De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
De dochter van Pink Floyd-voorman David Gilmour zit inmiddels ook in het muzikale familiebedrijf. Dat levert een prettig verrassing op, want Romany heeft best een aangenaam stemgeluid.
Tom Waits wordt vandaag 75 jaar: een prima gelegenheid om zijn werk nog eens onder de aandacht te brengen. Zo is ‘Clap Hands’ (van het album Rain Dogs uit 1985) alweer bijna veertig jaar oud, maar klinkt het alleszins contemporain. Het had bij wijze van spreken ook gisteren uitgebracht kunnen zijn.
Maar Waits is naast een begenadigd muzikant ook nog eens een charismatische acteur. Zo zijn de beelden uit deze clip ontleend aan de Terry Gilliam-film The Imaginarium van Dr. Parnassus (2009), waarin hij mr. Nick speelt, een verpersoonlijking van de duivel.
Voor bronstig melodrama zit je bij Rammstein wel goed.
Voor bronstig drama trouwens ook: vraag maar aan de dames die zich na concerten seksueel uitgebuit voelden: naar verluidt werden ze tijdens pre-parties aan Till Lindemann voorgeschoteld alsof het liflafjes waren, sommigen zouden daartoe zelfs zijn gedrogeerd.
Politie in Vilnius (Litouwen) kon echter geen objectieve feiten vaststellen en justitie in Berlijn sloot de zaak na een aantal weken omdat het onderzoek niets opleverde. De onderzoekers waren er niet in geslaagd in contact te komen met mogelijke slachtoffers.
Ik weet niet of Chocolate Salty Balls tellen als sinterklaassnoepgoed – zo ja dan is de CT van vanavond een beetje ‘on theme’ – maar ik betwijfel het. Hoe dan ook, een professioneel orkest en aantal operazangers hebben een aantal liederen van South Park uitgevoerd en dat klinkt best goed. Ik kan geen versie vinden van de hele uitvoering, dus jullie zullen het moeten doen met eentje die becommentarieerd wordt door ‘The charismatic voice’, maar dat is eigenlijk helemaal niet erg.
Dark Angel was de eerste band van de (in metal-kringen) legendarische drummer Gene Hoglan. Van The Promise of Agony kunnen we maar liefst acht minuten genieten, wat best lang is voor deze stijl van muziek. Hoglan is later verbonden geweest aan tal van instituten in metal, waaronder Strapping Young Lad, Fear Factory, Testament en Death. Hij was zelfs roadie van Slayer, helemaal in de begindagen van die band, en schijnt zelfs wat achtergrondvocalen op hun debuutalbum te hebben verzorgd.
The War on Drugs is een alweer bijna 20 jaar oude rockband uit Philadelphia. De heren hebben goed naar Bruce Springsteen en Bob Dylan geluisterd, en geven hun liedjes een epische klank mee.
Melodisch klinkt het allemaal wat tam, maar juist daardoor luistert het prima tijdens het werk of in de auto.
Countryfolkzanger Townes van Zandt stond garant voor melancholische liedjes, geworteld in bluegrass en levens die bestonden uit hard werken voor weinig geld. Het levert menig muzikaal pareltje op.
Als je haar zo ziet kronkelen in een leopard-top met valse wimpers als Betty Boop zou je niet denken dat Polly Jean Harvey verlegen is. Moet je haar eens bij talkshowhost Jay Leno op de bank zien.
C’Mon Billy stamt van de plaat ‘To Bring You My Love’ uit 1995, voor wie het wilde weten.
Ok, jullie zien dit logo, wat piramides op de cover, en denken waarschijnlijk gelijk dat er nu één of andere extreme death metal plaat je tegemoet gaat rochelen. Vooroordelen, tsss. Oké, het moet gezegd, Blood Incantaion maakt op Absolute Elsewhere misschien dan wel death metal, en ook wel extreem – maar dan extreem progressief en technisch, met allemaal vage jaren 70 progressive rock invloeden. De vraag is natuurlijk: werkt dat? De jury is er nog niet over uit, als je recensies gaat bekijken zul je zien dat mensen het of extreem geweldig vinden, of volkomen kut, met niet zo veel ertussen in. Maar dat is vaak toch beter dan extreem gemiddeld. Oordeel zelf, zou ik zo zeggen. Ik ga ‘em in ieder geval aanschaffen zodra ik weer langs de platenzaak rijd.
Pure jaren tachtig power/speed metal. Dat hebben we hier een tijd niet gehad. En dat is zonde, want eigenlijk is dat natuurlijk precies wat deze wereld nodig heeft. En omdat het feest is (het is immers 27 november) krijgen jullie van Abbatoir niet slechts een enkel nummertje maar HET COMPLETE ALBUM The Only Safe Place uit 1986. Geen dank.
Damn, mijn vrienden! Kijk, jullie wisten al langer dat ik Ice-T en zijn metalband Body Count hoog heb zitten, en als jullie op deze linkjes klikken kunnen jullie horen waarom dat volkómen terecht is. Maar dit is wel weer een nieuw hoogtepuntje hoor. Samen met David Gilmour (die van Pink Floyd) heeft Body Count een remake opgenomen van het Floyd-nummer Comfortably Numb. Geweldig hoor, zowel de tekst en zang van Ice als de solo van Gilmour die van begin tot eind van het nummer heen klinkt.