De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
‘This Is Not America’ werd gemaakt voor de spionagefilm The Falcon and the Snowman uit 1985. Het markeerde het begin van de samenwerking tussen David Bowie en de jazzformatie rond Pat Metheny.
Het sterke van de titel is dat je ‘m op tal van manieren kunt uitleggen.
Toen Courtney Hadwin als veertienjarige meedeed aan America’s Got Talent leek ze nog een verlegen meisje. Totdat ze begon te zingen en veranderde in een jonge versie van Janis Joplin.
Inmiddels zes jaar verder laat Hadwin zien dat ze dat kunstje nog altijd beheerst.
Voodoo-infused garageblues van een echte Haitiaanse priesteres, zo presenteert Moonlight Benjamin zichzelf. Of het betoverend is, moet u zelf maar beoordelen, maar het klinkt lang niet slecht.
Nu David Lynch is overleden, duiken er allerlei clipjes over de man in mijn tijdlijn op. Daaronder ook een met Willem Dafoe, die vertelt hoe Lynch hem tot het personage bracht van Bobby Peru in het misdaaddrama Wild at Heart uit 1990.
Lynch vond het belangrijk dat Peru tanden als stopjes had en stuurde Dafoe naar de tandarts om een prothese op te laten meten. Met de prothese in vond Dafoe al gauw een wellustig karakter. “Ik ging ineens anders praten, maar ook anders zitten. Gewoon door de stand van mijn mond,” aldus Dafoe.
De meesten van u zullen dit deuntje wel kennen, maar dan in de versie van Boney M’s Ma Baker. Een assistent van de Duitse muziekproducent Frank Farian kwam het Tunesische volkswijsje Sidi Mansour tegen, en werkte het om naar een disconummer.
Sidi Mansour werd in tal van versies uitgebracht, hier in een productie van de Nederlandse carnavalszanger en muziekproducent Cees Vermeulen Windsant, alias Mike Vincent.
Viktor Tsoj is een nog altijd geliefd pop-idool in Rusland, al is ‘ie alweer bijna vijfendertig jaar dood. Hij volgde een kunstopleiding, maar werd weggestuurd omdat ‘ie nauwelijks z’n best deed.
Hij had meer met muziek. Tsoj schreef z’n eigen liedjes en speelde basgitaar in de band Палата № 6. Ook ging hij om met gelijkgestemden: jonge rockmuzikanten, die liedjes speelde in clandestiene concerten.
In 1981 vormde Tsoj met twee kompanen de band ‘Garin and the hyperboloids’, naar een roman van Tolstoi. De muziekgroep werd al gauw omgedoopt tot Kino, volgens Olaf Koens The Smiths van de Sovjet-Unie.
Een van de dingen die de televisieserie Knight Rider uit de jaren ’80 zo goed maakten, was de herkenbare intromuziek. Het deuntje werd gecomponeerd door Stuart (Stu) Phillips, die ook muziek voor Buck Rogers en Battlestar Galactica verzorgde.
Een week geleden werd het lichaam van Peter Forrest (alias P Fluid en Forrest Thinner) in The Bronx, NYC aangetroffen in een invalidebusje. Doodgeslagen vermoedelijk. Het motief voor het misdrijf is nog onbekend.
Forrest pionierde met Funkmetalbands als 24-7 Spyz en later met de op klassieke horror geschoeide cross-over band BLKVampires.
24/7 Spyz inspireerde op haar beurt bands als Living Color, Faith No More en de Red Hot Chili Peppers.
Gister hadden we het over Warhammer 40k, dan mag Sabbat, de oude band van Martin Walkyier, niet ontbreken met Blood for the Blood God, een ode aan één van de duistere goden van de setting. Walkyier is hier een stuk thrashier dan in zijn latere bands, maar hij kan dit ook prima hebben.
Tja, over Warhammer 40k is een heleboel te zeggen. Voor degenen die het niet kennen: het is ooit begonnen als een wargame, in de jaren 80, waarbij de spelers miniatuursoldaatjes kopen, in elkaar zetten en beschilderen en er dan Sci-Fi veldslagen mee uitvechten, met heel veel dobbelstenen en meetlint enzo. Voor de nerds, zeg maar (en dat is niet bedoeld als belediging maar als een beschrijving). De setting waar het zich afspeelt is compleet dystopisch, waarbij de mensheid, wellicht nog het meest de ‘good guys’ in de setting, wonen in een soort van kruising tussen het Romeinse Rijk, derde rijk en heilige roomse rijk (incl. een inquisitie op steroïden). De rest van de facties willen iedereen doodmaken, opeten en/of ieders zielen voor eeuwig verdoemen, al dan niet in die volgorde. Het is een behoorlijk duistere parodie op de meest nare trekjes van de mensheid, eigenlijk best ok maatschappij-kritisch. Bijzonder genoeg nemen de laatste tijd steeds meer mensen het vrij serieus, van Russische soldaten tot fanatieke Trump-aanhangers die in hun leider de God Emperor of Mankind zien. De originele satire wordt niet altijd begrepen, zullen we maar zeggen.
Ja, wolken genoeg, of net nou de rookwolken van de bosbranden zijn of de metaforische zwarte deken van rook die over het hele ongelukkige land hangt. Anyways, een nummertje van DevilDriver. Normaal ben ik niet zo van de metalcore en groove metal, maar hey, dit is gewoon prima muziek.
Daft Punk had een gave om melancholie op te roepen met elektronische muziek en synthetische violen. Hier met de inmiddels grotendeels vergeten liedjesschrijver, zanger en muziekproducent Paul Williams.
Ook knap: het Franse duo wist met weinig woorden diepgang te suggereren. Laat de invulling maar aan het publiek over.
Home, hold onIf love is the answeryou’re home…