De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
In de jaren ’80 en ’90, toen de muziekindustrie nog gedomineerd werd door traditionele distributiemodellen, en MTV de beeldbuis domineerde op het gebied van pop- en rockmuziek, wisten muziekvideo’s nog wel eens een sterk verhaal te vertellen.
Daar was toen geld voor.
In de jaren ’60 en ’70 maakten de Walker Brothers naam als nette popgroep met zoetgevooisde liedjes als The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore.
Het decennium daarop ging Scott Walker muzikaal meer experimenteren, en dat leverde interessant materiaal als hierboven op.
Midden jaren negentig sloeg David Bowie een nieuwe weg in, geïnspireerd op de industriële technorock van de Nine Inch Nails.
De clip van ‘The Hearts Filthy Lesson’ verscheen in gekuiste versie op MTV. Deze live-versie vind ik echter mijlen beter.
Eigenlijk ben ik er altijd vanuit gegaan dat ze Duits was, maar Lene Lovich blijkt gewoon Amerikaans te zijn. In Nederland verwierf ze bekendheid door haar rol in de muziekfilm Cha-Cha, met Herman Brood en Nina Hagen.
Sleaford Mods is een Brits postpunkduo uit Nottingham dat sinds 2007 actief is. Die haken hier muzikaal slim aan bij een nummer uit 1978, van het album Stateless.
Het Canadese folktrio The Be Good Tanyas speelt hier een nogal somber lied van Townes Van Zandt over de allerhande manieren waarop mensen een miserabel leven proberen draaglijk te maken.
‘Het is makkelijker dan maar gewoon wachten tot je doodgaat.’
Labi Siffre was een Britse singer-songwriter met Caribische en Nigeriaanse roots. Zijn bekendste lied is ‘(Something inside) So strong’ (1987), waarin hij het apartheidsregime aanklaagt.
In een later interview onthulde hij dat het ook betrekking had op zijn ervaringen als homoseksueel. Siffre was al vroeg uit de kast, en leefde van 1997 tot 2014 in een driehoeksverhouding met zijn vaste partner Peter John Carver Lloyd en hun gezamenlijke vriend, de Nederlander Rudolf van Baardwijk.
De Iraanse singer-songwriter Shervin Haji Aghapour schreef in 2022 ‘Baraye’. Een muzikale collage van berichten met kritiek op het regime die online werden geplaatst als teken van verzet na de dood van Jina Mahsa Amini (bron: Koerdisch Nieuws). Baraye betekent ‘voor; of ‘vanwege’ of ‘omwille van’.
Dertig redenen waarom de ‘Vrouw, Leven, Vrijheid’-revolutie in 2022 losbarstte, naar aanleiding van het verdachte overlijden van Masha Amini.
Om er maar eens een paar te noemen:
Ik heb hier wel eens vaker gewezen op die ondergewaardeerde folkrock-band uit Ohio Over the Rhine, rond het echtpaar Karin Bergquist en Linford Detweiler.
Niet alleen de muziek is fraai, de teksten steken ook nog eens ambachtelijk en poëtisch in elkaar. Zo wordt het niet vaak meer gemaakt.
Within Temptation is geen onbekende hier, maar komt vanavond toch nóg een keer langs in de Closing Time. Dit nummer is namelijk een relatief onbekend b-kantje. Onbegrijpelijk dat deze indertijd niet het reguliere album (The Unforgiving) heeft gehaald, want Empty Eyes is een prima nummer dat qua kwaliteit en stijl prima past bij de rest van het album.
Dat roept toch wel verwachtingen op, een band genaamd ‘Vuur en zijde’, die hun debuutalbum ook nog eens de titel ‘boezem’ heeft meegegeven. Het nummer Zusterzon is klinkt heel aangenaam en ontspannen, en zeker de moeite waard. Voor hen die nieuwsgierig zijn naar wat voor soort muziek ze gaan luisteren, volgens Metallum maakt Vuur & Zijde Atmospheric Post-Black Metal, terwijl de muzieksite Treble van mening is dat ’they’re arguably more post-punk than metal’. Ik neem het allemaal maar aan, ik ben al een jaar of tien afgehaakt qua genre-namen. Treble is overigens óók van mening dat dit één van de beste metalplaatjes van vorig jaar was. Mooi artwork voor de hoes ook, trouwens. Meer van dit graag!
De Einstürzende Neubauten zijn een avant-garderockgroep uit Berlijn, die sinds 1980 actief zijn.
Frontman Blixa Bargeld is bij een breder publiek bekend vanwege zijn samenwerking met Nick Cave & The Bad Seeds.
Uit de annalen van de progrock: Marillion speelde in april 1983 in het Hammersmith Odeon.
Zanger Fish (Derek Dick) doet hier duidelijk Peter Gabriel uit z’n Genesis-tijd na – de zang, de make-up, de theatraliteit – maar geeft desondanks een goede show weg.