De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Claire Hinkle is een singer-songwriter die al optreedt sinds haar 15e. Enkele jaren terug studeerde ze af aan The New School in Greenwich Village, New York met diploma’s in muziek en filosofie.
Na haar terugkeer naar haar geboortestad in Texas vormde ze een rockband die volgens eigen zeggen vooral Country Americana speelt.
Rip-Hop Soulcore Crush, dat klikt toch megavet? Naar ik begreep zijn dit de bandleden van de ter ziele gegane metalbands Znowhite en Cyclone Temple, en damn dit klinkt echt heel anders… meer funky, wat meer groove. Ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe ik dit zou moeten noemen, qua stijl. Boeit ook niet, want het is leuk. Gaat dat luisteren!
Hadden we hier al eens Duitse post-hardcore gehad? Nee he? Nou voorruit, dan wordt het hoog tijd denk ik. Ik kreeg deze als tip in de digitale brievenbus, en wie ben ik om dan te weigeren? Annisokay, met het album Aurora uit 2021.
Babymetal kwam hier al eerder langs, maar Slaughter to Prevail nog nooit. Bij deze dus! De mensen die opletten zien overigens dat dit al de derde keer is dat een samenwerkingsprojectje van Babymetal langs komt – het blijkt dat hun nieuwe album Metal Forth bestaat uit vrijwel alleen maar samenwerkingen. Leuk!
Driemaal is scheepsrecht! In een (ver) verleden hadden we twee prachtige, epische, de tien-minuten-overstijgende liederen van Helloween hier. Maar daar kan er best nog eentje bij, want het is erg mooi. Op het album Helloween (ze zijn erg creatief met namen, onze Duitse vrienden) keerden de verloren zonen Kai Hansen en Michael Kiske terug. Daarmee keerde de band ook terug naar de sound uit de gloriedagen van de late jaren tachtig, zoals onder andere te horen op hun albums Keeper of the Seven Keys (deel 1 en 2). Hebben ze goed aan gedaan! Volgend jaar mogen ze Dynamo Metalfest headlinen, ter ere van hun 40 jarig bestaan.
Van de week kwam ik een filmpje tegen waarin twee bassisten de slap-techniek van Mark King bewonderden. Daar denk ik als niet-muzikant dus nooit over na.
Voor mij was Level 42 gewoon pop, dertien in een dozijn. Niet bijzonder. Zo blijkt maar weer: je bent nooit te oud om te leren.
Is dit de ultieme break-up song? Free as a Bird werd in 1995 uitgebracht, op basis van een thuisdemo van John Lennon uit 1977.
Deze maand werd een nieuwe remix gepubliceerd, waarop men Lennons zang met behulp van kunstmatige intelligentie heeft weten te restaureren.
–
The Osmonds waren een groep Mormoonse broers die in de eerste helft van de jaren ’70 wereldberoemd werden. Hun muziekcarrière begon al in hun kindertijd: ze zongen close harmony op jaarmarkten en in de kerk.
Later schakelden ze over naar Disneyland, en werden zo ontdekt voor een varietéprogramma op televisie, The Andy Williams Show.
Begin jaren ’70 stapten ze over op rockmuziek. Daar ziet u hier een staaltje van.
Loreena McKennit begon haar carrière met Keltisch geïnspireerde muziek, maar raakte gedurende de jaren negentig ook geïnteresseerd in Oosterse melodieën en instrumenten.
Directe aanleiding vormde een internationale tentoonstelling van Keltische voorwerpen in Venetië in 1991, waar McKennit ontdekte dat de Keltische cultuur een beduidend omvangrijker invloed had gehad dan zij oorspronkelijk dacht.
Billy Joel werd in de jaren ’70 en ’80 een megaster met Piano Man, Goodnight Saigon en Leningrad. In 1987 deed hij een toernee door de Sovjet-Unie.
In zijn hart is hij altijd een jongen uit de werkende klasse gebleven. En dat hoor je.
De Bretonse Alan Cochevelou (artiestennaam: Alan Stivell) stond aan de basis van de herontdekking van de Ierse harp.
Zijn arrangement van het traditionele vissersliedje Tri Martolod, over drie matrozen die stranden aan de kust van Newfoundland en daar verliefd worden op een dienstmeisje, heeft breed navolging gevonden.
Sivert Høyem is een Noorse singer-songwriter, die zijn bekendheid ontleent aan zijn rol als frontman van de alternatieve bluesrock-band Madrugada.
Daarnaast heeft Høyem een degelijke solocarrière opgebouwd, met acht studio-album. Afgelopen jaar kwam Dancing Headlights uit.