeren is onmogelijk.

Hoewel ik onmiddellijk een onpeilbaar plaatsvervangend verdriet voelde toen ik collega’s over de gruwelijke wijze waarop Ingrid Visser en Lodewijk Severein aan hun eind waren gebracht hoorde praten, surfte ik zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde nieuwssite om de gruweldetails tot mij te nemen.

In Brandpunt zat een misdaadverslaggever van La Verdad uit Murcia. Hij was niet bepaald van mening dat hij grens had overschreden toen hij details over de moord op Visser en Severein had gepubliceerd die nog niet bekend waren bij hun families. Hij had zijn plicht gedaan. Het volk heeft het recht alle details te weten, hoe gruwelijk die ook zijn. De meest gruwelijke had hij overigens voor zich gehouden. Hij vond het maar raar dat men in Nederland kennelijk niet wilde weten wat er gebeurd was. ‘Willen ze dan alleen maar weten dat ze dood zijn?’ vroeg hij. 

Nee hoor, in Nederland willen we ook alles weten. Ik in ieder geval wel. Hoewel ik mij ervoor schaam dat ik het wil weten. En ik het bovendien tegelijkertijd ook weer niet wil weten. Net zoals je tegelijkertijd niet en tegelijkertijd wel wil kijken wanneer er iemand onder een tram is gekomen en zich omringd weet door ambulancebroeders en politie die de toegestroomde meute op afstand moet houden. Overigens weet ik me, in het geval van real life ongelukken, wel altijd te beheersen. Het is mij iets te intiem en de toeschouwers die er omheen staan, zijn me iets te onverschillig, daar wens ik niet bij te horen. Er schuilt een ramptoerist in mij, maar hij schaamt zich vooralsnog om naar buiten te treden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Game of thrones, Jeroen Krabbé en de badmuts van Zwolle

COLUMN - Wil je de nieuwe Game of Thrones bekijken, blijkt het Memorial Day te zijn. Dan maar even naar De Wereld Draait Door. Waar Jeroen Krabbé zat. Altijd leuk.

Vaste prik op de maandagavond. Mijn vrouw is nog niet thuis. Ik sluip heimelijk naar wat louche krochten op het internet. Zo ook gisteren. Ik tik Game of Thrones s03e09 in het zoekscherm. Geen resultaat. Ik tik enkel Game of Thrones in. Aan weerszijde van de resultaten word ik verlekkerd aangekeken door zogenaamd oudere vrouwen die mij willen neuken. Bovenin een banner waar op ik lees dat ook lelijke wijven behoefte hebben aan een lul.

Maar de nieuwste Game of Thrones die zijn opwachting in de resultaten maakt, is episode 8 van seizoen 3. Geen spoor van episode 9. Ik  merk een lichte trilling in mijn handen. Ik ga naar de officiële site van Game of Thrones. De hoofdrolspelers op de voorpagina zitten in hun eigen wereld. Ze beleven stuk voor stuk duistere tijden en hebben zo hun eigen problemen. 

Problemen die in het niet vallen met mijn probleem: dat ik de nieuwe aflevering niet kan downloaden. Op het forum van Game of Thrones schrijft iemand dat het hem geen reet kan schelen dat het een ‘holiday weekend’ is. Navraag op Twitter leert dat het de dag ervoor Memorial day was. De Amerikanen eren hun soldaten. Op Wikipedia lees ik dat er op die dag vaak sportieve evenementen worden georganiseerd, zoals de Indy 500. Waarom dan wel brullende motoren en geen rinkelende zwaarden?

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Joost Eerdmans in de Avondspits

Sinds donderdag heb ik een auto. De eerste auto in mijn leven. Met als gevolg dat ik weer eens naar de radio luister. 

En zo kwam het dat ik vrijdagavond rond de klok van half zeven ineens aan het luisteren was naar Joost Eerdmans die als Wakkere Nederlander een radioprogramma onder de titel Avondspits presenteert. Daarin poneert hij een stelling waarop luisteraars kunnen reageren.

Stelling van afgelopen vrijdagavond: dat Rotterdamse uitgaansgelegenheden vaak Marokkanen en Antillianen weigeren is geen racisme maar gezond verstand. Je kon reageren door te bellen en door te reageren op Twitter met #eens of #oneens. 

