Nederlanders weten niet alleen weinig over de zwarte bladzijden van onze geschiedenis. Als ze meer informatie krijgen verandert ook hun houding tegenover de betrokken bevolkingsgroepen, ontdekte de Utrechtse sociologe Sabrina de Regt Een van de speerpunten van het nieuwe kabinet is meer aandacht voor de Nederlandse cultuur, identiteit en geschiedenis. Meer specifiek staat in het regeerakkoord: “We vinden het belangrijk de kennis over onze gedeelde geschiedenis, waarden en vrijheden te vergroten. Deze maken ons tot wat we samen zijn. … Het is van groot belang dat we die historie en waarden actief uitdragen (p. 19)”. De vier regeringspartijen hebben ook nagedacht over hoe ze dit willen bereiken. Zo lezen we in het regeerakkoord dat alle kinderen op school het Wilhelmus moeten leren, inclusief de context ervan. Ook willen ze dat alle kinderen tijdens hun schooltijd het Rijksmuseum en het parlement bezoeken. Verder wordt de nationale canon uitgereikt aan jongeren die de leeftijd van 18 jaar bereiken en aan personen die het Nederlanderschap verwerven. In het regeerakkoord wordt echter met geen woord gerept over de “beladen” kanten van de nationale geschiedenis. Het AD suggereerde eerder op basis van uitgelekte stukken dat D66 heeft gepleit voor lessen over kolonialisme en slavernij, maar daar is in het regeerakkoord niets over terug te vinden. Uiteraard is de totstandkoming van een regeerakkoord een kwestie van geven en nemen. Zeker wanneer het min of meer een “gedwongen huwelijk” betreft tussen verschillende partijen zoals de VVD, het CDA, D66 en de CU. Toch is het erg spijtig dat juist dit punt het niet gehaald heeft in de onderhandelingen. Dit omdat, zoals ik hieronder zal laten zien, 1) Nederlanders weinig kennis hebben van dit deel van onze “gedeelde geschiedenis” en 2) een focus op het beladen verleden kan zorgen voor meer cohesie in de samenleving.
Yu Manabe is een Japanse klassiek geschoolde violist. Als kind wilde hij hard-rockgitarist worden, maar het liep allemaal toch even anders.
Hier horen we hem op een bewerking van het bekende rock it van Herbie Hancock.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
COLUMN - Mijn column van twee weken geleden, waarin ik een kritische blik wierp in de scheurkalender van ‘de makers van New Scientist’ leverde een hoop reacties op. Natuurlijk van mensen die het met me eens waren, maar dat boeit niet echt. Er waren er ook die mij voor de voeten wierpen dat ik het als criticus toch wel héél makkelijk had. Het is een heel werk hoor, een kalender schrijven! (Ik benijd de tennisscheidsrechter die nooit uit zijn stoeltje komt maar desondanks met respect wordt behandeld.)
En dan waren er critici die zich afvroegen waarom ik zo zeurde. Een Nobelprijs van honderd jaar geleden voor een vergeten therapie – dat is toch juist leuk?! En tot slot waren er twee interessante reacties: ten eerste de uitdaging om een compleet andere wetenschappelijke scheurkalender te maken (Elmar, we gaan ervoor!) én er was een doffe plof op de deurmat: de scheurkalender van Quest. Daar moest ik dan ook maar eens de tanden in zetten. Hoofdredacteur Mark Traa is benieuwd!
Eerst even het papiertje, Mark. Een scheurkalender hoort gedrukt te zijn op krantenpapier. Inferieure kwaliteit, perfect aansluitend bij het efemere karakter van de dag die erop gedrukt staat. De Quest kalander is gedrukt op van dat gladde net-niet-chique-beddenwinkelfolderpapier. Het slipt tussen de vingers. Onaangenaam gevoel, Mark. En gevoel, daar gaat het om. Volgende keer een andere offerte, Mark.
ANALYSE - Zorgt diversiteitsbeleid voor meer inclusiviteit? Of staat het ‘verschildenken’ dat aan veel diversiteitsbeleid ten grondslag ligt een rechtvaardiger samenleving juist in de weg? Hoewel de uitvoering van beleid vaak veel te wensen overlaat, is Marieke Slootman hoopvol over het streven naar ‘diversiteit’. Mits weloverwogen uitgevoerd.
