“Restrepo is opgeheven maar er is nog steeds een belangrijke Amerikaanse aanwezigheid nabij de Korengal Vallei. De Amerikanen hebben verharde wegen aangelegd, scholen en klinieken geopend. Meisjes kunnen weer onderwijs volgen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is het aantal burgerslachtoffers enorm gedaald sinds 1980. In de tien jaar van de sovjetbezetting zijn er tussen de één en de anderhalf miljoen mensen omgekomen.
In de tien jaar burgeroorlog en warlordism die volgden op de terugtrekking zijn er vierhonderdduizend mensen omgekomen. In de tien jaar na de Amerikaanse interventie zijn er ruwweg dertigduizend mensen omgekomen. Als de Navo zich terugtrekt, zal dit cijfer weer naar de vierhonderdduizend omhoogschieten. Ik kan begrijpen dat men terugtrekking van westerse troepen wenselijk vindt, maar ik kan me niet voorstellen dat men dat overweegt met het belang van het Afghaanse volk voor ogen.” (Groene Amsterdammer, 20 januari 2011)
Sebastian Junger windt er geen doekjes om. ‘Restrepo’, de rauwe oorlogsdocumentaire die hoge ogen gooide in het progressief-intellectuele circuit, wordt door velen gezien als een reportage die laat zien hoe hopeloos de strijd tegen de Taliban in Afghanistan is. Maar de journalist die in 2007 en 2008 maandenlang onderdeel uitmaakte van een peloton Amerikaanse mariniers dat de Korengal Vallei moest pionieren, is lang niet zo anti-oorlog als je wel zou verwachten. Sinds de Amerikaanse machtsovername van Afghanistan heeft Al Qaeda geen grote aanslagen tegen Amerikaanse doelen meer gepleegd, zegt Junger. “Of dit komt door onze aanwezigheid in Afghanistan, kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen.”
Toch is niet iedereen blij met het plaatje dat Junger in ‘Restrepo’ schetst. Nick Turse, redacteur van Tom Dispatch.com laakt de voorstelling die Junger van oorlog geeft door deze alleen vanuit het nauwe perspectief van de soldaten te filmen. Degenen die werkelijk de oorlog ondergaan, meent hij, zijn de burgers, die machteloos moeten toezien hoe hun leven wordt bepaald – en nogal eens verwoest – door achttienjarige jongens met technologie waar zij geen verweer tegen hebben.
“Restrepo’s repeated tight shots on the faces of earnest young American soldiers are the perfect metaphor for what’s lacking in the film and what makes it almost useless for telling us anything of note about the real war in Afghanistan.”
“The ordinary people whom U.S. troops have exposed to decades of war and occupation, death and destruction, uncertainty, fear, and suffering — in places like Vietnam, Laos, Cambodia, Iraq, and Afghanistan — have had no such choice. They had no place else to go and no way to get there, unless as exiles and refugees in their own land or neighboring ones. They have instead been forced to live with the ever-present uncertainty that comes from having culturally strange, oddly attired, heavily armed American teenagers roaming their country, killing their countrymen, invading their homes, arresting their sons, and shouting incomprehensible commands laced with the word “fuck” or derivations thereof.”
Het zijn perspectieven die haaks op elkaar staan. Kijken we vanuit het perspectief van de bezetter die het beste voor heeft met de inheemse bevolking, of vragen we de bevolking zelf wat die nu eigenlijk denkt en wil? Make your choice.
Reacties (3)
“They have instead been forced to live with the ever-present uncertainty that comes from having culturally strange…”
“In de tien jaar burgeroorlog en warlordism die volgden op de terugtrekking zijn er vierhonderdduizend mensen omgekomen. In de tien jaar na de Amerikaanse interventie zijn er ruggeweg dertigduizend mensen omgekomen.”
Met zulke eigen-cultuurvrienden heb je inderdaad geen buitenlandse vijand nodig.
Prediker, bloggen doe je zo. Goeie post.
The ordinary people whom U.S. troops have exposed to decades of war and occupation, death and destruction, uncertainty, fear, and suffering — in places like Vietnam, Laos, Cambodia, Iraq, and Afghanistan — have had no such choice
Vietnam en Cambodja, die gingen er echt op vooruit nadat de Amerikanen weggingen. Van Vietnam kan je nog zeggen dat het in vergelijking met China en Noord-Korea wel meeviel, qua volksrepubliekdictatuur. Maar oh, oh, wat hebben die Cambodjanen gejuicht tot de Rode Khmer aan de macht kwam.
En bedenk: de Taliban, dat is toch een beetje de Afghaanse Rode Khmer, dat hebben ze al laten zien.