De argumenten die Joost naar voren bracht, waren 1) uitgaansgelegenheden willen geld verdienen, dus zijn ze er helemaal niet bij gebaat om mensen puur uit racistische motieven te weigeren, 2) portiers zijn zelf vaak Marokkaans of Antilliaans, en 3) Marokkaanse en Antilliaanse meisjes worden zelden geweigerd. Eerdmans erkende dat portieren ongetwijfeld wel eens beoordelingsfouten maakten, maar volgens hem lagen daar geen racistische motieven aan ten grondslag. Daar zou Joost best wel eens gelijk in kunnen hebben, maar dat betekent nog niet dat het niet racistisch is. Volgens mij kun je best een racistische daad plegen zonder dat daar racistische motieven aan ten grondslag liggen. Noem het voor mijn part onbedoeld racistisch. Of zelfs ongewild racistisch.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Thomas de Trein bezoekt Spoorwegmuseum

COLUMN - Thomas de Trein bezocht het Spoorwegmuseum. Mijn zoon en ik waren van de partij.

De hel, dat zijn andermans kinderen, dacht ik. Ik stond met mijn zoontje bij Thomas de Trein. Die bezocht het Spoorwegmuseum te Utrecht. Thomas de Trein is de hoofdrolspeler in een televisieserie, gebaseerd op de boeken van een of andere Engelse dominee.

Mijn zoontje is vooral fan van de merchandise. De serie zelf doet ‘m niet zo heel veel. Er is dan ook geen reet aan. Precies wat je mag verwachten van een serie die door een dominee is verzonnen. Maar goed, Thomas de Trein is mooi wel een trein. En hij komt op tv. Reden genoeg voor mijn zoontje om fan van hem te zijn, wat voor mij weer reden genoeg is om, in het kader van de versterking van de vader-en-zoon-band op de dag dat Hij terug naar Zijn Vader ging, naar die vermaledijde stoomlocomotief te gaan nu hij Utrecht aandeed. Honderden ouders met kinderen hadden hetzelfde idee gehad. De Heer der Heerscharen had deze Hemelvaartsdag gezegend met een uitmuntend stukje weergebeuren voor een uitje als dit. 

De ontmoeting met Thomas de Stoomlocomotief zelf viel vies tegen. Er stonden ook net iets te veel andere kinderen voor met ouders die hun kinderen op de foto wilden zetten. Bovendien waren ze bij het Spoorwegmuseum zo tactisch geweest om Thomas de Trein naast een wagon neer te zetten die onderdeel was van de tentoonstelling ‘Beladen treinen: Jodentransporten in de Tweede Wereldoorlog’. Niet dat mijn zoontje daar enig last van ondervond (de Holocaust, daar hoeft ie voorlopig nog niks over te weten), maar mij viel het op. Vooral ook omdat er een ontroostbaar jankend kind in stond.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Waar mijn zoon naar kijkt

COLUMN - Elke dag kijkt mijn zoontje pak ‘m beet een uur of anderhalf tv. Favoriet zijn momenteel Brandweerman Sam en Buurman en Buurman. 

Het liefst van alles zou mijn zoon de hele dag Mickey Mouse Clubhouse kijken, maar dat mag niet van ons. Mickey Mouse Clubhouse is geestdodende bagger, waarvan ik vrij zeker ben dat het grondlegger Walt Disney doet tollen in zijn graf. Niet dat dat een graadmeter is, maar toch. Wat de makers van Mickey Mouse Clubhouse beogen, ik zou het niet weten. Ze doen net alsof er iets educatiefs aan zit, maar Mickey en z’n 3D-kornuiten kunnen een eenvoudig concept als voor-midden-achter uitmelken zoals Peter R. de Vries de jacht op een internetpederast over tweeënhalf uur kan uitsmeren. 

Waarom mijn zoontje er toch zo graag naar kijkt, is me een raadsel. Het is alsof de makers een stofje aan hebben toegevoegd dat alleen peuters aanspreekt. Iets wat het verslavend maakt. Zoals de rattenvanger van Hamelen een deuntje kon fluiten dat alleen voor kinderen werkte.

Liever hebben wij dat hij naar de oorspronkelijke cartoons van Disney kijkt, ook al zijn die extreem gewelddadig en vaak bijzonder sadistisch. Met name in de filmpjes waarin Donald Duck en Knabbel en Babbel figureren, is het hard tegen hard. En geen van de hoofdrolspelers is aardig. Donald Duck is een sadistische egoïst die er genoegen in schept de ogenschijnlijk zwakkeren te vernederen. Knabbel en Babbel zijn zo mogelijk nog erger. Twee plaaggeestjes die niet van ophouden weten. Als Donald Duck helemaal aan het eind uitgeteld en weerloos op de grond ligt, moet er altijd nog een trap nagegeven worden. De vernedering moet volmaakt zijn. Een beetje realiteitszin kan nooit kwaad, denk ik altijd maar. Hoewel je je altijd kunt afvragen wat er nu precies blijft hangen. Zo denkt mijn zoon momenteel dat Bob de Bouwer ook in staat is levenden te maken. Bob de Bouwer is dus eigenlijk God.

Vorige Volgende