‘Diversiteit’ staat hoog op de agenda. Organisaties, onderwijsinstellingen en de bestuurlijke macht moeten ‘diverser’ worden. Diversiteit wordt vaak afgemeten aan de aanwezigheid van mensen die tot een minderheidscategorie gerekend worden. Diversiteit wordt bijvoorbeeld nagestreefd door het percentage vrouwen in het kabinet en het aantal hoogleraren van kleur aan de universiteiten te verhogen. Maar bestendigt zulk streven niet het idee dat er onoverbrugbare verschillen zijn op basis van gender, huidskleur en religie? Bevestigt het niet een hokjesdenken dat ons alleen maar verder verwijdert van een inclusievere samenleving?
In mijn onderzoek naar diversiteit en ongelijkheid blijf ik worstelen met de rol van categorisaties en de term ‘diversiteit’ binnen het streven naar een rechtvaardiger samenleving. Een reflectie van Jolande Withuis in de Volkskrant (25 oktober, 2017) zette mij weer aan het denken.
In haar artikel, waarin zij opkomt voor de belangen van vrouwen, stelt zij dat gelijkheidsdenken (‘vrouwen zijn gelijk aan mannen en verdienen dezelfde positie’) de zaak van vrouwen meer vooruithelpt dan verschildenken (‘er moet ruimte komen voor vrouwen omdat zij anders zijn dan mannen’). Mede hierdoor is volgens Withuis diversiteitsbeleid, dat is gebaseerd op verschildenken, minder mooi dan het lijkt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dit is het Sargasso-café van dinsdag 14-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Monster Magnet is een heerlijke band, die op het grensvlak van stoner rock, metal en vuige hardrock opereert. En ik geef gelijk toe: het clipje bij dit nummer heft de subtiliteit van een baksteen in het gezicht. En in muzikaal opzicht is het misschien niet de meest logische keuze voor een nummer van Monster Magnet.
Het creatieve hoogtepunt lag bij hun eerste albums. Voor mij blijft de derde, Dopes to Infinity, het absolute meesterwerk. Het is voor mij een van de soundtracks van een heel aangename tienertijd. De opvolger, Powertrip, is ook een geweldig album: minder space en psychedelisch, meer harde rock, maar nog steeds ontzettend lekker. Ook hier bij Sargasso kon men dat waarderen, vroeger.
De oude Robert Mugabe is fysiek aan het verzwakken, en de rivalen in zijn omgeving beginnen elkaar nu al de tent uit de vechten.
Vicepresident Emmerson Mnangagwa, Mugabes gedoodverfde opvolger, werd vorige week kaltgestellt. Mugabes vrouw Grace staat te trappelen om Mugabes rol over te nemen, maar daar ziet bevelhebber Constantino Chiweng blijkbaar geen brood in.
Geen volksopstand dus, maar een paleisvete.
REPORTAGE - De door de Koerden geleide troepen van het SDF hebben honderden IS_strijders en hun families uit Raqqa laten vertekken meldt de BBC. De betrokken partijen – de SDF, de VS en het VK – laten uiteraard zo min mogelijk los.
Eerder sloot Hezbollah een vergelijkbare deal met IS.
Op korte termijn lijkt het een prima te verdedigen beslissing – minder verwoesting en minder slachtoffers – maar het is de vraag of dit voor de langere termijn ook geldt.
Meanwhile, the pressures on Republicans to conform are intensifying. If you can bear it, turn on Fox News for a few minutes today to get a small sense of how far the right is willing to go to rationalize, defend, and deflect Trump’s behavior. Rather than holding Trump accountable, the conservative media seems more intent on purging conservatives who have not yet submitted.
In een artikel in de New York Review of Books maakt Charles Sykes inzichtelijk hoezeer Trump de bakens binnen de Republikeinse Partij verzet heeft. De partij lijkt volledig gecapituleerd voor de Amerikaanse President, en Trumps gedrag is effectief het nieuwe normaal geworden. Wat vorig jaar nog anathema was, wordt nu door Republikeinse hotemetoten verdedigd.
Dit is het Sargasso-café van maandag 13-11-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
