De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Juij, nostalgie enzo! Het breakbeat gezelschap Bombfunk MC’s had in 2000 een grote hit in Europa met het nummer Freestyler. Lekkere beats, onderhoudend clipje, wat wil een mens nog meer?
Nafas Khoramiyan was een muzikaal wonderkind dat zes verschillende instrumenten bespeelt en verschillende prijzen won in Iran.
Hier speelt ze de Tombak, een traditionele Iraanse drum.
Wishbone Ash is een Britse hardrock/progrock-band die vier albums maakte in de jaren ’70 en grotendeels onder de radar bleef.
Desalniettemin hadden de heren invloed op tal van heavy metalbands, zoals Judas Priest, Metallica, Iron Maiden en noem maar op.
Lekker Nederlandstalig popliedje met een serieuze ondertoon van Sophie Straat en Goldband. Gebruik je democratisch recht en ga stemmen morgen voor de Tweede Kamer. Ik stem in ieder geval op een vrouw.
Een sardonisch liedje over verkiezingen en dan vooral over cynische politici die zich ineens in allerlei bochten wringen om in het gevlei te komen bij de gewone man, de kiezer dus.
Het is erg geestig geschreven, met verwijzingen naar hoe George H. Bush zijn eveneens Republikeinse tegenkandidaat Reagan begin jaren tachtig wegzette als een prutser.
I go forwards
You go backwards
And somewhere we will meet.
_
Gastbijdrage van Gajes
‘She moved through the fair’ is een van de meest populaire Ierse folk songs. Het lied is meer dan 100 jaar oud en door vele artiesten gecoverd, zoals Sinéad O’Connor, Van Morrison maar ook bijvoorbeeld een Nana Mouskouri.
Er is wat onduidelijkheid over de origine van het nummer omdat folk songs vaak spontaan opkwamen, over een gebroken hart, een verkeerd gevallen boom whatever, en vaak zonder muzikale begeleiding.
Krijg nou de vinkentyfus! Ik lees net – rijkelijk laat, ik weet het, het is nogal druk in mijn hoofd op het moment – de reacties op mijn CT van 14 oktober, en daarin wordt Alan Parsons’ Turn of a Friendly Card genoemd. Die hebbik ook! Zeker weten! Maar waar is die?? Het is één van mijn lievelingscd’s! Hellup!
Nee hullie kunnen mij daar niet mee helpen natuurlijk, maar potverdriedubbeltjes dit vind ik toch wel ff een dingetje. Nou moet ik dus mijn hele huis overhoop halen om dat kreng te vinden, want ik kan ’t niet uitstaan dat ie pleite is.
Ik had beloofd om gewoon een mooi liedje te kiezen, en ja oké, het is een heel mooi liedje van Crowded House, maar nu ik even goed naar de tekst luister is het tóch weer ietwat politiek:
Smiling as the shit comes down
You can tell a man from what he has to say
Everything gets turned around
And I will risk my neck again, again
Je ontkomt er bijna niet aan lijkt wel…nee dat ligt toch aan mijn Zweefteverige hoofd geloof ik, ik zie ze zo langzamerhand vliegen haha…ahum. Het nummer op de cd dat hierop volgt begint met:
Deze cd van Neneh Cherry met de ruige naam Raw Like Sushi, heb ik duidelijk voor de hitsingles gekocht, want ik heb de rest even geluisterd, of nou, gescand, zeg maar heel snel doorgeskipt (is dat een woord, ja toch?), en wat een kútmuziek zeg allememaggies. R&B rap, nee niet mijn ding dus. Een beetje kan ik wel hebben, Buffalo Stance en Inner Citty vind ik te doen, maar dat gescratch en gerap op de rest van de nummers is een aanslag op mijn trommelvliezen, niet normaal.
We kennen Blue Oyster Cult natuurlijk wel van The Reaper, nog eens meesterlijk geparodieerd door Saturday Night Live.
De tekst van ‘Veteran of the Psychic Wars’ werd geschreven door fantasy en scifi-auteur Michael Moorcock. Moorcock was een invloedrijke redacteur en ontwikkelaar van het grimdark genre.
Hij moest niet veel hebben van de naïeve fantasy van J.R.R. Tolkien en C.S. Lewis. Helden moesten volgens hem vooral anti-helden zijn.
De jaren ’90 waren het tijdperk van het IJslandse fenomeen Björk. De zangeres klinkt zowel etherisch als geaard, de muziek zowel harmonisch als experimenteel.
Sinds haar plaat Vespertine (2001) raakte Björk steeds meer uit beeld bij het grote publiek, al treedt ze nog op voor uitverkochte zalen.
En u, luistert u nog wel eens naar Björk?
Ik loop al dagen met Kate Bush-nummers in mijn hoofd. Gek genoeg is het niet steeds hetzelfde nummer, maar popt er iedere keer weer een andere op. Wel van dezelfde cd, want daar gaat deze Closing Time over: The Kick Inside. Haar latere werk vind ik ook best goed, maar ja dat zit niet in mijn collectie.
De keuze welk nummer ik hier zo plaatsen vond ik dus nogal een dingetje, want ik vind de hele cd geweldig. Bij mijn gewoonlijke check op deze site of er al eens eerder iets van Kate was geplaatst, kwam ik trouwens nog deze oude post van mezelf tegen: The most wuthering heights day ever. Leuk, was ik helemaal vergeten! Er is natuurlijk wel meer over haar geschreven, ook hier, maar ja het is dan ook een topartiest.